Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Ցու­ցա­փե՞ղկ, թե՞ պա­րու­նա­կու­թ­յուն

Ցու­ցա­փե՞ղկ, թե՞ պա­րու­նա­կու­թ­յուն
11.10.2019 | 00:50
Թի­թիզ ժո­ղո­վուրդ ենք՝ ինչ ու­զում եք ա­սեք: ՈՒ՝ ցու­ցա­մոլ: Մի­լիոն­ներ ենք տա­լիս Աժ աս­տի­ճան­նե­րին գոր­գեր լվա­նա­լու հա­մար ու ա­նու­նը դնում… գոր­գե­րի գո­վազդ: ՈՒ քա­նի՞ գորգ ա­վե­լի վա­ճառ­վեց վար­դա­վա­ռի ան­հե­թե­թու­թյու­նից հե­տո: Թե՞ ի­միջ­մեյ­քեր­ներն ու սցե­նա­րիստ­նե­րը շա­հե­ցին՝ 100000-նե­րը գր­պան­նե­րը դնե­լով: ՈՒ՞մ գր­պա­նից: Ձեր: Գա­ղա­փա­րի հե­ղի­նա­կը իր գր­պա­նից չէր վճա­րում իր երևա­կա­յու­թյան ճախ­րան­քի դի­մաց: Մի­լիոն­ներ ենք դնում… հա­մերգ­նե­րի հա­մար, որ մի քա­նիսն ար­ձա­նագ­րեն՝ 40 տա­րում եր­բեք այս­պի­սի բա­ցում չի ու­նե­ցել այս հա­մա­ժո­ղո­վը: Է, հե­տո՞: 450 մի­լիոն դրա­մով հա­մա­կարգ­չա­յին հան­պատ­րաս­տից ե­րաժշ­տու­թյան տակ մի քա­նի ժամ տժ­ժա­ցին ու կի­սախ­լա­ցան մի քա­նի հա­զար մարդ, ար­դյուն­քը ո՞րն է: «Տե­ղե­կատ­վա­կան տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի հա­մաշ­խար­հա­յին հա­մա­ժո­ղով-2019» կազ­մա­կերպ­ման հա­մար բյու­ջեից հատ­կաց­վել է 1 մլրդ 568 մլն 487 հա­զար դրամ, 112092000-ը կազ­մա­կեր­պա­կան ծախ­սերն են: Հա­մա­ժո­ղո­վի և հա­մեր­գի հա­մար հատ­կաց­վել է 2018487000 դրամ։
Հա­յաս­տան ե­կան Քիմ Քար­դա­շյա­նը, Ա­լեք­սիս Օ­հա­նյա­նը, Սերժ Թան­կյա­նը: Ե­կան ու գնա­ցին, ի՞նչ մնաց: Հաս­կա­ցանք՝ հին պար­տա­վո­րու­թյուն էր՝ 2014-ից, պի­տի կա­տա­րեինք, Ֆրան­կո­ֆո­նիա­յի պես: Հա­յաս­տա­նում էին պաշ­տո­նա­կան պատ­վի­րա­կու­թյուն­ներ և մի­ջազ­գա­յին կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րի ղե­կա­վար­ներ՝ Բուլ­ղա­րիա, Աֆ­ղանս­տան, Ի­րան, Մոլ­դո­վա, Բրա­զի­լիա, Բանգ­լա­դեշ, Ե­թով­պիա, Էս­տո­նիա, Մա­լայ­զիա, ՍԾՏՀ… 70 երկ­րից 6000 հյուր: Հաս­կա­ցանք, որ հե­տամ­նաց չենք ու հույ­սը չենք դնում ան­ցյալ դա­րի լեռ­նա­մե­տա­լուր­գիա­յի ու տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի վրա, մենք ա­ռա­ջա­դեմ ենք ու 21-րդ դա­րի տեխ­նո­լո­գիա­նե­րը մեզ հա­մար տն­տե­սու­թյան Աստ­վա­ծա­շունչ են, WCIT-ը գո­նե Ա­վե­տա­րա­նի չափ տե­ղե­կու­թյուն տվե՞ց: Հաս­կա­ցանք, որ բարձր տեխ­նո­լո­գիա­նե­րը կարևոր դեր են խա­ղում մի­ջազ­գա­յին հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րում, առ­նչ­վում են անվ­տան­գու­թյա­նը, դի­վա­նա­գի­տու­թյա­նը, շփում­նե­րին, որ ամ­բողջ աշ­խար­հում ՏՏ-ն ա­մե­նա­դի­նա­միկ զար­գա­ցող ուղ­ղու­թյուն­նե­րից է, մենք պատ­րա՞ստ ենք զար­գաց­նել տեխ­նո­լո­գիա­կան ո­լոր­տը մեր ռե­սուրս­նե­րով, թե՞ ա­պա­հո­վում ենք ցու­ցա­փեղ­կը՝ ա­ռանց ներ­սի պա­րու­նա­կու­թյան մա­սին մտա­ծե­լու: Մի­ջազ­գա­յին հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թյան դաշ­տը ստեղ­ծում են խո­սե­լո՞վ, թե՞ ար­դյունք տա­լով։ Լավ, տար­բեր եր­կր­նե­րի, կա­ռա­վա­րու­թյուն­նե­րի, ըն­կե­րու­թյուն­նե­րի հետ բազ­մա­կողմ գոր­ծակ­ցու­թյան պլատ­ֆորմ ստեղ­ծե­ցինք, այդ պլատ­ֆոր­մի վրա ի՞նչ ենք ա­նե­լու: ՈՒ­նե՞նք տա­րա­ծաշր­ջա­նի Սի­լի­կո­նյան հո­վիտ դառ­նա­լու կադ­րեր, ֆի­նանս­ներ ու սպառ­ման դաշտ: Հե­տայ­սու ու­նե­նա­լու՞ ենք հայ­կա­կան Intel, Apple, Microsoft։ Գո­նե 10 տա­րի հե­տո:
Քիմ Քար­դա­շյա­նը, որ ի տար­բե­րու­թյուն ՀՀ վար­չա­պե­տի, ԱՄՆ նա­խա­գա­հին ցան­կա­ցած պա­հի կա­րող է հան­դի­պել, խոս­տա­ցավ հայ­կա­կան ծա­ղիկ­նե­րի բույ­րով օ­ծա­նե­լիք ար­տադ­րել, մեկ էլ՝ իր հե­ղի­նա­կա­յին ներք­նազ­գես­տի բրեն­դի ար­տադ­րու­թյուն հիմ­նել Հա­յաս­տա­նում: Սքան­չե­լի է, ե­թե ա­նի, վեր­ջա­պես կհաս­կա­նանք՝ ո՞րն է բարձր տեխ­նո­լո­գիան մեր պա­րա­գա­յում: Google-ից, Facebook-ից, YouTube-ից, Instagram-ից որևէ մե­կը կա՞ր: Թե՞ նրանք գնում են միայն մեծ շու­կա­ներ, Հա­յաս­տա­նը փոքր սպա­ռում ու­նե­ցող եր­կիր է, ուս­տի ան­հե­տաքր­քիր: Եվ՝ ֆեյք եր­կիր է, երբ օգ­տա­տե­րե­րը փոր­ձում են զար­տու­ղի ճա­նա­պար­հով գու­մար աշ­խա­տել: Հայ օգ­տա­տե­րե­րը պետք է ա­ռա­ջի­կա­յում ևս հույս­նե­րը կտ­րեն հա­մա­ցան­ցի մի­ջո­ցով օ­րի­նա­կան գու­մար­ներ աշ­խա­տե­լու հե­ռան­կա­րից: Վար­չա­պե­տը շա­հագր­գռ­ված է, որ «Յան­դեքս»-ը հա­ջող գոր­ծու­նեու­թյուն ծա­վա­լի մեր երկ­րում և նոր ներդ­րում­ներ ա­նի ար­հես­տա­կան բա­նա­կա­նու­թյան ո­լոր­տում: «Յան­դեքս» ըն­կե­րու­թյուն­նե­րի խմ­բի հա­մա­հիմ­նա­դիր, գլ­խա­վոր տնօ­րե­նը ար­դյու­նա­վետ է գնա­հա­տում Հա­յաս­տա­նում տաք­սի ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րի ո­լոր­տում ներդ­րում­նե­րը և հե­տաքր­քր­ված է նո­րա­րա­րա­կան տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի կի­րառ­մամբ ա­ռանց վա­րոր­դի տաք­սի ծա­ռա­յու­թյան ներդ­րու­մով: Ո՞նց է: Հրա­շա­լի: Պատ­վի­րեք ա­ռանց վա­րոր­դի «Յան­դեքս» տաք­սի: Շու­տով: Քավ լի­ցի, բնավ չեմ ու­զում թե­րար­ժե­քու­թյան բար­դույթ զար­գաց­նել՝ «Փոքր ենք, խեղճ ենք, փող չու­նենք» թե­մա­յով: Հարց է՝ ինչ­պե՞ս կա­ռու­ցել զար­գա­ցած է­կո­հա­մա­կարգ, ինչ­պե՞ս ստեղ­ծել սե­փա­կան տեխ­նո­լո­գիա­կան ռե­սուրս, ինչ­պե՞ս ա­պա­հո­վել ո­րա­կյալ տեխ­նո­լո­գիա­կան կր­թու­թյուն, ինչ­պե՞ս ստեղ­ծել ներդ­րում­ներ ա­պա­հո­վող հա­ջող­ված մի­ջազ­գա­յին բիզ­նես­ներ կամ ստար­տափ­ներ, երբ ու­նես բա­զում մար­տահ­րա­վեր­ներ` սահ­մա­նա­փակ բնակ­չու­թյուն ու կա­պի­տալ և ու­ղեղ­նե­րի ար­տա­հոսք:
WCIT-ի գլ­խա­վոր նպա­տա­կը աշ­խար­հի ու­շադ­րու­թյու­նը Հա­յաս­տա­նի վրա կենտ­րո­նաց­նե­լը և ներդ­րում­ներ ներգ­րա­վելն էր, բայց բա­վա­րար մր­ցու­նա՞կ ենք: Թե՞ է­լի հույս ենք դնե­լու սփյուռ­քի վրա՝ 10-մի­լիո­նա­նոց: Աշ­խար­հահռ­չակ հա­յեր՝ «Red­dit» կայ­քի և «Initialized Capital» վեն­չու­րա­յին ըն­կե­րու­թյան հա­մա­հիմ­նա­դիր Ա­լեք­սիս Օ­հա­նյա­նը, «System of a Down»-ի մե­նա­կա­տար Սերժ Թան­կյա­նը, «Խոս­տում» ֆիլ­մի պրո­դյու­սեր Է­րիկ Գրի­գո­րյա­նը, «Synopsys»-ի հայ­կա­կան մաս­նա­ճյու­ղի նա­խա­գահ Եր­վանդ Զո­րյա­նը մշա­կել են առ­ցանց պլատ­ֆոր­մի գա­ղա­փար՝ «High connect». «Կս­տեղ­ծենք հա­մա­հայ­կա­կան առ­ցանց պլատ­ֆորմ` «Հայ­քո­նեքթ»-ը, ո­րը թույլ կտա ամ­բողջ աշ­խար­հում տար­բեր հե­տաք­րք­րու­թյուն­նե­րի տեր հա­յե­րին կա­պել»,- ա­սաց Սերժ Թան­կյա­նը ա­սու­լի­սում: «Տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում մտա­ծել ենք՝ ինչ­պես ա­նել, որ Հա­յաս­տա­նը գրա­վիչ լի­նի ոչ միայն հա­յե­րի, այլև մյուս­նե­րի հա­մար: Մենք մտա­ծում էինք՝ ինչ­պես ամ­բողջ աշ­խար­հի հա­յե­րին կա­պել: Եվ շատ մտա­ծե­լուց, խո­սե­լուց հե­տո ե­կանք եզ­րա­կա­ցու­թյան, որ կօգ­տա­գոր­ծենք մեր հա­մա­տեղ հե­տաք­րք­րու­թյուն­նե­րը՝ ստեղ­ծե­լու փոքր հան­րու­թյուն­ներ»,- ա­սաց Թան­կյա­նը: Օ­րի­նակ, ե­թե փոքր հան­րու­թյուն ստեղծ­վի Սյու­նի­քի Ա­ջա­բաջ գյու­ղի հետ, պատ­կե­րաց­նու՞մ եք՝ ինչ կարևոր գործ կլի­նի: Ա­լեք­սիս Օ­հա­նյա­նը խոս­տա­ցավ. «Մենք մեր կա­րիե­րա­նե­րից պետք է քա­ղենք մեր դա­սե­րը և օգ­տա­գոր­ծենք այս պլատ­ֆոր­մի հա­մար, որ հա­յերն ամ­բողջ աշ­խար­հում, սփյուռ­քում կա­րո­ղա­նան օգտ­վել այդ կա­պից ու բար­գա­վա­ճեն»: Կան ցան­ցեր, որ­տեղ հա­յե­րը կա­րող են կապ­վել մի­մյանց հետ, բայց պետք է հա­տուկ տա­րածք, որ­տեղ կլի­նեն մար­դիկ, որ գի­տեն, թե ինչ են փնտ­րում, ինչ ա­սե­լիք ու­նեն: Նա­խա­ձեռ­նու­թյու­նը բո­լո­րի հա­մար է, հեշ­տաց­վում է հա­ղոր­դակ­ցու­թյու­նը, շա­հույթ չի հե­տապն­դում: ՈՒ՝ ի՞նչ: Ո­չինչ, բո­լորդ դե­պի Մա­լայ­զիա՝ WCIT-ի 24-րդ հա­մա­ժո­ղով: Մինչ­դեռ ակն­հայտ է, որ WCIT-2019 23-րդ հա­մա­ժո­ղո­վը ու­ներ կոնկ­րետ թի­րախ­ներ, լու­ծեց ինչ-որ հար­ցեր, բայց գոր­ծեց տե­ղե­կատ­վա­կան վա­կուու­մում, երբ ա­վե­լի կարևոր­վում էին ան­ձե­րը՝ ցու­ցա­փեղ­կը, քան նրանց խոս­քի բո­վան­դա­կու­թյու­նը, նպա­տա­կը, ո­րով­հետև հան­գե­լու էինք հար­ցին՝ իսկ ի՞նչ ար­դյունք կու­նե­նանք:
Ա­վե­լի ճիշտ՝ թերևս այն պատ­ճա­ռով, որ Հա­յաս­տա­նը պատ­րաստ չէ ներգ­րավ­վե­լու բարձր տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի կի­րա­ռա­կան հատ­վա­ծում, ո­րով­հետև ցու­ցա­փեղ­կում մենք ու­նենք ա­մեն ինչ, իսկ ցու­ցա­փեղ­կից ներս միայն չլուծ­ված հար­ցեր: Օ­դում կախ­ված են մնում Ստամ­բու­լյան կոն­վեն­ցիան, Ա­մուլ­սա­րի հար­ցը, Սա­նի­տե­քի հար­ցը, Սահ­մա­նադ­րա­կան դա­տա­րա­նի հար­ցը ու տաս­նյակ հան­րա­հայտ ու ան­հայտ դա­տա­վա­րու­թյուն­նե­րը, որ ջլա­տում ու մաս­նա­տում են հա­մա­հայ­կա­կան այն նե­րու­ժը, որ իբր հա­վաք­վում է մեկ հար­թա­կի վրա WCIT-2019-ի կամ այլ մի­ջոց­նե­րով: Բարձր տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի զար­գաց­ման հա­մար Հա­յաս­տա­նին պա­կա­սում են ոչ միայն ներդ­րում­նե­րը, այլև մթ­նո­լոր­տը: Ճիշտ այն մթ­նո­լոր­տը, որ ա­ղա­վաղ­վում է խմ­բագ­րու­թյան դռ­նե­րին նետ­վող ձվե­րով, քա­ղա­քա­պե­տին տե­ղին-ան­տե­ղի հրա­պա­րա­կա­յին պամ­պերս­ներ նվի­րե­լով, այս ու այն երկ­րի դրա­մաշ­նոր­հի հաշ­վին ներ­քա­ղա­քա­կան կյան­քը աղ­տո­տե­լով, պե­տու­թյան հիմ­քե­րի վրա վար­չա­պե­տի մա­կար­դա­կով ան­հս­տակ սպառ­նա­լիք­նե­րով, դա­վա­դիր­նե­րի ու դա­վադ­րու­թյուն­նե­րի ո­րո­նում­նե­րով… Եր­կիրն ո՞վ պի­տի կա­ռու­ցի ու պաշտ­պա­նի:
Վեր­ջա­պես կա՞ ո­րո­շա­կի պատ­կե­րա­ցում՝ ո՞րն է պե­տա­կան գե­րա­կա շա­հը՝ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի վար­կա­նի՞­շը, թե՞ տն­տե­սու­թյան զար­գա­ցու­մը: Ին­չի՞ հա­մար է վար­կա­նի­շը: Ինք­նան­պա­տա՞կ է, թե՞ որ­քան բարձր, այն­քան լավ՝ քա­ղա­քա­կան ու տն­տե­սա­կան խն­դիր­նե­րը ար­դյու­նա­վետ լու­ծե­լու հա­մար: Քա­նի դեռ իշ­խում է մտայ­նու­թյու­նը, որ նոն-ստոպ ձեր­բա­կա­լու­թյուն­նե­րով վար­չա­պե­տի վար­կա­նի­շը բարձ­րա­նում է, ինչ­քան շատ ձեր­բա­կա­լու­թյուն­ներ լի­նեն ՀՀԿ-ից և «նա­խորդ հան­ցա­վոր ռե­ժի­մից», ռեյ­տին­գը կանց­նի 100 տո­կո­սը՝ դա է պա­հան­ջում հա­սա­րա­կու­թյու­նը, «Սա ին­չու՞ նս­տած չի, նա ին­չու՞ է ա­զա­տու­թյան մեջ» սկզ­բուն­քով, ո­չինչ չի փոխ­վե­լու: Ե­թե հա­սա­րա­կա­կան նման պա­հանջ կա, լյում­պեն հատ­վա­ծի պա­հանջն է, որ սպա­սում է «հաս­տա­վիզ օ­լի­գարխ­նե­րից» փո­ղը խլեն, տան ի­րեն, որ պատ­րաստ չէ ոչ աշ­խա­տել, ոչ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն կրել, փո­խա­րե­նը հա­ճույ­քով նետ­վում է փո­ղոց: Նրանք ի վի­ճա­կի չեն մտա­ծել, նրանց ա­պա­հո­ված վար­կա­նի­շը կա, թե չկա՝ ար­դյուն­քը 0 է: Լավ, ան­ցու­մա­յին ար­դա­րա­դա­տու­թյուն հնա­րե­ցինք, ո­մանց ու­նեզր­կե­ցինք, ո՞վ է լց­նե­լու տն­տե­սու­թյան վա­կուու­մը, բյու­ջեի մուտ­քե­րը լյում­պե՞նն է ա­պա­հո­վե­լու: Տն­տե­սու­թյու­նը մե­խա­նիզմ է, որ ա­ռանց հում­քի չի աշ­խա­տում: Իսկ հում­քը փողն է: Զար­գաց­մա՞­նը պի­տի նպա­տա­կաուղ­ղել հա­սա­րա­կա­կան է­ներ­գիան, թե՞ ան­ցյա­լը հեր­քե­լուն: Քա­նի՞ ան­գամ պետք է մեր­ժենք, մեր­ժե­լուց հե­տո ա­նե­լիք չու­նե՞նք: Մա­կե­րե­սին սա­հե­լը որ­քա՞ն է ձգ­վե­լու: Դա չէ՞ պատ­ճա­ռը, որ ա­վե­լի շուտ ու ա­վե­լի շատ կա­րող են հա­մախ­մբ­վել նրանք, որ հե­ղա­փո­խու­թյու­նից դժ­գոհ են, քան նրանք, որ եր­ջա­նիկ են: Օ­բյեկ­տի­վո­րեն, ոչ թե ինչ-որ մե­կի խա­ղը խա­ղա­լու հա­մար: Մարդ­կանց կոնկ­րետ ար­դյունք է պետք, ոչ թե պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյուն, թե ին­չու ար­դյուն­քը չկա կամ ու­շա­նում է: Մարդ­կանց վս­տա­հու­թյուն է պետք ի­րենց այ­սօր­վա ու ա­ռա­վել ևս վաղ­վա հա­մար: Կա՞ այդ վս­տա­հու­թյու­նը:
Միայն ա­նուղ­ղե­լի լա­վա­տես­նե­րի դեպ­քում, որ երբ հո­ռե­տեսն ա­սում է՝ ա­վե­լի վատ չի կա­րող լի­նել, լա­վա­տե­սը ժպ­տում է՝ ի­հար­կե կա­րող է: Հա­վե­լեք, որ այս ի­րա­վի­ճա­կում ան­վերջ շր­ջա­նառ­վում են խո­սակ­ցու­թյուն­ներ՝ սրան են գոր­ծից հա­նե­լու, նրան են գոր­ծից հա­նե­լու, ու բո­լոր դեպ­քե­րում պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյու­նը մեկն է՝ վար­չա­պե­տը դժ­գոհ է: Վար­չա­պե­տի մամ­լո ծա­ռա­յու­թյու­նը ոչ հեր­քում է, ոչ հաս­տա­տում, գո­նե մեկ դեպ­քում չի ներ­կա­յաց­նում՝ վար­չա­պե­տը ին­չի՞ց է դժ­գոհ, ին­չի՞ց է գոհ, ու՝ ընդ­հան­րա­պես ի­րե­նից ցածր նշա­նա­կո­վի ու ընտ­րո­վի պաշ­տո­նյա­նե­րի աշ­խա­տան­քը լավ ու վատ գնա­հա­տե­լու չա­փա­նի­շը ո՞րն է: Պե­տա­կան կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գի հս­տակ ու ար­դյու­նա­վետ գոր­ծու­նեու­թյան հա­մար ոչ միայն պետք է, որ օ­րենք­նե­րը տա­րին մեկ չփոխ­վեն, այլև ծա­ռա­յող­նե­րի ա­ռաջ խն­դիր­նե­րը դր­վեն ո­րո­շա­կի ու ո­րո­շա­կի լի­նի աշ­խա­տան­քի գնա­հատ­ման սանդ­ղա­կը: Մեր պա­րա­գա­յում հս­տակ է ու ո­րո­շա­կի՝ որ­քան էլ տվյալ պաշ­տո­նյան ձա­խո­ղում է աշ­խա­տան­քը, չու­նի կազ­մա­կեր­պա­կան ու մարդ­կա­յին անհ­րա­ժեշտ ո­րակ­ներ, կարևո­րը վար­չա­պե­տի վե­րա­բեր­մունքն է: ՈՒ՝ վերջ: Նե­րե­ցեք՝ դա չէ վեր­ջը, վեր­ջը գա­լիս է, երբ այլ պաշ­տո­նյա­ներ վար­չա­պե­տին հա­մո­զում են, որ այդ­պես չէ: Սա է կադ­րա­յին քաո­սի ու աշ­խա­տա­կար­գի կազ­մա­կերպ­ման կազ­մա­լուծ­ման պատ­ճա­ռը, ոչ թե «նո­րե­րի» ան­փոր­ձու­թյու­նը: Նրանք ոչ այն­քան ան­փորձ են, որ­քան ի­րենց հա­մա­րում են նոր ժա­մա­նակ­նե­րի հե­րոս­ներ, որ պի­տի մաք­րեն ան­ցյա­լի ավ­գյան ա­խոռ­նե­րը, իսկ այդ դեպ­քե­րի հա­մար չկան կա­նոն­ներ ու կար­գեր, կա ի­րենց պայ­ծա­ռա­փայլ տե­սա­կե­տը: Վեր­ջա­պես՝ 21-րդ դարն է, ի՞նչ ծրա­գիր ու թուղթ, որ­տեղ ծրա­գիր է գր­վում, կա ֆեյս­բուք ու կա SMS, գրի՝ ու­ղար­կի, թե­կուզ ար­տա­սահ­ման­ցի հյու­րին, անգ­րա­գետ չէ, թող խե­լա­խո­սում (այ­ֆոն) ու­նե­նա իր ծրա­գի­րը: Ի՞նչ հե­տամ­նա­ցու­թյուն է ա­րա­րո­ղա­կար­գը, կա հե­ղա­փո­խա­կան նպա­տա­կա­հար­մա­րու­թյուն, մեկ էլ՝ խնա­յո­ղու­թյուն՝ թղ­թի փող+տպագ­րա­կան ծախ­սեր: Կխ­նա­յենք, որ ե­կող տա­րի լվա­նանք ոչ թե գոր­գեր, այլ տա­կառ­ներ: Դա­նա­յան տա­կառ­նե­րը, որ­տեղ լց­վում է հա­սա­րա­կու­թյան կեն­սա­կան է­ներ­գիան՝ չգտ­նե­լով ել­քեր ան­վերջ ու ա­նո­րոշ դե­գե­րում­նե­րից՝ փայ­լուն ցու­ցա­փեղ­կե­րի ու քա­ղա­քա­կան դա­տարկ դա­րակ­նե­րի մեր ի­րա­կա­նու­թյան մեջ:
Ա­նա­հիտ Ա­ԴԱ­ՄՅԱՆ
Հ .Գ. Ես ոչ հո­ռե­տես եմ, ոչ լա­վա­տես, գե­րա­դա­սում եմ ի­մաստն ու բո­վան­դա­կու­թյու­նը և որևէ գործ ար­դյուն­քի տե­սա­կե­տից գնա­հա­տե­լու չա­փա­նի­շը: ՈՒ­զում եմ չա­փա­նիշ լի­նի, ոչ թե կա­մա­յա­կան գնա­հա­տա­կան: ՈՒ­զում եմ չա­փա­նի­շի չա­փա­նիշ սահ­ման­վի, ոչ թե գոր­ծի պա­հի նպա­տա­կա­հար­մա­րու­թյու­նը: Պե­տու­թյու­նը Ռու­բի­կի խո­րա­նար­դը չէ, որ այն­քան պտ­տես՝ մինչև հա­վաք­վի: Ա­վե­լի շուտ Ռու­բի­կոն է, որ ի­րա­վունք չու­նես անց­նել, ե­թե չես ա­սե­լու. «Ե­կա, տե­սա, հաղ­թե­ցի»: Ինչ հա­սու է Կե­սա­րին, վա­յել չէ ցլին: Նույ­նիսկ Կե­սա­րի ա­կան­ջին միշտ կար մե­կը, որ շշն­ջում էր. «Հի­շիր, որ դու մահ­կա­նա­ցու ես», իսկ ցլե­րին սո­վո­րա­բար զո­հա­բե­րում էին:
Դիտվել է՝ 2883

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ