«Փաստը» գրում է. «Վերջին 2 ամիսներին ռուսական քաղաքական շրջանակների կողմից պարբերաբար անդրադարձ է կատարվում Արցախի հարցի կարգավորման և բանակցային գործընթացներին։

Իրան-ԱՄՆ վեր­ջին զար­գա­ցում­նե­րի մա­սին զրու­ցում ենք ՀՀ ԳԱԱ արևե­լա­գի­տու­թ­յան ինս­տի­տու­տի մի­ջազ­գա­յին հա­րա­բե­րու­թ­յուն­նե­րի բաժ­նի ա­վագ գի­տաշ­խա­տող, պատ­մա­կան գի­տու­թ­յուն­նե­րի թեկ­նա­ծու ԱՐ­ՄԵՆ ՄԱՆ­ՎԵԼ­ՅԱ­ՆԻ հետ։

Հայաստան-Ադրբեջան սահմանի Տավուշի հատվածում ադրբեջանական կողմը փորձել է ինժեներական աշխատանքներ իրականացնել առաջնագծում, հայկական կողմը նախազգուշական կրակ է բացել:

2020-ին Ղարաբաղյան խնդրի կարգավորումը լինելու է Ադրբեջանի արտաքին ԱԳՆ գլխավոր խնդիրը՝ հայտարարել է ԱԳՆ-ն:

Արցախա-ադրբեջանական հակամարտ զորքերի շփման գոտում դեկտեմբերի 29-ից հունվարի 4-ն ընկած ժամանակահատվածում հակառակորդը խախտել է հրադադարի պահպանման ռեժիմը շուրջ 130 անգամ` տարբեր տրամաչափի հրաձգային զինատեսակներից հայ դիրքապահների ուղղությամբ արձակելով ավելի քան 600 կրակոց:

Արցախում տարին եզրափակվում է 9.1% տնտեսական աճով՝ ապահովելով շուրջ 341 մլրդ դրամ ՀՆԱ, որը 1 շնչի հաշվով կկազմի ավելի քան 4828 ԱՄՆ դոլար, լրագրողների հետ հանդիպմանն ասել է Արցախի պետնախարար Գրիգորի Մարտիրոսյանը:

«168 Ժամի» հետ զրույցում Արցախի նախագահի մամուլի խոսնակ Դավիթ Բաբայանը, անդրադառնալով ԼՂ հակամարտության կարգավորման գործընթացի մասին Միջազգային ճգնաժամային խմբի զեկույցին, որը վերնագրված է՝ «Ելքեր փակուղուց Լեռնային Ղարաբաղում», ասել է. «Ուսումնասիրում ենք ցանկացած նման զեկույց:

«Հրապարակը» գրում է, որ մինչև տարեվերջ Երևանում կանցկացվի Արցախի և Հայաստանի անվտանգության խորհուրդների համատեղ նիստ։

Հայտ­նի խոսք կա. «Փե­սու տա­նը տե­ղյակ չեն, հար­սի տա­նը հար­սա­նիք է»։ Սա հա­յաս­տա­նյան քա­ղա­քա­կան ի­րա­վի­ճա­կին շատ բնո­րոշ է, երբ խոս­քը ար­ցա­խյան հա­կա­մար­տու­թյան մա­սին է։ Ար­տա­խոր­հր­դա­րա­նա­կան ընդ­դի­մու­թյու­նը հիմ­նախ­նդ­րի շուրջ զար­գա­ցում­նե­րը խիստ վտան­գա­վոր է հա­մա­րում, կար­ծում է, որ ար­դեն կար­միր գծեր են խախտ­վել, բա­նակ­ցու­թյուն­ներն ամ­բող­ջո­վին տա­պալ­վել են, իսկ իշ­խա­նու­թյու­նը դա­վին ան­տե­ղյակ, ցա­վին ան­տար­բեր, հան­գիստ նա­յում է, թե ինչ են ու­զում ա­նել աշ­խար­հի մե­ծե­րը մեր տա­րա­ծաշր­ջա­նում։ Այս հան­գս­տու­թյու­նը, բնա­կա­նա­բար, մտա­հո­գիչ է։ Ա­ռա­վել ևս, որ եր­բեմն այն­պի­սի հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ են հն­չում իշ­խա­նու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի կող­մից, որ ա­վե­լի լավ է ո­չինչ չա­սեն։ Ադր­բե­ջա­նա­գետ ԱՆ­ԺԵ­ԼԱ Է­ԼԻ­ԲԵ­ԿՈ­ՎԱ­ՅԻ հետ զրու­ցել ենք վե­րո­հի­շյալ հար­ցե­րի շուրջ։

2018 թվականի ապրիլին Հայաստանի Հանրապետությունում տեղի ունեցած իշխանափոխությունից հետո ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլ Փաշինյանը, ԼՂ հիմնախնդրի լուծման մասին արտահայտվելիս, հաճախ տալիս է իրարամերժ և անընդունելի գնահատականներ. այն է՝ «Արցախը պետք է մասնակցություն ունենա Ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման բանակցություններին», «Արցախը Հայաստան է, և վերջ, միացում», «Արցախյան հակամարտության լուծումը պետք է ընդունելի լինի նաև Ադրբեջանի ժողովրդի համար»: