Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Հու­դա՛, համ­բու­րե­լո՞վ ես մատ­նում մար­դու Որ­դուն

Հու­դա՛, համ­բու­րե­լո՞վ ես մատ­նում մար­դու Որ­դուն
10.01.2020 | 00:02
Քրիս­տո­սի Խոս­քի ար­ձա­գան­քը ղո­ղան­ջում է նաև մեր ժա­մա­նակ­նե­րում:
Ո­մանք զգում են ի­րենց ա­րած չա­րա­գոր­ծու­թյու­նը, զղ­ջում, ա­պաշ­խա­րում, իսկ ո­մանք էլ, ի­րենց նմա­նին «վնա­սե­լով», ցն­ծում են ի­րենց ա­պի­կար գոր­ծի հա­ջո­ղու­թյամբ և կոր­չում ա­նա­պաշ­խար, թե­պետ վեր­ջին­նե­րիս պահ­ված­քը ան­հաս­կա­նա­լի է, թե ինչ­պես կա­րող է մարդ, ա­ռա­վել ևս ի­րեն «քրիս­տո­սի զին­վոր» հա­մա­րո­ղը չա­րու­թյամբ մատ­նել, նեն­գու­թյամբ դավ նյու­թել իր նմա­նի դեմ ու հե­տո հան­գիստ քնել ա­ռանց խղ­ճի խայթ զգա­լու, այս­տեղ տե­ղին է հի­շել Պո­ղոս ա­ռա­քյա­լի խոս­քը. «Նրանց խղճմ­տան­քը դաղ­ված է»: Մար­դու չա­րու­թյու­նը սահ­ման չու­նի:
Հու­դա­յի կա­տա­րած մատ­նու­թյու­նը կոչ է ուղղ­ված այս կար­գի մարդ­կանց, որ­պես­զի սթափ­վեն ու գնան ոչ թե ի­րենց փչա­ցած ու նենգ ցան­կու­թյուն­նե­րի հետևից, այլ հետևեն Աստ­ծուն: Կան ցան­կու­թյուն­ներ, ո­րոնք Տի­րո­ջից չեն, և Աստ­վա­ծա­շուն­չը դրանք կո­չում է ամ­բա­րիշտ ցան­կու­թյուն­ներ:
Հու­դան, ո­րը մատ­նել էր նրան, տես­նե­լով, որ նա դա­տա­պարտ­վեց, խղ­ճի խայթ զգաց և ե­րե­սուն կտոր ար­ծա­թը վե­րա­դարձ­րեց ա­վագ քա­հա­նա­նե­րին ու ե­րեց­նե­րին` ա­սե­լով. «Ես մեղք գոր­ծե­ցի, ար­դար ա­րյուն մատ­նե­ցի» (Մատթ. 27; 3-4)։
Պո­ղոս ա­ռա­քյա­լը մեզ հոր­դո­րում է հե­ռու մնալ նա­խանձ, կռիվ, հայ­հո­յու­թյուն­ներ, չար կաս­կած­ներ, խար­դա­խու­թյուն­ներ ծնող մտ­քով ա­պա­կան­ված և ճշ­մար­տու­թյու­նից հե­ռա­ցած մարդ­կան­ցից, ո­րոնք շա­հի աղ­բյուր են հա­մա­րում աստ­ված­պաշ­տու­թյու­նը, և հա­վե­լում. «Ի­րոք, աստ­վա­ծա­պաշ­տու­թյու­նը շա­հի մեծ աղ­բյուր է նրանց հա­մար, ով­քեր գոհ են ի­րենց վի­ճա­կից. ո­րով­հետև ո­չինչ չբե­րե­ցինք աշ­խարհ, ոչ էլ պի­տի կա­րո­ղա­նանք տա­նել: Այլ ու­նենք կե­րա­կուր և հան­դերձ­ներ ու դրան­ցով էլ բա­վա­կա­նա­նանք: Իսկ ով­քեր հարս­տա­նալ են ու­զում, ընկ­նում են փոր­ձու­թյան, ո­րո­գայ­թի և բա­զում ան­միտ ու վնա­սա­կար ցան­կու­թյուն­նե­րի մեջ, ո­րոնք ըն­կղ­մում-տա­նում են մարդ­կանց դե­պի կոր­ծա­նում և դե­պի կո­րուստ, ո­րով­հետև բո­լոր չա­րիք­նե­րի ար­մա­տը փո­ղա­սի­րու­թյունն է, ո­րին ո­մանք ձգ­տե­լով՝ մո­լոր­վե­ցին հա­վա­տից և ի­րենք ի­րենց գցե­ցին բա­զում ցա­վե­րի մեջ» (Ա Տիմ. 6;5-10)։
Ին­չու՞ Հու­դան մատ­նեց համ­բույ­րով. մի­գու­ցե նա այն­քան էլ վս­տահ չէր Հի­սու­սի մե­ղա­վո­րու­թյան մեջ և նրա ար­դա­րա­նա­լու դեպ­քում չէր ու­զում սևե­րես մնալ, կորց­նել նրա աչ­քե­րին նա­յե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նը, բայց սր­տա­գետ Աստ­ված հարց­րեց` համ­բույ­րո՞վ ես մատ­նում: Եվ երբ նա հաս­կա­ցավ, որ իր դա­վա­դիր հա­մա­խոհ­նե­րը Հի­սու­սին ար­դա­րաց­նե­լու մտադ­րու­թյուն չու­նեն, զղ­ջաց, սա­կայն, իր ա­րա­ծը չկա­րո­ղա­նա­լով ինքն ի­րեն նե­րել, ինք­նաս­պան ե­ղավ: Մատ­նու­թյու­նը ընդ­հան­րա­պես ստոր ա­րարք է, մատ­նիչ­նե­րը` ստո­րա­գույն ա­րա­րած­ներ, ո­րոնք եր­բեք ներ­ման չեն ար­ժա­նա­նում, նրանք ի­րենք ի­րենց են դա­տա­պար­տում, ո­րով­հետև ընկ­նում են այն­քան ցած, որ այլևս անհ­նար է բարձ­րա­նալ. պար­զա­պես նրանց ոչ ոք ձեռք չի մեկ­նում, նրանք մնում են միայ­նակ, ո­րով­հետև չեն սի­րում, չեն ո­ղոր­մում, չեն կա­րեկ­ցում, այլ միայն քծ­նում են, շո­ղո­քոր­թում, հա­ճո­յա­նում` ի­րենց շա­հը հե­տապն­դե­լով, բայց վեր­ջում գտ­նում են միայն կո­րուստ ու կոր­ծա­նում: ՈՒ­րա­ցո­ղը միայն ի­րեն է վնա­սում, իսկ մատ­նի­չը` նաև իր զո­հին: Ցա­վա­լին, սա­կայն, այն է, որ մատ­նի­չը միշտ մեկն է, ով կող­քիդ է ու բա­րե­կամ է հա­մար­վում:
Ե­րե­սուն ար­ծա­թը ին­չի՞ գինն էր: Ըստ քա­հա­նա­յա­պետ­նե­րի` Հի­սու­սի Ա­րյան գինն էր, Հու­դան էլ հա­մա­միտ էր, քա­նի որ ա­ռանց սա­կար­կե­լու հա­մա­ձայ­նեց նրանց ա­ռա­ջար­կած գու­մա­րին, բայց մենք գի­տենք, որ մեր Տի­րոջ Ա­րյու­նը ան­գին է: Նա այդ­քան գնա­հա­տեց ոչ միայն իր` քա­հա­նա­յա­պետ­նե­րին ար­ված «ծա­ռա­յու­թյու­նը», այլև այն նոր ու հրա­շա­լի կյան­քի հնա­րա­վո­րու­թյու­նը, որ տվել էր նրան Հի­սուս: Ե­րե­սուն ար­ծաթն այն գինն է, ո­րով մե­ղա­վոր մար­դը գնա­հա­տում է Աստ­ծո` իր հա­մար ար­ված զո­հո­ղու­թյու­նը: Ե­րե­սուն ար­ծա­թը այն գինն է, որ աշ­խար­հը սահ­մա­նել է քո հո­գին ի­րեն տա­լու դի­մաց, և ե­թե դու ա­գահ ես, չես հրա­ժար­վի ա­վե­լորդ 30 ար­ծա­թից: Հու­դա­յի ա­գա­հու­թյու­նից կու­րա­ցած կեր­պա­րը բա­ցա­հայ­տում է Հով­հան­նես ա­ռա­քյա­լը (Հովհ. 12;4-6):
«Ով ու­նի, նրան կտր­վի և կա­վե­լաց­վի, ով չու­նի, նրա­նից կվերց­վի ու­նե­ցածն էլ» (Ղուկ. 19; 26)։ ՈՒ­նի նա, ով գո­հա­նում է իր ու­նե­ցա­ծով, իսկ չբա­վա­կա­նա­ցո­ղը ամ­բողջ տիե­զեր­քով էլ չի գո­հա­նա: Քա­հա­նա­յա­պետ­նե­րին պետք էր ու­րի­շի ձեռ­քով կրա­կից շա­գա­նակ հա­նել, և ցան­կա­լի էր, որ­պես­զի այդ ձեռ­քը երբևէ բռ­նած լի­նի Հի­սու­սի­նը, այ­սինքն պետք էր Նրան մոտ կանգ­նած մե­կը: Մի բան հս­տակ է. մատ­նու­թյան, դա­վադ­րու­թյան, դա­վա­ճա­նու­թյան և կամ ու­րա­ցու­թյան հիմ­քում շահն է, ա­վե­լի ճիշտ` շատ կոնկ­րետ փո­ղը, դրա­մը, մա­մո­նան, բա­րե­կե­ցիկ կյան­քի սո­վո­րա­կան ու մարդ­կա­յին թվա­ցող ձգ­տու­մը, ո­րը մո­ռա­ցու­թյան է մատ­նում այն փաս­տը, որ տիե­զեր­քի թա­գա­վո­րը ծն­վեց ա­խո­ռում և տա­քա­ցավ ան­բան ա­նա­սուն­նե­րի շն­չով, ո­րով­հետև բա­րե­կե­ցիկ պայ­ման­նե­րով ա­պա­հով­ված բա­նա­կան մար­դիկ չցան­կա­ցան նրա հետ կի­սել ի­րենց տան ջեր­մու­թյու­նը:
Մե­զա­նից յու­րա­քան­չյու­րի մեջ ծպտ­ված հու­դա կա, մենք ոչն­չով նրա­նից լա­վը չենք, բայց դեռ կա­րող ենք նա­յել Հի­սու­սի աչ­քե­րին. չկորց­նենք դեռևս մե­րը հան­դի­սա­ցող այդ հնա­րա­վո­րու­թյու­նը:
Տեր Ա­հա­րոն քա­հա­նա ՄԵԼ­ՔՈՒ­ՄՅԱՆ
Գո­րի­սի տա­րա­ծաշր­ջա­նի հոգևոր հո­վիվ
Դիտվել է՝ 1386

Մեկնաբանություններ