Սևանա լիճը քմահաճ «բնորդ» է

Հայաստանի նկարիչների միության 2-րդ հարկի ցուցասրահում նոյեմբերի 30-ից դեկտեմբերի 10-ը արվեստասեր հանրության դատին էր ներկայացել 1988-ից ՀՆՄ անդամ, գեղանկարիչ ԱՐՏԱԿ ՏԻՐԱՏՈՒՐՅԱՆԸ։ Ցուցահանդեսը նա նվիրել էր հորը՝ գեղանկարիչ Մկրտիչ Տիրատուրյանին։

-Արտակ, հինգ տարի է անցել քո նախորդ անհատական ցուցահանդեսից։ Այսօր ի՞նչն է նոր քո ներկայացրած կտավներում։
-Ավելի ջինջ են նկարներս և ավելի անկեղծ։ Ինչ վերաբերում է վարպետությանը, այդ մասին պետք է դատի միայն ցուցահանդեսի այցելուն։
-Յուրաքանչյուր անհատական ցուցահանդես ինքնին տոն է, նաև որոշակի հանրագումար է նկարչի համար։ Այնուամենայնիվ, ի՞նչ է տալիս անհատական ցուցահանդեսը նկարչին։
-Ինչ խոսք, ցուցահանդեսն ընթացք է, որոշակի փուլի ավարտ է և նոր ստեղծագործական ժամանակափուլի մեկնարկ։ Միաժամանակ ինքդ հիանալի տեսնում ես ստեղծագործություններիդ թույլ և ուժեղ կողմերը, զատում ես հաստատունն ու անցողիկը։ Ներկայացրել եմ 32 աշխատանք, բնանկարներ Շորժայից, նաև «Հրազդանի կիրճը» և «Պտղնի» կտավները։
-Դու կերպարվեստագետների շրջանում հանրածանոթ ես որպես Շորժայի բնաշխարհին ինքնամոռաց սիրահարված նկարիչ։ Շատ հաճախ ես նկարել Շորժայի ափը, ափամերձ տարածքը, Սևանա լիճը։ Բայց Սևանա լիճը բավականին քմահաճ «բնորդ է»։
-Խորհրդային տարիներին Հայաստանում գործում էր հռչակավոր «передвижка»-ն։ Նկարիչները շրջում էին Հայաստանի տեսարժան վայրերով, ընտրում էին տեղանքը և ուրվագծում էին գալիք ստեղծագործությունները։ Այսպես էին աշխատում մեր մեծերը՝ Սարյանը, Կոջոյանը, Սեդրակ Առաքելյանը, մյուսները։ Այսինքն, բնանկարելուց առաջ միջավայրը պետք է ուսումնասիրել, լիովին ընկալել այն։ Սևանա լիճը իսկապես խորհրդավոր է, փոփոխվում է ժամը մեկ, պետք է որսալ պահը։ Այո, հաճախ եմ այցելում Շորժա, նստում լճափին, մտորում, հիանում լճի գեղեցկությամբ, հետո խոհերս և ընկալումներս փոխանցում եմ վրձնին և կտավին։ Անկասկած, Սևանա լիճը քմահաճ «բնորդ» է, և պետք է որսալ պահը։ Արևածագից հետո եմ սիրում լիճը և շրջակա բնաշխարհը նկարել, երբեմն էլ՝ մթնշաղից առաջ։
-Ցուցահանդեսդ նվիրել ես հորդ՝ Մկրտիչ Տիրատուրյանին։ Նա նաև ուսուցի՞չդ էր։
-Ե՛վ այո, և ո՛չ։ Երբ դեռ նոր էի սկսել նկարել, բնականաբար, ուշի ուշով հետևում էի, թե ինչպես է հայրս աշխատում։ Հիշում եմ՝ նկարն ավարտելուց հետո շուռ էր տալիս դեպի արվեստանոցի արևահայաց պատուհանը, որպեսզի կտավի մակերեսը չորանա, ներկերը նոր գույն և որակ ստանան։ Շատ ուշադիր էր կարգ ու կանոնի հարցերում։ Նրա վրձինները միշտ մաքուր էին, ասես սպասում էին իրենց հերթին։

Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

Լուսանկարներ

Հեղինակի նյութեր

• Ֆուտուրիզմից ռեալիզմ («պետականամետ» քրոնիկոն)
• Ողբերգազավեշտ՝ պետականակերտման նվագակցությամբ
• Մշակութային ճակատը երկրի փրկօղակ
• Ռազմաքաղաքական ուխտագնացություն դեպի Վաղարշապատ
• Եվ կրկին կիսալուսին յաթաղանն արյուն է վիթում
• Երկրի կանաչ դեսպանը
• Որդան կարմիր երկիրի երկունքը․ դար XX (էսսե)
• Կերպարվեստի Արարատ երկրում
• Կերպարվեստի Արարատ երկրում
• «Կերպարվեստի Արարատ երկրում»
• Հայաստանը` Կերպարվեստի Արարատ երկիր (հռչակագիր)
• Անատոլի Ավետյանի Վանաձորը, երկիրն ու աշխարհը
• Ակսել Բակունցի հանճարն ուղենիշ է ինձ համար. Արամ Մաշուրյան
• «Սորոսի արտաքսումը»
• «Մի թողեք ճայերը ծիծաղեն» կամ՝ Մուշեղիչին վայել տոն
• Հռչակագիրը՝ փակուղում
• Կարմիր բերետավոր... դիտահորեր
• «Լաոն կհեծնի՞ կարմիր նժույգ»
• Զարթնի՛ր, Լաո (ուղերձներ Ժամանակավոր կառավարությանը)
• «Պապլավոկ․13-րդ սեղան»

Մեկնաբանություններ