Ե­րեք­շաբ­թի-չո­րեք­շաբ­թի կա­յա­ցած դի­մա­կա­յու­թյուն­նե­րով մեկ­նար­կեց եվ­րո­պա­կան ու առ­հա­սա­րակ հա­մաշ­խար­հա­յին ա­կում­բա­յին ֆուտ­բո­լի ա­մե­նահ­զոր մր­ցա­շա­րը՝ Չեմ­պիոն­նե­րի լի­գա­յի խա­ղար­կու­թյու­նը: Ա­սել է թե ֆուտ­բո­լա­սե­րը եվ­րո­պա­կան ֆուտ­բո­լա­յին ա­ռաջ­նա­կարգ տե­րու­թյուն­նե­րի ներ­քին ա­ռաջ­նու­թյուն­նե­րի կող­քին բարձ­րա­կարգ ֆուտ­բոլ վա­յե­լե­լու ևս մեկ հնա­րա­վո­րու­թյուն է ստա­նում (հայ­րե­նա­կան ա­կում­բա­յին ֆուտ­բո­լը չըն­դու­նե­լու հնա­րա­վոր մե­ղադ­րանք­նե­րից խու­սա­փե­լու հա­մար ա­սենք, որ ֆուտ­բո­լա­սե­րը նույն­քան ան­կաշ­կանդ է սե­փա­կան նա­խա­պատ­վու­թյուն­նե­րի հար­ցում, ուս­տի միան­գա­մայն ա­զատ է իր ընտ­րու­թյան մեջ): Ել­նե­լով նրա­նից, որ խա­ղար­կու­թյու­նը նոր է սկս­վել, հետևա­բար ա­ռանձ­նա­կի հե­տաք­րք­րու­թյուն չկա հան­դի­պում­նե­րը խմ­բա­յի­նի տես­քով ներ­կա­յաց­նե­լու հա­մար, դրանք այս ան­գամ ըն­թեր­ցո­ղին հրամց­նենք կա­մա­յա­կան մա­տուց­մամբ:

Բաք­վում ըն­թա­ցող գե­ղար­վես­տա­կան մարմ­նա­մար­զու­թյան աշ­խար­հի ա­ռաջ­նու­թյու­նում հե­տաքր­քիր դեպք է ար­ձա­նագր­վել: Ճիշտ է, այն իր տե­սա­կի մեջ ե­զա­կի չէ, սա­կայն, բո­լոր դեպ­քե­րում, ու­շադ­րու­թյան ար­ժա­նի է:

«Գույ­նե­րի խոր­հր­դա­վոր աշ­խար­հում ես տես­նում եմ սա­վառ­նե­լու ան­զու­գա­կան հնա­րա­վո­րու­թյուն, որն ինձ տա­նում է տիե­զեր­քի իմ աստ­ղի մոտ, ու աստ­ղե­րը, մթու­թյան մեջ փայ­լե­լով, ինձ տա­լիս են գու­նա­վոր զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րով լի է­ներ­գիա: Այն­տեղ գտ­նում եմ ստեղ­ծա­գոր­ծե­լու ան­բա­ցատ­րե­լի խոր­հուր­դը: Իմ տե­սիլք­նե­րում հայ­տն­վում են բազ­մօ­րի­նակ ճախ­րող պատ­կեր­ներ, ո­րոնք հա­ճախ ան­մահ նկար­ներ են դառ­նում»: «Ի՞նչ է ար­վես­տը» հար­ցին այս­պի­սի բա­նաձևում է տա­լիս գե­ղան­կա­րիչ ԴԱ­ՎԻԹ ԴԱ­ՆԻԵ­ԼՅԱ­ՆԸ:

Թշ­նա­մու կամ նրա կոր­ծա­նա­րար ծրագ­րե­րի ի­րա­գործ­ման առջև Հա­յաս­տա­նի դար­պաս­նե­րը լայ­նո­րեն բաց­ված են: Բա­ցել են վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը և նա­խա­գահ Ար­մեն Սարգ­սյա­նը:

«…Մտա­դիր եմ մի կերպ մտ­նել…»: Ցն­ցող խոս­տո­վա­նանք է. Սա­րյա­նը նոր էր ա­պա­քին­վել հյու­ծիչ հի­վան­դու­թյու­նից. «Փա­րիզ հաս­նե­լով 1926 թ. սեպ­տեմ­բե­րին, ես ստիպ­ված ե­ղա զբաղ­վել իմ թու­լա­ցած ա­ռող­ջու­թյամբ:

Մեր հաղ­թա­նա­կը թե­րի է ու մեր կյան­քը վտանգ­ված՝ խրա­մա­տի մեջ, սահ­մա­նա­մերձ գյու­ղում, ար­տերկ­րում աշ­խա­տե­լիս կամ սո­վո­րե­լիս: Մեր ապ­րած խա­ղա­ղու­թյու­նը հա­րա­բե­րա­կան է, քան­զի մենք ա­պա­հո­վագր­ված չենք ար­տա­քին թշ­նա­մուց:

«Ի­րա­տե­սը» շա­րու­նա­կում է զրույ­ցը ար­ձա­կա­գիր, թարգ­մա­նիչ, բա­նա­սի­րա­կան գի­տու­թյուն­նե­րի դոկ­տոր, պրո­ֆե­սոր ԴԻԱ­ՆԱ ՀԱՄԲԱՐ­ՁՈՒ­ՄՅԱ­ՆԻ հետ:
Գրի, կան­խա­սա­ցու­թյան, ի­րա­տե­սու­թյան, հո­ռե­տե­սու­թյան, պայ­մա­նա­կան ու կա­յուն կռա­հում­նե­րի ներ­հյու­սում­նե­րը Դիա­նա Համ­բար­ձու­մյա­նի խոս­քում բա­ցում են մտա­ծում­նե­րի ար­տա­սո­վոր մի տա­րա­ծու­թյուն, ո­րում յու­րա­քան­չյու­րը հնա­րա­վո­րու­թյուն է ստա­նում գտ­նե­լու ի­րեն ան­հան­գս­տաց­նող մեծ ու փոքր խն­դիր­նե­րի լուծ­ման սե­փա­կան բա­նա­լին:

Ա­մուլ­սա­րի հան­քերևակ­ման շա­հա­գործ­մա­նը բռ­նու­թյամբ ըն­թացք տա­լուց տաս­նա­մյակ­ներ անց, ծե­րու­նի նախ­կին վար­չա­պե­տը, ո­րը դեռևս չէր կորց­րել ա­րագ քայ­լե­լու կա­րո­ղու­թյու­նը, Ջեր­մու­կի տա­րա­ծաշր­ջա­նում ա­կա­նա­տես է լի­նում մղ­ձա­վան­ջա­յին մի ի­րո­ղու­թյան:

Լո­ռու մար­զի Գյու­լա­գա­րակ գյու­ղում բնակ­վող Սու­քիա­սյան­նե­րի ըն­տա­նի­քը տա­րի­ներ շա­րու­նակ ապ­րել է խո­նավ ու սա­ռը նկու­ղում: Բա­րե­կե­ցիկ կյան­քով ապ­րե­լու նրանց ո­րո­շու­մը ձա­խող­վել է 1988-ի երկ­րա­շար­ժի պատ­ճա­ռով:

Յոթ տաս­նյա­կից մի քիչ անց էր, ու Վա­յոց ձո­րի տաք արևի լույ­սը կա­րող էր վա­յե­լել, ե­թե սիր­տը դի­մա­նար մինչև սեպ­տեմ­բե­րի 20-ը, քա­նի որ հե­ռա­վոր Ռու­սաս­տա­նից զա­վակ­ներն ու թոռ­նե­րը շնոր­հա­վո­րե­լու էին հեր­թա­կան տա­րե­դար­ձը, իսկ Հա­յաս­տա­նում ապ­րող դուստ­րը, թոռ­ներն ու հա­րա­զատ­նե­րը հեր­թա­կան ա­նակն­կա­լով նրա օ­րը լց­նե­լու էին խին­դով: