Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

Երբ ստ­վե­րը լույս է

Երբ ստ­վե­րը լույս է
14.02.2020 | 00:03

Նախ՝ ով­քե՞ր են հրեշ­տակ­նե­րը. նրանց գո­յու­թյու­նը քրիս­տո­նեա­կան հա­վատ­քի ճշ­մար­տու­թյուն­նե­րից մեկն է։ Հու­նա­րեն «Ան­գե­ղոս» բա­ռը հա­յե­րե­նում ու­նի «Պատ­գա­մա­բեր» ի­մաս­տը։ Ի՞նչ պատ­գամ­ներ են բե­րել այդ լու­սե­ղեն ու հո­գե­ղեն էակ­նե­րը մարդ­կանց հա­մար, ո­րոնց կարևո­րու­թյու­նը վկայ­վել է Գր­քե­րի Գիր­քը հա­մար­վող «Աստ­վա­ծա­շունչ» մա­տյա­նում` բազ­մա­թիվ ան­գամ։ Այն­տեղ նկա­րագր­ված կարևոր մի պատ­մու­թյուն չկա, որ­տեղ չն­կա­րագր­վի հրեշ­տակ­նե­րի գոր­ծուն մաս­նակ­ցու­թյու­նը տվյալ պատ­մու­թյա­նը, որ­տեղ նրանք թե­պետ լու­սե­ղեն ու հո­գե­ղեն, բայց և տե­սա­նե­լի որևէ կեր­պա­րանք են առ­նում մարդ­կանց հետ հա­ղոր­դակ­ցու­թյան մեջ մտ­նե­լու հա­մար։ Իսկ ո՞վ գի­տե՝ ո՞ր հրեշ­տա­կը, և ու՞մ մի­ջո­ցով է շփ­վում յու­րա­քան­չյու­րիս հետ այ­սօր էլ։ Ե­թե դառ­նանք հա­յոց ե­կե­ղե­ցու՝ հրեշ­տակ­նե­րի նկատ­մամբ ու­նե­ցած վե­րա­բեր­մուն­քին, ըստ այդմ էլ հա­վա­տում ենք, որ հրեշ­տակ­նե­րի աշ­խարհն ան­տե­սա­նե­լի է մարմ­նա­վոր­նե­րի աչ­քե­րին, մա­նա­վանդ, երբ մարդ­կանց աչ­քերն ա­վե­լի շատ են տար­ված կյան­քա­յին ախ­տե­րով։ Հրեշ­տակ­նե­րի էու­թյու­նը հո­գե­ղեն ու լու­սե­ղեն է, ուս­տի չի կա­րող ըն­կալ­վել տե­սո­ղու­թյամբ կամ պատ­կե­րաց­վել երևա­կա­յու­թյամբ։

Ըստ քրիս­տո­նեա­կան հա­վատ­քի՝ մարդն Աստ­ծուց պա­հա­պան հրեշ­տակ է ստա­նում իր ծն­վե­լու պա­հին, ո­րը նրա կյան­քին մի­ջամ­տում է խոր­հր­դատ­վա­կան ան­տե­սա­նե­լիու­թյամբ՝ ա­ռանց ազ­դե­լու մար­դու ա­զատ գոր­ծե­լու ի­րա­վուն­քի կամ կա­րո­ղու­թյուն­նե­րի վրա։
Իր հրեշ­տա­կի հետ ներ­դաշ­նակ­վո­ղը, ան­շուշտ, կլու­սա­վոր­վի նրա լու­սե մա­սից, կամ, ինչ­պես Լոշ­տա­կի դեպ­քում է, թա­փան­ցիկ կդառ­նա։ Ա­հա այս հիմ­քի վրա է ստեղծ­վել ՀԱ­ԿՈԲ ՍԻ­ՄՈ­ՆՅԱ­ՆԻ պատ­մու­թյու­նը՝ մի սո­վո­րա­կան ըն­տա­նի­քում ծն­ված ե­րե­խա­յի՝ Լոշ­տա­կի մա­սին, ով ան­վե­րա­պա­հո­րեն տր­վել է իր պա­հա­պան հրեշ­տա­կի լու­սե­ղեն ո­րակ­նե­րին (նրա­նից ծաղ­կի ա­նու­շա­հո­տու­թյուն է բու­րում, ա­կանջ­ներն այն­քան թա­փան­ցիկ են, որ ստ­վեր չու­նեն, մար­մինն էլ թա­փան­ցի­կու­թյան աս­տի­ճա­նի բա­րա­լիկ է, և այլն), ո­րոնք շր­ջա­պա­տի ու ծնող­նե­րի ոչ միայն զար­ման­քի, այլև խոր ան­հան­գս­տու­թյան պատ­ճառն են դար­ձել։ Հե­ղի­նակն իր հե­րո­սին այդ­պի­սին է ստեղ­ծել՝ ոչ թե ըն­թեր­ցո­ղի հե­տաք­րք­րու­թյու­նը շար­ժե­լու, նրան զվար­ճաց­նե­լու, երևա­կա­յու­թյունն աշ­խա­տեց­նե­լու կամ ու­շադ­րու­թյու­նը դաս­տիա­րակ­չա­կան աշ­խա­տանք­նե­րի վրա կենտ­րո­նաց­նե­լու և այլ­նի հա­մար. խն­դիրն այս­տեղ ա­վե­լի լուրջ է և մտ­նում է հոգևոր ի­մաս­տա­սի­րա­կան, դա­վա­նա­բա­նա­կան, փի­լի­սո­փա­յա­կան ո­լորտ­ներ, ըստ ո­րոնց՝ հա­զա­րա­մյակ­ներ շա­րու­նակ ո­չինչ չի փոխ­վել, նույն կռիվն է չա­րի ու բա­րու, լույ­սի ու մու­թի, ճշ­տի և սխա­լի միջև։ Ո՞րն է ել­քը, ին­չո՞ւ այս կռի­վը չի ա­վարտ­վում։ Ա­հա թե ինչ հարց է շո­շա­փում հե­ղի­նա­կը, որ, ի­մա­նա­լով բա­րու, լույ­սի ու ճշ­տի հաղ­թա­նա­կի հա­մար հրեշ­տա­կին հետևե­լու կարևո­րու­թյան մա­սին, լա­վա­գույնս գի­տի նաև, որ դրան խան­գա­րո­ղը մար­դուն տր­ված ա­զատ կամքն է։ Հրեշ­տակ­նե­րը հենց այդ­պես էլ գոր­ծում են՝ ա­ռանց ազ­դե­լու ա­զատ գոր­ծե­լու մար­դու կա­րո­ղու­թյան վրա. «...բո­լոր ե­րե­խա­նե­րը հակ­ված են թա­փան­ցի­կու­թյան, բայց նրանց էու­թյու­նը ո­րո­շո­ղը ոչ թե նա­խախ­նա­մու­թյունն է, այլ կյան­քի հե­տա­գա ըն­թաց­քը, այն մի­ջա­վայրն ու մթ­նո­լոր­տը, ո­րի մեջ նրանք ծն­վում ու հա­սակ են առ­նում»։ Ա­հա այս­տեղ պետք է փնտ­րել բա­նա­լին, հու­շում է հե­ղի­նա­կը՝ գե­ղար­վես­տո­րեն ստեղծ­ված պատ­մու­թյան մեջ ու­շադ­րու­թյուն հրա­վի­րե­լով փո­խա­բե­րա­կան ար­տա­հայ­տու­թյուն­նե­րի, տեքս­տե­րի վրա, ո­րոնք վե­րա­բե­րում են Լոշ­տա­կի հի­վան­դու­թյա­նը։ «Հույժ կարևոր հի­վան­դու­թյուն», ո­րը կոչ­վում է՝ թա­փան­ցի­կու­թյուն, այ­սինքն՝ լույ­սով լի և ան­ստ­վեր, ո­րը ա­ռօ­րյա ի­րա­կա­նու­թյան մեջ դիտ­վում է որ­պես շատ վտան­գա­վոր հի­վան­դու­թյուն։
Դժ­վար չէ հաս­կա­նալ, որ ան­նյու­թե­ղե­նը ստ­վեր չի կա­րող ու­նե­նալ, նաև դժ­վար չէ հաս­կա­նալ, որ նյու­թը վե­րա­բե­րում է հենց այն ա­մե­նին, ինչ, իս­կա­պես, ձեռք է բեր­վում այն մի­ջա­վայ­րում, ուր ծն­վում են ե­րե­խա­նե­րը։ Մինչ­դեռ՝ «Ե­րե­խա­նե­րի մեջ գե­րիշ­խում է հրեշ­տա­կա­յի­նը, այդ իսկ պատ­ճա­ռով նրանք ծն­վում են ան­ստ­վեր... Եվ ձեր ա­զատ կամքն է տնօ­րի­նե­լու ձեր որ­դու և մարդ­կու­թյան ճա­կա­տա­գի­րը։ Կու­զեք՝ կա­զատ­վի թա­փան­ցի­կու­թյու­նից և կդառ­նա սո­վո­րա­կան տղա, չեք ու­զի՝ չի ա­զատ­վի ու կար­ժա­նա­նա զո­հա­բեր­վող նվի­րյա­լի ճա­կա­տագ­րին...»։
Հույժ վտան­գա­վոր թա­փան­ցի­կու­թյուն կոչ­վող հի­վան­դու­թյու­նից ա­զատ­վե­լու ել­քը շատ պար­զա­գույն մի բան է. «Ե­թե նա գեթ մի չար խոսք ա­սի, թա­փան­ցի­կու­թյունն ինք­նին կան­հե­տա­նա, ու նա կա­պա­քին­վի»։
Հրեշ­տա­կա­յին լույ­սով լի մար­դու գո­յու­թյամբ է պայ­մա­նա­վոր­ված փր­կու­թյու­նը՝ բա­րու և չա­րի հա­վի­տե­նա­կան կռ­վից։ Իր այս միտքն ա­ռաջ տա­նե­լու հա­մար հե­ղի­նա­կը, ան­շուշտ, հեն­վում է քրիս­տո­նեա­կան այն ճշ­մար­տու­թյան վրա, որ պա­հա­պան հրեշ­տա­կը եր­բեք ե­րես չի թե­քում մար­դուց, որ­քան էլ նա ընկ­նում է մեղ­քե­րի ծու­ղակ­նե­րի մեջ, այլ, որ­պես խղ­ճի հետ զրու­ցող ձայն, ա­մեն կերպ աշ­խա­տում է նրան վե­րա­դարձ­նել ճշ­մա­րիտ ճա­նա­պար­հի վրա։ Ճիշտ այդ մտ­քով էլ նա ուղ­ղոր­դում է թա­փան­ցիկ Լոշ­տա­կի հոր վար­քը՝ վճ­ռա­կան, բայց և նր­բո­րեն մտ­նե­լով հո­գե­ղեն ու լու­սե­ղեն այն տա­րած­քի մեջ, ո­րը վե­րա­բե­րում է հրեշ­տակ­նե­րի աշ­խար­հին։
Խիստ լուրջ ու պա­տաս­խա­նա­տու, մարդ­կա­յին հոգևոր ու բա­րո­յա­կան ար­ժեք­նե­րի մա­սին թե­մա է ընտ­րել Հա­կոբ Սո­ղո­մո­նյա­նը, ո­րը հյու­սել է սո­վո­րա­կան ըն­տա­նի­քում ծն­ված ե­րե­խա­յի շուր­ջը, ում ա­կանջ­նե­րը սո­վո­րա­կա­նից մեծ ու թա­փան­ցիկ են, և ո­րը հետևյալ խոր­հուրդն ու­նի.
«Ինչ­պես լույսն է ա­նար­գել թա­փան­ցում նրանց մեջ, այն­պես ա­նար­գել ներ­թա­փան­ցում է նաև այ­լոց ցավն ու վիշ­տը։
Մեծ ու թա­փան­ցիկ ա­կանջ­ներն օգ­նու­թյան կան­չը լսե­լու և օգ­նու­թյան հաս­նե­լու հա­մար են։
Սա­կայն մեկ այլ մար­դու օգ­նե­լը տե­ղի է ու­նե­նում յու­րա­քան­չյու­րիս մեջ ե­ղած կեն­սա­կան ու­ժե­րի հաշ­վին։
Օգ­նու­թյու­նը կյանք ար­ժե։
Ան­ստ­վեր­նե­րի գթասր­տու­թյու­նը ան­սահ­ման է. նրանք չու­նեն չա­փի զգա­ցում և այ­լոց տր­վե­լով՝ ի վեր­ջո, սպառ­վում են»։
Լոշ­տա­կի ծնող­նե­րի դե­րը գր­քի սյու­ժեի մեջ պայ­մա­նա­վոր­ված է հե­ղի­նա­կի մտ­քե­րը, գա­ղա­փար­նե­րը, հա­մո­զում­նե­րը վեր հա­նե­լու, ըն­թեր­ցո­ղի առջև բա­ցե­լու հնա­րա­վո­րու­թյան ստեղ­ծու­մով։ Ողջ պատ­մու­թյու­նը ծն­վում ու զար­գա­նում է՝ ըստ նրանց հայտ­նա­բե­րում­նե­րի, որ ա­նում են՝ հետևե­լով ի­րենց որ­դու վար­քին ու տես­քին։ Նրանք ընդ­հան­րաց­ված կեր­պար­ներ են, և, ինչ­պես ի­րա­կա­նում գրե­թե բո­լոր ծնող­նե­րը, նյար­դայ­նա­նում են, երբ հան­դի­պում են որ­դի­նե­րի ան­սո­վոր «թա­փան­ցի­կու­թյա­նը», որ նշա­նա­կում է՝ զգալ ի­րեն «լու­սա­վոր, պայ­ծառ, սի­րով և հա­վա­տով լի վե­րերկ­րա­յին մի­ջա­վայ­րում», լի­նել շատ բա­րի, գթա­սիրտ, օգ­նու­թյան շտա­պող, կա­րե­կից և նման ար­ժեք­նե­րով լի. «Հայ­րիկն զգում է, որ Լոշ­տա­կի ազ­դե­ցու­թյան տակ խար­խլ­վում և ճար­ճա­տյու­նով փուլ են գա­լիս կյան­քի և աշ­խար­հի վե­րա­բե­րյալ իր պատ­կե­րա­ցում­նե­րը, ող­ջա­խոհ, բա­նա­կան ու բա­նող հո­մո­յից ին­քը վե­րած­վում է դյու­րազ­գաց, դյու­րա­հա­վատ ու դյու­րա­բեկ ա­րա­րա­ծի՝ այր մար­դուն և, առ­հա­սա­րակ, ժա­մա­նա­կա­կից Եր­կիր մո­լո­րա­կի բնակ­չին ան­հա­րիր մի սեն­տի­մեն­տալ զանգ­վա­ծի, ո­րը հան­կարծ կա­րող է թող­նել բան ու գործ և կյան­քը նվի­րել թի­թեռ­նիկ­նե­րի փր­կու­թյան վեհ ա­ռա­քե­լու­թյա­նը կամ նման մի այլ ան­հե­թե­թու­թյան։ Հայ­րի­կը սար­սա­փում էր ի­րեն սպառ­նա­ցող այդ կեր­պա­րա­նա­փո­խու­թյու­նից և ար­դեն ոչ թե փր­կում, այլ դաս­տիա­րա­կում կամ դար­ձի էր բե­րում Լոշ­տա­կին, ոչ թե խրա­տում, սո­վո­րեց­նում էր որ­դուն, ոչ թե մր­ցակ­ցում, այլ մար­տն­չում էր իր հա­մար և իր հա­մար էր ձգ­տում հաղ­թել, կոտ­րել նրան, են­թար­կել ի­րեն, դարձ­նել իր նման։ Իսկ ձա­խող­վե­լիս, հա­մոթ ի­րեն, խոս­տո­վա­նում էր, որ լց­վում է չա­րու­թյամբ»։
Ճիշտ այս­պես էլ ըն­թա­նում է մարդ­կու­թյան պայ­քա­րը լույ­սի դեմ, ո­րով­հետև չա­րը շատ գրա­վիչ մե­թոդ­ներ է ա­ռա­ջար­կում, ու մարդն ինքն էլ, ինչ­պես Լոշ­տա­կի հայ­րի­կը, ի­րեն մի օր բռ­նում է այն բա­նում, որ, իս­կա­պես, լց­վել է չա­րու­թյամբ։
Որն է պատ­ճա­ռը՝ լոշ­տակ­նե­րին «դար­ձի բե­րե­լու» մարդ­կու­թյան մղում­նե­րի, մինչև ե՞րբ է շա­րու­նակ­վե­լու անհ­նա­զան­դու­թյու­նը՝ սե­փա­կան հրեշ­տակ­նե­րին, և ո՞րն է ել­քը այդ ա­մե­նից։
Հե­ղի­նակն այս հար­ցերն օ­դում կախ­ված չի թող­նում և որ­պես կյան­քի տա­րաբ­նույթ կող­մե­րը բա­րո­յա­կան ար­ժեք­նե­րով չա­փո­րո­շող գրող ու մտա­վո­րա­կան՝ ան­շուշտ, կանգ է առ­նում այդ ար­ժեք­նե­րի կարևոր­ման վրա՝ դրանց մեջ ա­ռանձ­նաց­նե­լով և որ­պես փր­կօ­ղակ մատ­նան­շե­լով Գթասր­տու­թյու­նը կամ Կա­րեկ­ցան­քը։
Եր­կիր ու եր­կինք իր տու­նը դարձ­րած հրեշ­տա­կը, Լոշ­տա­կի մի­ջո­ցով մարդ­կու­թյան կյան­քի փր­կա­գործ­ման ճա­նա­պար­հին կարևո­րե­լով «Սի­րիր մեր­ձա­վո­րիդ» պատ­գա­մը, այն ա­վե­լի հաս­կա­նա­լի և ըն­դու­նե­լի է դարձ­նում՝ բա­ցե­լով նույն պատ­գա­մի այն ե­րե­սը, ուր գր­ված է՝ «Ե­ղիր գթա­սիրտ»։ Սա­կայն, գթասր­տու­թյու­նը սի­րո ե­րա­նե­լի վի­ճա­կից տար­բեր­վում է դի­մա­ցի­նի ցավն զգա­լու, այն զգա­լով օգ­նու­թյան շտա­պե­լու տա­ռա­պա­գին վի­ճակ­նե­րով։ Այդ ա­մե­նի օ­րի­նա՞­կը... Խնդ­րեմ՝ երկ­րա­շարժ, հա­յոց պա­տու­հա­սած ծանր տա­ռա­պանք, ո­րի մի­ջից չէր կա­րող չբաց­վել գթասր­տու­թյուն ա­նու­նով ծա­ղի­կը։ Ա­հա և զո­հը՝ մի ժո­ղո­վուրդ, ո­րի զո­հա­բե­րու­թյու­նը, հա­նուն աշ­խար­հում գթասր­տու­թյան վե­րըն­ձյուղ­ման, ե­ղավ, ինչ­պես նկա­տում է գրո­ղը, իսկ ճշ­մա­րիտ Գթասր­տու­թյու­նը ճա­նա­պարհ է դե­պի մաք­րա­գոր­ծում, դե­պի փր­կու­թյուն։ Այդ դեպ­քում ցա­ծում է մնում չա­րի ու բա­րու հա­վեր­ժա­կան կռի­վը։
«Մի բան էլ ի­մա­ցեք. լա­վա­գույն­նե­րից լա­վա­գույն գառն են մա­տա­ղա­ցու կար­գում,- հոգևոր ի­մաս­տա­սի­րու­թյան լույ­սի տակ է մեկ­նա­բա­նում հե­ղի­նա­կը կա­տար­վա­ծը։
Հա­զա­րա­վոր­նե­րի մի­ջից են փնտ­րում և բյու­րա­վոր­նե­րի մի­ջից են գտ­նում։
Ա­նար­ժան­նե­րին դար­ձի բե­րե­լու ճա­նա­պար­հին ար­ժա­նա­վո­րին հասց­ված հար­վա­ծը ա­ռա­վել քան խրա­տա­կան է։
Օրհ­նյա­լի կո­րուստն ա­ռա­վել ող­բա­լի է, քան ետ­նա­յի­նի­նը։ Իսկ այդ ող­բը կե­նա­րար զո­րու­թյուն ու­նի։ Գե­ղե­ցի­կի դժ­բախ­տու­թյու­նը ա­ռա­վել գթա­բեր է, քան ան­գե­ղի­նը... Ով դա­տա­պարտ­ված է տա­ռա­պան­քի, նա դա­տա­պարտ­ված է նաև ո­ղոր­մա­ծու­թյան»։
«Լոշ­տակ Հրեշ­տա­կը», ո­րի ըն­թեր­ցա­նու­թյունն սկս­վում է պարզ ու թեթև հո­րին­ված­քի խոս­տու­մով, դե­պի նո­րա­ծին մա­նուկն ու­նե­ցած զվար­ճա­լի հե­տաք­րք­րու­թյամբ, հան­կարծ վե­րա­ճում է հա­մաշ­խար­հա­յին նշա­նա­կու­թյան մտա­հո­գու­թյան, ո­րը մարդ­կու­թյան եր­թի մշ­տա­կան ու­ղե­կիցն է, սա­կայն՝ լու­ծում­նե­րի կա­րոտ։ Այն, ինչ ա­րել է Հա­կոբ Սո­ղո­մո­նյա­նը, քայլ է այդ ճա­նա­պար­հին, իս­կա­պես, գե­ղե­ցիկ ու ու­սու­ցո­ղա­կան քայլ՝ նաև գե­ղար­վես­տա­կան գրա­կա­նու­թյան տի­րույ­թում։ Նա ինքն է բարձ­րաց­նում հար­ցը, և ինքն էլ պա­տաս­խա­նում՝ ե­րե­սով դե­պի մարդ­կու­թյան այն բնա­կա­վայ­րերն ու կենտ­րոն­նե­րը, որ­տեղ քնն­վել են նույն հար­ցե­րը, սա­կայն դեռևս ո­չինչ չի փոխ­վել։ Ա­հա, որ­դու ան­սո­վոր հի­վան­դու­թյամբ մտա­հոգ հայ­րի­կի հար­ցը օգ­նու­թյան ե­կած հեր­թա­կան բժշ­կին կամ բժշ­կա­պետ Նո­բին.
«-Իսկ դուք փաս­տա­թուղթ ու­նե՞ք,- տա­րօ­րի­նակ հյու­րի տես­քից ու խոս­քե­րից շփոթ­ված՝ ա­սաց հայ­րի­կը։
-Օֆ, է­լի նույն բա­նը,- մի տե­սակ միան­գա­մից հոգ­նե­լով՝ մրմն­ջաց հյու­րը,- հա­զար տա­րի նույ­նը։ Այս աշ­խար­հի վրա չի փոխ­վում ո­չինչ։ Ա­հա՝ Տի­բեթ, Շու­մեր, Հի­մա­լայ, Ե­գիպ­տոս, Մի­ջա­գետք, Ա­րա­րատ, Ա­թենք, Հռոմ, Ե­րու­սա­ղեմ, Բաղ­դադ, Օքս­ֆորդ, Սոր­բոն և այլն. ո՞­րը կհա­ճեք։
-Խնդ­րեմ, խնդ­րեմ, հա­մե­ցեք,- ան­հաս­կա­նա­լի նշան­նե­րով ծածկ­ված մա­գա­ղաթ­նե­րի, ոս­կե­րիզ հա­վա­տար­մագ­րե­րի և ժա­մա­նա­կա­կից դիպ­լոմ­նե­րի ստ­վար տր­ցա­կը տա­րա­կու­սած զն­նե­լով՝ ա­սաց է՛լ ա­վե­լի շփոթ­ված հայ­րի­կը»։
Լոշ­տակ, ա­հա մա­նուկ, որ չի լքել իր հրեշ­տա­կին, կամ հրեշ­տակն ին­քը չի լքել նրան՝ տես­նե­լով, որ նա լավ է զգում, երբ ի­րեն ծա­ղիկ է զգում, թի­թեռ կամ՝ եր­գի հն­չյուն։Հենց նա էլ մար­դու այն տե­սակն է, որ գթա­սիրտ է ու կա­րեկ­ցող, ուս­տի հենց նա է այն օ­րի­նա­կը, որ աշ­խար­հին գթասր­տու­թյան օ­րի­նակ­ներ է ցույց տա­լու, իսկ դա հնա­րա­վոր է հա­մա­պա­տաս­խան պայ­ման­նե­րի առ­կա­յու­թյամբ, ո­րը հե­ղի­նա­կը գտել է երկ­րա­շար­ժից ա­ռա­ջա­ցած պայ­ման­նե­րի մեջ։ Հե­ղի­նակն աշ­խա­տե­լիս իր առջև ա­նընդ­հատ զգա­ցել է ըն­թեր­ցո­ղի ներ­կա­յու­թյու­նը և իր յու­րա­քան­չյուր մտ­քի հետևում լսել նրա հար­ցադ­րու­մը ու տվել պա­տաս­խա­նը. «Եվ մի՞­թե խա­բեու­թյուն չէ դա՝ ընտ­րյալ-տա­ռա­պյա­լի ա­ռաս­պե­լը։ ՈՒ՞ր է գրա­վա­կա­նը...
-Գրա­վա­կա՞ն եք ու­զում. ա­հա­վա­սիկ ա­պա­ցույ­ցը՝ որ­դիդ հրեշ­տակ»։
Եր­կիր մո­լո­րա­կի ճա­կա­տա­գիրն ու հայ ժո­ղովր­դի դե­րը նրա­նում։ Հե­տաքր­քիր, գտն­ված սյու­ժեն ներ­կա­յաց­նե­լու ու­րույն մտա­ծո­ղու­թյամբ հա­գե­ցած գիր­քը նրանց հա­մար է, ով­քեր գո­նե ո­րոշ չա­փով թո­թա­փել են նյու­թի ծանր բեռն ու կա­րող են հա­վա­տալ մար­դու ստ­վե­րում խա­ղա­ցող լույ­սին։
Ի վեր­ջո, ե­թե Լոշ­տա­կի հրեշ­տակ ու­նե­նա­լու մա­սին վկա­յել են նրա ան­ստ­վեր ա­կանջ­նե­րը, հե­ղի­նա­կի հա­մո­զու­մը, այ­նուա­մե­նայ­նիվ, այն մա­սին է, որ մար­դու կյան­քում հնա­րա­վոր է, որ տե­սա­նե­լի նման վկա­յու­թյուն­ներ չլի­նեն, բայց ան­տե­սա­նե­լի լույս կա յու­րա­քան­չյու­րի մեջ, ո­րը պետք է փնտ­րել, հետևից գնալ, արթ­նաց­նել, ինչ­պես դա ա­րե­ցին Լոշ­տա­կի ծնող­նե­րը։ Նրանք, այդ ճամ­փան բռ­նող­նե­րը, կապ­րեն երկ­րի վրա՝ «մարդ մնա­ցող մարդ­կանց հետ տա­ռա­պե­լու և հա­նուն մար­դու տա­ռա­պե­լու բո­վում», նաև՝ հա­ջոր­դը, այս գր­քում նկա­րագր­ված ե­րեք հե­րոս­նե­րից հե­տո։
Ֆե­լիքս ԲԱԽ­ՉԻ­ՆՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1907

Մեկնաբանություններ