Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Հա­յաս­տա­նի նման սուրբ օ­րենք­նե­րի եր­կի­րը վե­րա­ծում են վաշ­խա­ռուա­կան կր­պա­կի»

«Հա­յաս­տա­նի նման սուրբ օ­րենք­նե­րի եր­կի­րը վե­րա­ծում են վաշ­խա­ռուա­կան կր­պա­կի»
06.12.2019 | 01:48
Զին­վո­րա­կան ծա­ռա­յու­թյու­նից այս ու այն կերպ խու­սա­փած, եր­կի­րը լքած մարդ­կանց վե­րա­դար­ձի նոր հնա­րա­վո­րու­թյու­նը նոր խմո­րում­նե­րի ու ի­րա­րա­մերժ վեր­լու­ծու­թյուն­նե­րի ա­ռիթ է դար­ձել: Ի՞նչ է տա­լու ա­րա­գաց­ված զին­վո­րա­կան ծա­ռա­յու­թյու­նը, ա­ռա­ջին հեր­թին, վե­րա­դար­ձի՞ հնա­րա­վո­րու­թյուն: Գրող ՎԱ­ՀԱՆ ՏԵՐ-ՂԱ­ԶԱ­ՐՅԱ­ՆԻ դիր­քո­րո­շու­մը կտ­րուկ է. «Պետք չէ, նրանք Հա­յաս­տան թող չգան ընդ­հան­րա­պես: Հա­յաս­տա­նը իմ տունն է, ով այդ­պես չի մտա­ծում ու բա­նա­կում չծա­ռա­յե­լու հա­մար լքում է եր­կի­րը, ինչ­քան հե­ռու գնա, այն­քան լավ: Խն­դի­րը Հա­յաս­տա­նում թվա­քա­նակ պա­հե­լը չէ, խն­դի­րը շատ ա­վե­լի լուրջ է՝ հո­գե­բա­նա­կան խոր­քե­րում: Մենք այս ամ­բողջ աղ­բի մեջ մո­ռա­ցել ենք մարդ­կա­յի­նը: Այդ կերպ չենք կա­րող պա­հել մեր տու­նը, մեր հայ­րե­նի­քը»:
Տա­սը մի­լիոն դրա­մով ծա­ռա­յու­թյան հարց լու­ծե­լը զրու­ցա­կիցս հա­մա­րում է գար­շե­լի ո­րո­շում, ա­սում է՝ Խո­րե­նա­ցին, Նժ­դե­հը ազգ-բա­նակ ստեղ­ծե­լու կրողն ու հիմ­նա­դիրն են, փո­ղի հետ կա­պել հայ­րե­նա­սի­րու­թյու­նը նշա­նա­կում է Հա­յաս­տա­նի նման սուրբ օ­րենք­նե­րի եր­կի­րը վե­րա­ծել վաշ­խա­ռուա­կան կր­պա­կի, ին­չը որ ար­վում է հի­մա:
Վեր­ջին օ­րե­րին մեծ աղ­մուկ հա­նած լու­րին էլ անդ­րա­դար­ձանք. Ռու­սաս­տա­նում Նժե­հի ար­ձա­նը ներ­կե­ցին, մեզ մոտ էլ, կա­րե­լի է ա­սել՝ ի պա­տաս­խան, Գրի­բո­յե­դո­վի ար­ձա­նը ներ­կե­ցին: Ի՞նչ ո­րա­կում կա­րե­լի է տալ կա­տար­վա­ծին:
«Գրի­բո­յե­դո­վը կի­սա­հայ է՝ նախ, երկ­րորդ՝ ին­չու՞ են Գրի­բո­յե­դո­վի ար­ձա­նը ներ­կում, իսկ Ռու­սաս­տա­նում Նժ­դե­հի ար­ձա­նը ռուս­նե­րը չեն սր­բապղ­ծել, հրեա-ադր­բե­ջա­նա­կան դա­շին­քի ձեռ­քի գործն է: ՈՒ­րիշ ոչ ոք չի կա­րող ա­նել նման բան. նրանք են ա­տում Նժ­դե­հին»,- ա­սաց գրո­ղը, շեշ­տե­լով, որ նման հար­ցում պետք չէ լռել, բայց այս­տեղ-այն­տեղ բո­ղոք­ներ հղե­լով, հա­տա­կին պառ­կել ու վեր չկե­նա­լով հարց չի լուծ­վում: «Ե­թե նույ­նիսկ շատ փոքր ես, 300 սպար­տա­ցի­նե­րի նման, բայց ուժ ես ներ­կա­յաց­նում, հո­գի ու­նես, այս­տեղ ար­դեն խն­դի­րը տե­ղա­փոխ­վում է ու­րիշ հար­թու­թյուն: Ինքդ քեզ ճա­նա­չիր, ինքդ քեզ հար­գիր, ար­ժա­նա­պա­տիվ տե­սակ ե­ղիր, ինչ­պես ե­ղել է հայ ժո­ղո­վուր­դը, և, ըստ այդմ, հար­ցերդ լու­ծիր: Կար­ծում եմ՝ այ­սօր ազ­գա­յին գի­տակ­ցու­թյու­նը ջն­ջե­լու նա­խա­գիծ կա»: Գրո­ղը խն­դիր­նե­րի լուծ­ման հետևյալ մե­խա­նիզմն է ա­ռա­ջար­կում. ռազ­մա­կան դիկ­տա­տու­րա՝ մեկ տա­րի, գա­ղա­փա­րա­կան մաք­րում, դե­մոկ­րա­տա­կան ընտ­րու­թյուն­ներ:
Ար­մի­նե ՍԱՐԳ­ՍՅԱՆ
Դիտվել է՝ 4863

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ