Ուրուատրի երկրից Դու մեծ ընծա եկար, Եկար Հայոց երկնից Ժեռ դարերով երկար:

Հայոց մեր օջախներում հիմա ամանորյա եռուզեռ է. տոնածա՛ռ, եփութա՛փ, նախապատրաստվում ենք` կարողացածներիս չափով: Շատերս, անգամ, փորձելու ենք սեփական հասակներիցս ավե՜լ թռչել` վերջին մեր ոսկեղենը լոմբարդ տանելով... որ հարևան-բարեկամներից հետ չմնանք և այլն:

Եթե խոստանամ, որ այս բանաստեղծությունս վերջինը կլինի ազատ, ինչպես ճայը, թեթև, ինչպես քամին....

Գույներից միայն մեզ մնաց սևը, Հույսը բարևից անդին չի անցնում: Մի՞թե, տե՛ր Աստված, անիծված նեռը Մանկան մահաճիչ գույժով է սնվում։

...Այս էլ կանցնի սամումի պես ու հողմի, Կնորոգի կյանքն ավերումն իր բերած, Սակայն երբեք չի՛ նորոգվի, չի՛ անցնի, Մեր իսկ հոգու ավերումը իր տված։

Ինձնից հեռացել, հեռացե՜լ անվերջ, Երբեմն ինձնից ոչինչ չեմ հիշում... Անցյալիս վրա եղյամ է իջել, Կետագծեր եմ տեսնում մշուշում:

Երանի՜ քեզ, որ ծաղկել ես բանաստեղծիս աչքերի մեջ՝ սարի ալվան ծաղկաբույլից ամենավառ թույրերն առած, սարից սահած անուշ հովի անմահական բույրերն առած՝ երանի՜ քեզ, որ ծաղկել ես բանաստեղծիս աչքերի մեջ:

Շուրթերիս վրա թախծոտ մի ժպիտ ՈՒրվագծված է իմ ծնված օրից. Դու անդավաճան կյանքիս ուղեկից, Դու ինձ պարգև ես՝ տրված երկնքից։

Երկար փողոցը ուղիղ իջնում է խաչմերուկ, իննսուն աստիճան անկյունով շրջվում ձախ, և դիմացդ Կարսի բերդն է: Նման ձիու քայլի` ինչպես շախմատում: Ամենուր, փողոցի երկու կողմերում հայկական շենքեր են` 19-րդ դարի ճարտարապետության դրսևորումներով: Կիսափակ աչքով էլ տեսնում ես կառուցող հայ վարպետներին: Սա Կարսն է, հայկական Կարսը, հայի Կարսը:

Իրիկնամուտի միջով մտնում ենք Վան: Մինչ այդ ճաշել էինք թուրքի տանը, այգում բացված երկար սեղանի շուրջը, որ նախատեսված էր հյուրեր ընդունելու համար. տուն-ռեստորան: Շրջել կանաչ ու խոնավ սիզամարգին` ծիրանենիների ու խնձորենիների տակ, հանգստացել օրվա ծանր ու թեթևից: Իսկ Բայազետի ճանապարհին մատնացույց են անում մի ապուշ սար կիսամշուշի մեջ, թե Արարատ լեռն է. միայն Մասիսը` ինչ-որ կողքից, Սիսը չի երևում: Լուսանկարիր: Ասում եմ` այս հիմարությունը ո՞նց կարող է Մասիսը լինել: Արարատը Արարատ է, երբ իմ տնից է երևում` Արարատյան դաշտից: