Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

«Տղամարդիկ տանը չեն, կնանիքն էլ ուտելու ախորժակ չունեն»

«Տղամարդիկ տանը չեն, կնանիքն էլ ուտելու ախորժակ չունեն»
27.10.2020 | 18:01

Բանջարեղենի խանութի արցախցի երիտասարդ, կենսուրախ վաճառողուհին այսօր տխուր էր։ Պատերազմի առաջին օրից սկսած ամեն անգամ ինձ պատմում է Արցախում թողած իրենց հարազատների մասին, «առաջին ձեռքից» իրազեկում սահմանային վիճակն ու թեթև ժպիտով վերջում հավելում․ «Պիտի կռվենք, ճարներս ինչ»։

Սկզբում ոգևորված էր խոսում, մեկ-մեկ տեղեկացնում, թե հարազատներից ով սահմանի որ հատվածում է, մորեղբայրն էլ հրշեջ է։ «Խեղճը չի հասցնում հրթիռակոծման պատճառով առաջացած հրդեհները հանգցնել, էս ինչ անաստված թշնամի ունենք»,- խոսքի սկզբում կամ վերջում պարտադիր ընդգծում էր։ Բարեկամների կանանց ու երեխաներին իրենց տանն են պահում, իսկ մինուճար եղբորն էլ օրերս են ճանապարհել Արցախ։


Բնի մեջ ուրախ խաղացող աչքերն այսօր էլ ավելի թախծոտ էին։ «Հըն, Արմինե, ի՞նչ կա»,- այս առավոտ սովորության համաձայն նույն հարցն եմ տալիս իմ պինդ ու տոկուն արցախցուն։ «Էհ, ամեն օր առևտուրս նստում ա,- բանջարեղենն արագ-արագ դասավորելով, դժգոհում ու ինքն իրեն քթի տակ շարունակում է, -մա՞րդ է մնացել, որ բան առնեն։ Տղամարդիկ տանը չեն, կնանիքն էլ ուտելու ախորժակ չունեն։ Ունեցած փողի կեսն էլ հիմնադրամին են տալիս, տակը բա՞ն է մնում, որ առևտուր անեն»։


Լուռ լսում եմ։ Սիրտը լցվել, ուռել է։ Ցավն ու մրմուռը թափում է անհաջող առևտրի վրա։ Մտածում եմ գոնե հարզատներից լավ լուր կունենա։ «Ձերոնցից ի՞նչ կա»,- կիսաձայն հարցնում եմ։ Ինքը դեռ իր մտքերի հետ է, բայց հարցը կարծես տեղին չէր, ավելի մռայլվեց։ «Մի շաբաթ է լուր չունենք, երևի չեն կարողանում զանգել, էդ կրակոցների տակ բան կլսվի, որ զանգեն»,- տխրությունը խառնելով իրեն հատուկ հումորի հետ, դիմակի տակից ուրվագծվող ժպիտով ասաց թասիբով Արմինես, որը երբեք այս ընթացքում չէր տրտնջացել, գիտեր՝ ճար չկա, պիտի կռվենք, հաղթենք։


Այս անգամ զրույցը սովորականից մի քիչ երկար տևեց։ Խոսեցինք աջից, ձախից։ Ու չդիմացավ․ «1000-ից ավելի թասիբով տղերք զոհվեցին․․․ Այ, անթասիբ ապրելն է ահավոր»։ Ավելացնելու բան չկար, հազար խոսք արժեր։


Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

Դիտվել է՝ 6659

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ