2019-2020 մր­ցա­շրջանի եվ­րա­խա­ղար­կու­թյուն­նե­րը մարդ­կու­թյա­նը հա­մա­կած սար­սա­փե­լի ա­ղե­տի՝ կո­րո­նա­վի­րու­սի պատ­ճա­ռով կա­վարտ­վեն օ­գոս­տոս ամ­սին, երբ ա­վարտ­ված կլի­նեն նաև ազ­գա­յին ա­ռաջ­նու­թյուն­նե­րը։ Հար­կավ եվ­րո­պա­կան գրանդ­նե­րին եվ­րա­խա­ղար­կու­թյուն­նե­րի ընդ­հատ­ված ըն­թաց­քի մեկ­նար­կին նա­խա­պատ­րաստ­վե­լու հա­մար տր­վող ժա­մա­նա­կը քիչ կլի­նի, բայց թե վերևում լավ էլ ա­ռար­կա­յա­կան ա­սա­ցինք՝ աշ­խար­հը խե­լա­հեղ հա­մա­վա­րա­կի ճի­րան­նե­րում է, նրա պար­տադ­րա­ծի տի­րույ­թում։

Նոր կո­րո­նա­վի­րու­սով և դրա հա­րու­ցած ար­տա­կարգ հան­գա­մանք­նե­րով պայ­մա­նա­վոր­ված՝ ԿԳՄՍ նա­խա­րա­րու­թյան են­թա­կա­յու­թյամբ գոր­ծող 12 գրա­դա­րան­նե­րը սո­ցիա­լա­կան ցան­ցե­րի («Ֆեյս­բուք», «Ինս­տագ­րամ», «Թվի­թեր», «Տե­լեգ­րամ») մի­ջո­ցով մար­տի 16-ից շուր­ջօ­րյա կապ են պահ­պա­նում ըն­թեր­ցող­նե­րի հետ:

Զրույ­ցի ենք հրա­վի­րել նա­խա­րա­րու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ ՏԱ­ԹԵ­ՎԻԿ ՍՈՒ­ՔԻԱ­ՍՅԱ­ՆԻՆ և նա­խա­ձեռ­նու­թյան հե­ղի­նակ ՄԵ­ՐՈՒ­ԺԱՆ ԿԱ­ՐԱ­ՊԵ­ՏՅԱ­ՆԻՆ։ Անդ­րա­դար­ձել ենք նաև հա­յա­գի­տա­կան նյու­թե­րի թվայ­նաց­ման գոր­ծըն­թաց­նե­րին առ­հա­սա­րակ։

Չհասց­րինք էլ սկու­դե­տեի նա­խորդ տու­րում կա­յա­ցած «Մի­լան»-«Յու­վեն­տուս» դի­մա­կա­յու­թյան տպա­վո­րու­թյու­նը հիմ­նո­վին վա­յե­լել, երբ երկ­րի գոր­ծող չեմ­պիոնն այս ան­գամ ար­դեն «Ա­տա­լան­տա­յի» հետ մր­ցա­վե­ճում երկ­րորդ բերկ­րա­լից զգա­ցո­ղու­թյու­նը պարգևեց հան­դի­սա­տե­սին։

«Ի­րա­տե­սի» զրու­ցա­կի­ցը «Կա­ճառ» գի­տա­կան կենտ­րո­նի ղե­կա­վար, պատ­մա­կան ­գի­տու­թյուն­նե­րի թեկ­նա­ծու, դո­ցենտ, Շու­շիի տեխ­նո­լո­գիա­կան հա­մալ­սա­րա­նի հու­մա­նի­տար ամ­բիո­նի վա­րիչ, պա­հես­տա­զո­րի մա­յոր ՄՀԵՐ ՀԱ­ՐՈՒ­ԹՅՈՒ­ՆՅԱՆՆ է:

-Ա­մեն հա­յի մեջ մի Նա­պո­լե­ոն է նս­տած,- մի առի­թով քա­ղա­քա­գետ Անդ­րա­նիկ Միհ­րան­յա­նի ար­տա­հայ­տած այս միտ­քը ժա­մա­նա­կին մի­ան­շա­նակ չըն­դուն­վեց և աս­տի­ճա­նա­բար կորց­րեց իր իմաստն ու նպա­տա­կայ­նու­թյու­նը։

Բայց պետք չէ մտա­ծել, թե Արևմուտ­քում միայն Թուր­քիան է ՆԱ­ՏՕ-ի հա­մար լուրջ խն­դիր, ինչ­պես ա­սել է Ֆրան­սիա­յի նա­խա­գահ Մակ­րո­նը։ Ա­վաղ, ամ­բողջ Եվ­րո­պա­յում է ի­րադ­րու­թյու­նը տհաճ։ Եվ խն­դի­րը միայն այն չէ, որ «կո­րո­նա­վի­րու­սա­յին ռե­ժի­մից» հե­տո սո­ցիալ-տն­տե­սա­կան ի­րադ­րու­թյու­նը ող­բա­լի է։ 

Ա­մեն ան­գամ, երբ սահ­մա­նա­յին մի­ջա­դե­պեր են լի­նում, Ադր­բե­ջա­նը եր­կու ձևա­չա­փով է գն­դա­կո­ծում՝ ռազ­մա­կան և տե­ղե­կատ­վա­կան։ Ե­թե ա­ռա­ջի­նի դեպ­քում մեր զի­նու­ժը շատ լավ գի­տի իր գոր­ծը, ա­պա տե­ղե­կատ­վա­կան դաշ­տում մենք բա­զում խն­դիր­նե­րի ենք հան­դի­պում։

Որ­քան գի­տեմ, մեր ռազ­մա­կան դոկտ­րի­նում չկա մի կետ, ո­րով մենք ձգ­տում ենք Իս­րա­յե­լին նման­վել, երբ կա­նայք ևս պի­տի պար­տա­դիր զին­վո­րա­կան ծա­ռա­յու­թյան անց­նեն։ Այդ դեպ­քում շատ հե­տաքր­քիր է, թե ին­չու է Հա­յաս­տա­նի վար­չա­պե­տի տի­կի­նը զին­վո­րա­կան հա­գու­կա­պով ներ­կա­յա­նում, կո­մուֆ­լյաժ հա­գած գնում դիր­քեր։

«Ի­րա­տե­սի» զրու­ցա­կիցն է Երևա­նի ա­վա­գա­նու «Լույս» խմ­բակ­ցու­թյան ղե­կա­վար, «Լու­սա­վոր Հա­յաս­տան» կու­սակ­ցու­թյան կա­ռա­վար­ման խոր­հր­դի ան­դամ ԴԱ­ՎԻԹ ԽԱ­ԺԱ­ԿՅԱ­ՆԸ։