Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը հայտարարել է, որ Լեռնային Ղարաբաղից ռուս խաղաղապահների վաղաժամկետ դուրսբերման որոշումն ընդունվել է Բաքվի և Մոսկվայի միջև խորհրդակցությունների հիման վրա, ինչի արդյունքում ամրապնդվել են Ադրբեջանի և Ռուսաստանի հարաբերությունները: «Սա Ռուսաստանի Դաշնության և Ադրբեջանի առաջնորդների որոշումն էր»,- ասել է նա:                
 

Թոմ դե Վաալ. Ղարաբաղում հաղթեցին Ռուսաստանն ու Թուրքիան

Թոմ դե Վաալ. Ղարաբաղում հաղթեցին Ռուսաստանն ու Թուրքիան
17.11.2020 | 10:49

10 տարի առաջ Կազանում Հայաստանն ու Ադրբեջանը քննարկում էին գործնականում այն պայմանները, որ հիմա հաստատվել են վեց շաբաթյա արյունոտ պատերազմի հետո հրադադարի համաձայնագրով: Այն ժամանակ նրանք չպայմանավորվեցին: Կաշխատի՞ հիմա բանաձևը:Այդ մասին է Հարավային Կովասի հարցերով փորձագետ, Կառնեգի կենտրոնի ավագ գիտաշխատող Թոմ դե Վաալի հետ:


ԹդՎ.Բանակցությունների քարտեզը հիմա փոխվել է, բայց շատ տարրեր հայտնի են վաղուց՝ Լաչինի միջանցք, Ղարաբաղի 7 շրջանների վերադարձ ադրբեջանցիներին: Ներկա պատկերը հայերի համար շատ ավելի վատն է, քան ենթադրվում էր 6 շաբաթ առաջ՝ հայկական կողմը կորցրել է Ղարաբաղի մի մասը՝ Հադրութի շրջանը, Շուշին, որ սկզունքային նշանակություն ունի Հայաստանի համար: Նվազ կարևոր չէ, որ Ղարաբաղի կարգավիճակը դեռ հստակեցված չէ, թեպետ այս բոլոր տարիներին ադրբեջանական կողմն առաջարկում էր ինքնավարության կարգավիճակ և նույնիսկ հետաձգված կարգավիճակի Ղարաբաղի համար: Իսկ հիմա Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևն ասում է, ՙԿարգավիճակ էի՞ք ուզում: Ահա ձեզ կարգավիճակ: Ոչ մի կարգավիճակ՚: Նա ծիծաղելու է վարչապետ Փաշինյանի վրա: Կրկնում եմ՝ իրավիճակը հայկական կողմի համար շատ ավելի վատ է, քան 6 շաբաթ առաջ էր: Արդեն չեմ ասում, որ վիթխարի մարդկային ողբերգություն կա՝ համարյա 5000 մարդ է զոհվել այս ընթացքում:


-Այս կոնֆլիկտի ավարտի մեջ Ռուսաստանի դերի մասին տարբեր տեսակետներ կան: Ոմանք գտնում են, որ Թուրքիայի կոնֆլիկտի մեջ մտնելը խարխլեց Ռուսաստանի հեղինակությունը, դա համարյա թե ապտակ էր Պուտինին: Ոմանք, հակառակը, պնդում են, որ Ռուսաստանը պահպանեց ու ամրապնդեց ազդեցությունը Ղարաբաղում: Ո՞ր տեսակետին եք հակված Դուք:
-Ես կարծում եմ՝ և Ռուսաստանը, և Թուրքիան հիմա ավելի շահեկան դիրքերում են, քան կոնֆլիկտի սկզբում էին: Ռուսաստանը, անկասկած, վերադարձավ տարածաշրջան և նրա խաղաղապահ ուժեը տեղում են, գետնի վրա: 5 տարի հետո ադրբեջանական կողմը վետոյի իրավունք կունենա և հաստատ մեծ առևտուր է լինելու այս հարցի շուրւ: Բացի այդ՝ Ադրբեջանը ստանում է կարևոր միջանցք՝ Հայաստանի հարավային մասով, միջանցք, որ կկապի Նախիջևանը Ադրբեջանի մնացած մասին: Եվ միջանցք, որ կկապի Թուրքիան Ադրբեջանին, և Ռուսաստանը Ադրբեջանի միջով Թուրքիային: Նրանց համար դա նշանակում է շատ ավելի մեծ ներկայություն Ադրբեջանի ներսում: Ես կարծում եմ, որ այս պայմանագիրը շատ է հիշեցնում Լենինի ուԱթաթուրքի միջև Կարսի պայմանագիրը: Դա մեծապետական պակտ է, և հայտնի չէ, ով է շահելու հասարակ մարդկանցից, բայց հասկանալի է, որ մեծ տերությունները իրենց հաղթանակները տարան:
-Այդ համաձայնագիրը բոլոր դեպքերում ապաշրջափակում է Հայաստանի կապերը Ադրբեջանի ու Թուրքիայի հետ, առևտուր անելու ու շփվելու մարդկանց բնական ցանկությունը տեղից չի՞ շարժի ատելության այդ թափանիվը: Դա ռոմանտի՞կ պատկերացում է, թե՞ կարող է իրականանալ:
-Հույս միշտ կա, բայց դեռ չկա հայ-ադրբեջանական, որ քաղաքական համաձայնագիր, տեսանելի չէ կողմերի միջև հարաբերությունների նորմալացում: Համաձայնագրում ոչինչ ասված չէ Ղարաբաղի կարգավիճակի մասին, և մինչև հիմա երկու երկրները հակառակ տեսակետներ ունեն այդ հարցում, նշանակում է՝ դժվար է պատկերացնել խաղաղություն այդ երկու երկրների միջև մերձավոր ապագայում: Բայց հեռանկարում, տեսականորեն, Թուրքիայի ու Հայաստանի հարաբերությունները կարող են և կարգավորվել, որովհետև Թուրքիայի համար հարաբերությունների նորմալացման մեծ խոչընդոտ էր Ադրբեջանի շրջանների օկուպացիան: Ստացվում է, որ այդ խոչընդոտն արդեն չկա, հայկական կողմը համարում է, որ ադրբեջանական ագրեսիայի մեջ Թուրքիան ուղղակի դեր է խաղացել: Ես կարծում եմ՝ հայկական կողմը շահագրգռված չէ Թուրքիայի հետ հարաբերությունների ջերմացմամբ: Գուցե, եթե նոր վարչակարգ լինի Թուրքիայում 3-5 տարի հետո, հետէրդողանյան վարչակարգ, ինչ-որ փոփոխություն լինի: Անձամբ ես դա կողջունեի, բայց կարծում եմ, որ Հայաստանի ու Թուրքիայի և Հայաստանի ու Ադրբեջանի հարաբերությունները միայն վատացել են այս վերջին երկու ամսում՝ մեղմ ասած:
-Այս համաձայնության քարտեզը չափազանց տարօրինակ է՝ հատկապես, որ ադրբեջանցիները լինելու են Շուշիում, որ կախված է հայկական Ղարաբաղի մայրաքաղաքի վրա: Եվ 5 կիլոմետրանոց միջանցքը Հայաստանի հետ կապի համար, և արտաքին ուժի, տվյալ դեպքում ռուսականի վրա հիմնվելը… Դա ընդհանրապես կենսունա՞կ է, թե ճիշտ են մեր այն զրուցակիցները Ղարաբաղում, որ ասում են՝ այդ իրավիճակում հնարավոր չէ ապրել:
-Դա շատ ակտուալ հարց է: Ես օրերս խոսում էի իմ ընկերոջ՝ ղարաբաղցի հայի հետ, նա ասում է, որ փորձում է տուն վերադառնալ՝ Ստեփանակերտ, բայց քաղաքը խիստ ավերված է, շատ զոհվածներ կան: Ղարաբաղցիները, իհարկե, սգի մեջ են: Ապագայի ի՞նչ հեռանկարներ կան: Հիմա նրանց անվտանգությունը ամբողջությամբ կախված է ռուս խաղաղապահներից և մեծ հարցական նշան կա, բայց կարծում եմ՝ նրանք այլընտրանք չունեն, բացի ռուս խաղաղապահներից կախումը: Ինչ-որ հաշտեցում հայերի ու ադրբեջանցիների միջև հնարավոր է, բայց շատ-շատ-շատ տարիներ հետո: Գուցե ադրբեջանցիների վերադարձը Շուշի լինի պայմանավորվելու փորձնական քայլ, հին ծանոթությունները դեր խաղան, բայց կոնֆլիկտն այնքան տոտալ է, այնքան խոր, որ ճիշտ հարց եք տալիս՝՝ իսկ ընդհանրապես հնարավո՞ր է հայերի ու ադրբեջանցիների համատեղ կյանքը Ղարաբաղում:
BBC


Հ.Գ. Հայերի և ադրբեջանցիների համատեղ կյանքը Արցախում միֆ է, որ փորձում են կյանքի կոչել եռակողմ հայտարարության երկու կողմերը: Եթե հիշենք ՌԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովի հայտարարությունը Արցախի կարգավիճակի որոշման հետաձգման մասին, ստացվում է պատկեր, որ 5 տարի, քանի խաղաղապահները լինելու են, Ադրբեջանն օգտագործելու է Արցախը լցնելու ադրբեջանցիներով, որ հանրաքվեի գաղափարից հրաժարվեն հայերը: Եվ ամեն ինչ արվելու է, որ Արցախը հայաթափվի, եթե այս ընթացքում ոչինչ չփոխվի:


Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Դիտվել է՝ 10486

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ