Կարևոր չէ, թե ինչ պետք է լինի, այլ կարևոր է, թե Ով ասաց

Հենց դրա համար էլ գրեցի, որպեսզի ձեզ փորձեմ, թե ամեն ինչում հնազա՞նդ եք, որովհետև եթե մեկին ներեք, ես էլ կներեմ, քանի որ եթե ներեմ, ինչ որ ներեմ, ձեզ համար է` ի դեմս Քրիստոսի, որպեսզի չլինի, թե սատանան առավելություն ունենա մեզ վրա, քանզի անտեղյակ չենք նրա մտադրություններին (Բ Կորնթ.2.9-11)։

Թեև նախնի եկեղեցին տեղյակ էր Սատանայի ծածուկ մտադրություններին, այնուհանդերձ, Նոր կտակարանում մենք շատ քիչ ենք հանդիպում առաքյալների կողմից այդ ծրագրերի բացահայտ քննարկումներին: Առաքյալները քարոզում էին Աստծու՛ն և բացահայտում էին Աստծո՛ ծրագրերը:
Նրանք հորդորում էին ահով ու դողով մեր իսկ փրկությունն իրագործել, նրանք բացահայտում են կատարելության լավագույն ուղին: Եվ իրոք, եթե մենք գիտենք մեր ճանապարհը, կարիք չկա ուսումնասիրել խոչընդոտները, բավական է շրջանցել դրանք, այլապես առաջ չենք գնա: Բավական է իմանալ Աստծո կամքը, որը պահելով` կխուսափենք չարի որոգայթներից, իսկ եթե խորանանք այդ որոգայթների մեջ, կխճճվենք ու կբռնվենք դրանցից` չհասնելով նպատակին: Մենք պետք է ընդամենը հետևենք Տիրոջը, անցնենք Նրա բացած ուղիով, քայլենք Նրա ոտնահետքերով. ահա քրիստոնյայի ողջ անելիքը: Երբ Տերը շռնդալից օվսաննաների տակ մտավ Երուսաղեմ, Նա արդեն հաստատ գիտեր, որ Իր փառքի գահը Խաչն է, իսկ թագը` փշեպսակը, փառքը` մահը, և հաղթանակը` հարությունը: Նա` աստվածպաշտության մեծ խորհուրդը, ընթացավ Հոր կամքին կատարյալ հնազանդությամբ, խոնարհությամբ, և թվում էր` չարին համակերպվելով, բայց ուրիշ էր Նրա տեսլականը, մի բան, որին հասնում են միայն Խաչի ճանապարհն անցնելով: Աստված Հիսուսով ներեց մեզ: Իմանալով այդ` մենք չպետք է խրախուսվենք մեղք գործելու, այլ մեղանչելիս պետք է չկորցնենք ներման ու վերականգնման հույսը: Եվ ինչո՞վ է, որ սատանան չպետք է առավելություն ունենա մեզ վրա, նրանով, որ մենք պետք է կարողանանք ճիշտ ժամանակին ներել մեր հավատակիցներին: Ներելով` մենք մեր սեփական ներումն ենք վաստակում: Ներելով` մենք մեր սեփական փրկությունն ենք իրագործում և չպետք է ակնկալենք ծափեր, շնորհակալություն, երախտագիտություն և երկրպագություն: Հիսուս քարոզեց և աղոթեց Ձիթենյաց լեռան վրա, պայծառակերպվեց Թաբորում, բայց ներեց Գողգոթայում` Խաչի՛ վրա: Ովքեր հասկացան, հավատացին ու հետևեցին Նրան` քարոզում էին Նրա փառքը իրենց կյանքով առավել, քան խոսքերով ու գրով:

Այսօր առավել արդիական է Հիսուսին չուրանալու խնդիրը, սակայն քչերն են անդրադառնում այն պարզ հանգամանքին, որ ուրանալու համար նախ պետք է դավանել Նրան, իսկ դավանելու համար` ճանաչել: Շատերի պատկերացումները Աստծո մասին սահմանափակվում են «հրաշագործ» և «կատարածու» գաղափարների շրջանակում, այդ մարդկանց համար Նա մի յուրօրինակ ջին է` փակված ոչ թե նեղ շշում, այլ իրենց անսահման երևակայության մեջ:
Սուրբ հայրերն ասում են, որ հրաշքը այն չէ, երբ Աստված է կատարում մարդկանց կամքը` պատասխանելով նրանց աղոթքներին, այլ երբ մարդն է կատարում Աստծո կամքը պատվիրանապահությամբ: Երբ մարդիկ այդպես կճանաչեն ու կդավանեն Աստծուն, նոր կարելի է խոսել և Նրան ուրանալու մասին. «Ով խոստովանի Ինձ մարդկանց առաջ, Ես էլ նրան կխոստովանեմ Իմ Հոր և հրեշտակների առաջ, իսկ ով ուրանա Ինձ մարդկանց առաջ, Ես էլ նրան կուրանամ Իմ Հոր ու հրեշտակների առաջ» (Մատթ. 10.33): Մենք ոչ միայն խոսքով պետք է դավանենք կամ ուրանանք, այլ մեր ամեն քայլը, ամեն մի ընտրությունը, կյանքի ընթացքը պետք է լինի կամ Հիսուսի դավանությունը, կամ Նրա ուրացումը: Հիսուս «իսպառ սիրեց» մեզ և հապացույց տվեց Իր կյանքը: Անգամ սատանան այնքան սիրեց մարդկային հոգին ու նրա գեղեցկությունը, որ առաջարկեց նրան իր ունեցած-չունեցած աշխարհը, իսկ մենք ոչինչ չենք ուզում զոհել, ոչ մի բանից չենք ուզում զրկվել, դժվարանում ենք անգամ ժպտալ նրանց, ում հավաստիացնում ենք, թե սիրում ենք:

Հիսուս Ավետարանում և Հայտնության գրքում մեզ նախապես հայտնեց գալիքը. այն, ինչ պետք է լինի: Բայց կարևոր չէ, թե ինչ պետք է լինի, այլ կարևոր է, թե Ով ասաց:

Լիլիթ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Երեցկին

Մեկնաբանություններ