Քո խորանում երկար ծնկած աղոթելուց` ծունկս ցավեց, աշխա՛րհ, աղոթելիս ումպս կիսատ մնաց՝ սիրտս դաղվեց, աշխա՛րհ:

Այնպե՜ս եմ հոգնել ես ամեն ինչից, Աշխարհի կեղտոտ, խճճված խաղից, Երբ աշխարհ մտա՝ բանից անտեղյակ, Փորձեցի կյանքում ինքս էլ խաղալ։

Ես չկա այլևս, ես չկա. Եսական ամեն բան մեռել է, Էս մի բուռ Մնացողը վկա՝ Մնացորդն ապրելու մի բեռ է:

Զարմացած էի, որ մարդիկ վախենում են նիկոլի շանը մի թթու խոսք ասել, բայց սպասում են, թե մեկը դրան կգյուլլի։

Կամարով հատվող կամ նույնացող պարիսպները բլրեբլուր ելևէջում են աջ և ձախ թևերով, ի վերջո, միանում, դառնում են շրջան, հավանաբար` ձվաձև, ինչպես երկրագունդն է: Որ ավելի շատ գեղանի են` կանացի իշխանական հմայքով, քան առնական: Անին կին է և՛ դրսից, և՛ առավելապես ներսից. արքայադուստր, դիցուհի, ինչպես ուզում ես բնորոշիր. երկուսն էլ կան` և՛ հողեղենը, և՛ աստվածայինը. մի ամբողջություն: Կիրք է սրտակեր կնոջ, արուին հողին հավասարեցնող և երկինք հանող: Աստվածային է, բայց կին է` սովորական այրին արքայություն ներշնչող:

Մեղա՜ Քեզ Տեր իմ Հիսուս Մեղա՜ իմ նախնիների ու իմ մեղքերի համար:

Հայրենիքիս մեջ դու սրբատեղի, Իմ ծննդավայր, չքնաղ իմ Գյումրի, Ինչքա՜ն սևամաշ օրեր ես քաշել, Աղետներ տեսել, ցավից խենթացել։

Իջնում է մի ծեր, ծանր լռություն, Մի իմաստնացած խոնջություն կարծես Աշխարհի վրա…

Անաստվածները դարձյալ բանակեցին բարձունքներում - անարդարները, այլասերներն ու ստորահոգիք, թեպետ վերևում բազմած է Աստված, անաստվածության տիրացուները երկրին տիրացան:

Մի քանի օր անձրև էր եկել, պատուհանի փոշոտ ապակիների վրա ցեխաբծեր կային: Աշնան արևը պատին տարօրինակ պատկերներ էր նկարում: Թույլ, անհաստատ գծերով ուրվագծվում էին մերթ ցանկապատի վրայի չորացած եղինջները, մերթ ծեր թթենու փչակը: Արևի անհաստատ լույսը երերում էր, և սենյակը կարծես լողում էր ամպերի վրայով: