Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Բա պին­ցե­տով հատ-հատ հա­նի ու ա­րա­ղով դե­զին­ֆեկ­ցիա ա­րա, ու՞մ ես սպա­սում

Բա պին­ցե­տով հատ-հատ հա­նի ու ա­րա­ղով դե­զին­ֆեկ­ցիա ա­րա, ու՞մ ես սպա­սում
17.03.2020 | 00:13
Երբ եր­կի­րը հայ­տն­վում է ճգ­նա­ժա­մա­յին ի­րա­վի­ճա­կում, կա­ռա­վար­ման խն­դիր­ներն ա­վե­լի ցցուն են դառ­նում։ Կո­րո­նա­վի­րու­սը պարզ ցույց տվեց, թե այս իշ­խա­նու­թյունն ինչ հար­ցե­րում է թե­րա­նում ու որ­քան մա­կե­րե­սա­յին մո­տե­ցում­ներ ու­նի լուրջ խն­դիր­նե­րի վե­րա­բե­րյալ։ Ոչ մի հար­ցում չկա նա­խա­պես մշակ­ված սցե­նար, ծրա­գիր, մշ­տա­պես պայ­քա­րում են հետևանք­նե­րը վե­րաց­նե­լու հա­մար։ Այդ­պես ե­ղավ նաև այս վի­րու­սի դեպ­քում։ Երբ աշ­խար­հում ա­րագ տա­րած­վում էր կո­րո­նա­վի­րու­սը, օր օ­րի նոր եր­կր­ներ էին հայ­տն­վում նրա ե­րա­խում, մենք մեզ աշ­խար­հից դուրս էինք դրել ու մեր աշ­խարհն ու­նեինք, քա­րո­զար­շավ էինք ի­րա­կա­նաց­նում։ Իսկ երբ մի էջ­միա­ծին­ցի կին օ­րե­րով վա­րա­կը «գր­կած» այս ու այն տեղ մուտ­քուելք էր ա­նում, ոչ մե­կը չմ­տա­ծեց, որ այդ մար­դը վի­րու­սի ա­մե­նաա­տա­րած­ված երկ­րից է ե­կել, պետք չէ նրան աչ­քա­թող ա­նել։ ՈՒ հի­մա նո­րից սկ­սել ենք հետևանք­ներ իբր վե­րաց­նել։
Չնա­յած այս օ­րե­րին հան­րու­թյա­նը բա­ցի վի­րու­սի վի­ճա­կագ­րա­կան պատ­կե­րից այլ բան չի հե­տաք­րք­րում, այ­դու­հան­դերձ, մի էա­կան խն­դիր բաց է մնում։ Կա­ռա­վա­րու­թյունն ու­նի՞ ար­տա­կարգ ի­րա­վի­ճակ­նե­րի հա­մար մշակ­ված որևէ սցե­նար։ Աստ­ված մի ա­րաս­ցե, են­թադ­րենք այս վի­ճա­կը ձգ­վեց 6 ա­միս, կա՞, օ­րի­նակ, կր­թա­կան, տն­տե­սա­կան, սո­ցիա­լա­կան որևէ մշակ­ված սցե­նար, ո­րը նման ի­րա­վի­ճակ­նե­րում հնա­րա­վոր է գոր­ծի դնել։ Այս օ­րե­րին պարզ դար­ձավ, որ չկա։ Ի­րա­վի­ճա­կի ողջ ող­բեր­գու­թյունն էլ այն է, որ ժա­մա­նակ կար մշա­կե­լու, վտանգն ա­մեն օր մեզ մեծ ա­րա­գու­թյամբ մո­տե­նում էր, բայց մենք հան­ցա­վոր ան­տար­բե­րու­թյուն և ան­լր­ջու­թյուն էինք ցու­ցա­բե­րում։ Վար­չա­պե­տը հայ­տա­րա­րում էր, թե «կո­րո­նա­վի­րուս­նե­րին հատ-հատ պին­ցե­տով հա­նե­լու ենք ու ա­րա­ղով դե­զին­ֆեկ­ցիա ա­նենք»։ Իսկ այ­սօր ան­ձամբ ար­դեն երկ­րորդ թեստն է հանձ­նում։ Բա ին­չու՞ սե­փա­կան օ­րի­նա­կով պին­ցե­տով չի հա­նում ու ա­րա­ղով դե­զին­ֆեկ­ցիա ա­նում։ Ախր, այդ­պես էր, չէ՞, ժո­ղովր­դին հան­գս­տաց­նում ու պատ­րաստ­վում դի­մագ­րա­վե­լու վի­րու­սին, ի՞նչ ե­ղավ, որ սե­փա­կան ա­ռող­ջու­թյունն այդ­քան թանկ դար­ձավ։ Յու­րա­քան­չյուր երկ­րի ղե­կա­վա­րի խն­դիրն է իր ժո­ղովր­դին հե­ռու պա­հել վտան­գից, ոչ թե վտան­գը տուն մտ­նի, իսկ ին­քը մե­կու­սա­նա ու իր ա­ռող­ջու­թյան մա­սին մտա­ծի։ Ընդ ո­րում, այն դեպ­քում, որ օ­րեր շա­րու­նակ ակ­տիվ շփ­վել է մար­զե­րի բնա­կիչ­նե­րի հետ, բուկ­լետ­ներ բա­ժա­նել, բարևել ու բազ­մա­թիվ մարդ­կանց հա­վա­քել շուրջ­բո­լո­րը։ Էջ­միա­ծին­ցի տիկ­նոջն են մի քա­նի օր բզկ­տում, իսկ ին­չու՞ չեն խո­սում կա­ռա­վա­րու­թյան ղե­կա­վա­րի անձ­նա­կան պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան մա­սին։ Ին­չու՞ չեն ա­սում, թե ինչ սր­տով էիր օ­րեր շա­րու­նակ քա­րո­զար­շավ ա­նում, երբ վի­րու­սը հե­րիք չէ երկ­րիդ դռան ա­ռաջ ֆռֆ­ռում էր, ան­գամ ներս էլ էր մտել, ու Ծաղ­կա­ձոր էիր տա­րել։ Մարդ­կա­յին պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն չկա, պե­տու­թյան այ­րի պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն է՞լ չկա։
Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ
Դիտվել է՝ 8583

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ