Դատելով ուրիշներին` մենք մեզ անսխալ ենք հայտարարում

Օբյեկտիվորեն գոյություն ունեցող աշխարհը ամեն մարդու համար սկսվում է նրա ծնունդով, լրանում նրա բաժին կյանքով և վերջանում է նրա մահով:
Մարդը` հարազատ ընտանիքում, թե օտարության մեջ, միայնակ է աշխարհ գալիս` որպես անհատականություն ու միայնակ է լքում աշխարհը, սակայն իր բաժին կյանքը ապրում է որպես մարդկային մեծ ընտանիքի անդամ:

Անկախ կյանքի մասին անհատի ունեցած սուբյեկտիվ պատկերացումներից ու մոտեցումներից, նա ոչ միայն սոսկ իր կյանքն է ապրում, այլև իր գործունեությամբ դրական կամ բացասական հետք է թողնում մարդկության պատմության վրա, քանզի բոլոր մարդիկ մեկ միասնական սկիզբ ունեն: Չնայած տարածված կարծիքին, թե մարդը ծնվում է որպես մաքուր էջ, իրականությունն այն է, որ ինչպես հոգևոր ծննդյան պահին նա որոշակի ժառանգության առհավատչյա և երաշխիքներ է ստանում և պես-պես շնորհներ, այնպես էլ ծնվում է որոշակի ժառանգությամբ` իր նախնիների էության ու գործունեության հատորներով ու պատառիկներով լեցուն «սնդուկներով». մարդու իրական, հիմնական ու գլխավոր անելիքը կյանքում ճիշտ և անվտանգ պարունակությամբ սնդուկներին համապատասխան բանալիներ գտնելն ու սնդուկները բացելն է: Սա է հենց անհատի կայացման բուն էությունն ու ողջ ընթացքը:

Պողոս առաքյալն ասում է. «Եթե մեռելների հարություն չկա, էլ ինչու՞ ենք մկրտվում մեռելների համար». որովհետև մկրտվելով մենք հնարավորություն ենք ստանում ապաշխարելու նաև մեր նախնիների մեղքերի համար և մասնակից դառնալու նրանց առաքինություններին` նրանց ևս բաժնեկից դարձնելով կամ նրանց միջոցով բաժնեկից դառնալով Եկեղեցու լրմանը: Այսպիսով, ողջ մարդկությունն ընդհանրապես և Եկեղեցին` մասնավորապես, ապրում ու զարգանում են հավաքականության, ամբողջականության և միասնության օրենքներով: Շատ «արդարամիտ» մարդիկ չեն կարողանում զսպել իրենց ու չդատել մերձավորին ու հեռավորին և ավելորդ են համարում «Մի դատիր, որ չդատվես» պատվիրանը: Բացի նրանից, որ այդ մարդիկ կասկածի տակ են առնում Աստծո իմաստուն տնօրինությունը, պատվիրանազանց են և չեն զբաղվում ինքնաքննությամբ, նրանք չգիտեն նաև մի պարզ ճշմարտություն. «Մի դատիր» պատվիրանը ավելորդ չէ, այլ շատ կարևոր սկզբունք ոչ պակաս կարևոր սկզբունքների շարքում, որի կիրառությունը օգնում է մարդուն ազատվելու սեփական և խուսափելու ուրիշի սխալները կրկնելուց:

Դատելով ուրիշին` մենք մեզ անսխալական ենք հայտարարում և անթաքույց չարություն ու ատելություն ենք դրսևորում Ամենակալ Աստծո` բոլորի և յուրաքանչյուրի հանդեպ տածած Բարության ու Սիրո դեմ` զրկվելով Նրա Ողորմությունից:

Լիլիթ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ