Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Ամուլսարը՝ ընտրությունների փորձաքար

Ամուլսարը՝ ընտրությունների փորձաքար
07.09.2019 | 13:58

Երեկ, կարծես, Ամուլսարի օրը լիներ՝ միանգամից երեք քննարկում նույն թեմայով:

Նիկոլ Փաշինյանը հանդիպեց «Իմ քայլը» խմբակցության, Ջերմուկի բնակչության ներկայացուցիչների և բնապահպանների, «Լիդիան Ինթերնեյշնլ» ընկերության ղեկավարության հետ: Ճիշտ է՝ երեք հանդիպումներից հետո էլ հրապարակված տեղեկատվությունը հավուր պատշաճի անորոշ էր և ոչինչ չէր ավելացնում արդեն հայտնի փաստերին: Բայց փաստ է, որ վարչապետը շտապում է՝ ԱՄՆ մեկնելուց առաջ նա պետք է կամային ու քաղաքական որոշում կայացնի:

Նիկոլ Փաշինյանը փորձում է համաձայնության հասնել: Ամուլսարի հարցը արդեն ձգձգելու ռեսուրս չունի: Որևէ նոր հետազոտություն, ՇՄԱԳ կամ փորձաքննություն, միևնույն է, բերելու է նույն փակուղուն՝ լինելու են կողմ ու դեմ փաստարկներ, այսինքն՝ վերադառնալու ենք ելակետ: Ակնհայտ է, որ որևէ լուծման դեպքում լինելու են դժգոհներ և չեն բացառվում իշխանության դեմ բողոքի քայլեր: Խնդիրը նաև այդ քայլերը կանխելն է: Բացարձակապես անհասկանալի է, որ ՌԴ ազդեցության դաշտում գործող ՍԾ-ն էլ է այս հարցով ասպարեզ գալիս: Ակնհայտորեն՝ որևէ այլ սողանցք քաղաքական դաշտ մտնելու մինչև հիմա չի գտնվել: Նախկին մարգարեությունները չեն գործել, հասարակությունը բացահայտորեն ՍԾ-ի կարիքը չունի: Եվ ահա մնում է, որ Ժիրայր Սեֆիլյանը հայտարարի՝ Ամուլսարի շահագործման որոշման դեպքում կլինի քաղաքական ցնցում և նախկին իշխանությունը սպասում է շահագործման որոշմանը, որ Ռուսաստանի օգնությամբ գնա ցնցումների: Փաստացի՝ Ժիրայր Սեֆիլյանը ստանձնել է Պուտինի ստվերային խոսնակի դերը: Անշնորհակալ դերը:

Նիկոլ Փաշինյանը ահագին ժամանակ է կորցրել՝ այս ընթացքում նա պարտավոր էր հասարակությանը ներկայացնել Ամուլսարի շահագործման ու չշահագործման արդյունքներն ու հետևանքները: Նա գնաց լռության մարտավարության ճանապարհով, որն ավելի խորացրեց փակուղին՝ գործողության դաշտ տալով ռուսական ազդեցության դաշտում գործող բնապահպաններին: Նրանք կարողացան հանրությանը սարսափ ներշնչել իրենց անոտ-անձեռ երեխաների ուրվականներով, Ջերմուկի ու Սևանի ոչնչացման, ազգային թունավորման-ինքնասպանության սուտ սպառնալիքներով: Նրանց բոլոր փաստարկները հիմնված են մի հիմքի վրա՝ Հայաստանի ընդերքը միայն ռուսները պիտի շահագործեն: Իվերջո, եթե Ամուլսարը փակվում է, փակվելու՞ են մյուս հանքերը, որ ոչ պակաս ու ավելի վտանգավոր են բնապահպանական տեսակետից: Սա հարց է, որ չի կարող չառաջանալ, եթե առաջնորդվում ենք բնապահպանական ստերիլության չափանիշներով:

Ամուլսարի չշահագործման դեպքում, միանշանակ, Լիդիանը կդիմի միջազգային արբիտրաժ: Տանուլ կտա՞, թե՞ կշահի Հայաստանը, հարցի մի կողմն է: Շատ ավելի կարևոր է հարցը, որ Հայաստանը կորցնում է տնտեսությունը զարգացնելու ռեալ ճանապարհ, փակում է արտասահմանյան ներդրումների մուտքը երկիր ու ինքնահռչակվում անհուսալի գործընկեր: Արտաքին քաղաքական ցնցումները վերաճելու են նույն ներքաղաքական ցնցումներին: Սա հասկանալու համար մեծ իմաստուն պետք չէ լինել:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Հ.Գ. Փաստացի՝ Ամուլսարը վճռում է Հայաստանի ինքնիշխանության և Նիկոլ Փաշինյանի՝ իբրև վարչապետի, փորձառության ու ռիսկի հարցը: Եթե նա կուլ գնաց պոպուլիզմին ու կայացրեց հանքը չշահագործելու որոշում, դա լինելու է քաղաքական ու տնտեսական պարտությունների սկիզբ: Եթե վարկանիշի ժամանակավոր անկումով կայացրեց հանքը շահագործելու որոշում, նոր հեռանկարներ է բացելու Հայաստանի ու ՔՊ-ի առաջ՝ նաև հաջորդ ընտրություններում հաղթելու շանսով:

Դիտվել է՝ 11060

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ