Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

«Ես կողմ եմ մտքի հեղափոխությանը»

«Ես կողմ եմ մտքի հեղափոխությանը»
20.04.2018 | 01:34

Արձակագիր ԱՐԱՄ ԱՎԵՏԻՍԻ հետ զրուցել ենք քաղաքում տիրող լարվածության, քաղաքական ընդվզումների մասին:


-Արամ, ամիսներ առաջ մեր թերթին տված հարցազրույցի ժամանակ ասել էիր, որ քաղաքը նման է մեծ սարդի. «Քաղաքն ինքը դժոխք է, մարդիկ գնում են տարբեր ճանապարհներով, բայց դու չես հասկանում, որ կողմն է տանում, որ կողմը բերում, տպավորություն է, որ սարդի թակարդում ես»: Դու նաև վեպ ես գրում քաղաքի մասին: Երբ ասում էիր, որ ամեն ինչ ավելի վատ է լինելու, նկատի ունեիր գաղջ մթնոլո՞րտը, թե՞ պայթյունը, ինչի ականատեսն ենք այսօր:
-Երկուսն էլ, որովհետև ես անձամբ միշտ լարվածությունը զգացել եմ, ու, իհարկե, այդ լարվածությունը պետք է ինչ-որ ձևով արտահայտվեր:
-Տարօրինակ չէ՞, որ բողոքի ակցիաների կիզակետում երիտասարդությունն է:
-Փոփոխություն տեսնելու ցանկությունը հենց երիտասարդների մեջ պետք է լինի, ինձ դա շատ է ոգևորում: Երիտասարդները դուրս եկան փողոց, որովհետև քո քաղաքում դու զգում ես, որ քո տանը չես: Մայրաքաղաք բառը, վերջին հաշվով, մայր ու քաղաքն է, ու այդ մայրը, ասես, խորթ լինի:
-Ինչու՞ գրողների ձայնը չի լսվում այս օրերին:
-Եթե մեր քաղաքում գիրքը «հեղինակություն» չէ, ինչպե՞ս կարող է գրքի հեղինակը հեղինակություն լինել: Վստահ եմ` եթե գրողներից ինչ-որ մեկը ելույթ ունենա կամ հոդված գրի, շատերը չեն իմանա, թե ով է նա:
-Ի՞նչ ես կարծում` մեր օրերում քաղաքացին պետք է անպայման քաղաքացիական ակտիվություն կամ գոնե որոշակի դիրքորոշու՞մ ունենա, թե՞ բնական է չեզոքությունը, չասեմ՝ անտարբերությունը:
-Ես երբեք չեմ քննադատում այն մարդկանց, ովքեր մասնակցում են շարժմանը կամ չեն մասնակցում: Ազատ ընտրություն է: Ինչ-որ մեկի համար կա հեղինակություն, որի հետևից կարելի է գնալ, ինչ-որ մեկի համար չկա այդ հեղինակությունը: Վերջին հաշվով, հեղափոխության ուժը պետք է ինչ-որ տեղ տանի, հակառակ դեպքում ինքն իր մեջ սպառվում է:
-Ի՞նչ կլիներ, եթե աշխարհում չլինեին հեղափոխություններ։
-Ես կողմ եմ մտքի հեղափոխությանը: Մենք չգիտենք՝ ինչ կլիներ, «ինչ կլիները» հեքիաթի ժանրից է, բայց մենք գիտենք, թե ինչ է եղել: Հեղափոխություններից հետո միշտ նոր դիկտատորներ են իշխանության եկել, և ամեն ինչ նույնությամբ կրկնվել է: Բայց փոփոխություն, իհարկե, միշտ պետք է, որովհետև ես դեմ եմ տոտալիտար ռեժիմին:
-Խոսվում էր զուգահեռ իրականության մասին, երբ ներսում՝ Ազգային ժողովում, վարչապետ էին ընտրում, դրսում՝ փողոցում, պայքարը շարունակվում էր: Ըստ քեզ՝ երրորդ իրականության կա՞:
-Մեր երկիրն այնքան փոքր է, որ այդ շերտերը չեն կարող շատ լինել, և դրա համար ես զգում եմ այս ամենի ճնշումը ինձ վրա: Եվ երևի դա զգում են բոլորը: Ես չեմ սիրում քաղաքական ցինիզմը, երբ մարդիկ գիտեն՝ ինչ է տեղի ունենում դրսում ու քմծիծաղով են նայում դրան: Եվ այս առիթով հիշում եմ հեղափոխական գրող Պոլ Էլյուարի խոսքերը, որն ասում է՝ նրանք միշտ ուտում են, նրանք գուրման են և միշտ գոհ, իսկ երբ ժպտում են, ավելի ագահաբար են ուտում:
-Ի՞նչ է լինելու վաղը:
-Վաղը նորից դուրս կգա հին արևը, և ես վախենում եմ որ մենք չափազանց երիտասարդ կլինենք նրա համար: Եվ նա իր ծերացած լույսում չի տեսնի մեր ազնիվ մղումը։


Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Դիտվել է՝ 4411

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ