Հանգչող պատրույգը երբեք չես մարում,Խոնարհված ճյուղը երբեք չես ջարդում.Անցնում ես ընկած աղախնիդ կողքով,Շշնջում կրկին մեղմիվ ու սիրով. Վե՛ր կաց ու կանգնի՛ր, դուստր Սիոնի`Փրկության լույսի ճաշակման համար:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ