Այս է Իմ պատ­վե­րը. որ սի­րեք մի­մյանց, ինչ­պես որ Ես սի­րե­ցի ձեզ: Ա­վե­լի մեծ սեր ոչ ոք չու­նի, քան այն, որ մեկն իր կյան­քը տա իր բա­րե­կամ­նե­րի հա­մար (Հովհ. 15;12-13)։ «Ա­մեն ին­չից ա­ռաջ մի­մյանց միջև ա­մուր սե՛ր ու­նե­ցեք, քա­նի որ սե­րը ծած­կում է մեղ­քե­րի շա­տու­թյու­նը» (Ա Պետր. 4; 8):

Ձեր մեջ թող չգտն­վի այն­պի­սի մե­կը, որ զբաղ­վի դյու­թու­թյամբ, գու­շա­կու­թյամբ, կա­խար­դու­թյամբ կամ էլ վհուկ ու սուտ մար­գա­րե լի­նի, մե­ռե­լա­հար­ցու­թյամբ զբաղ­վի, ո­րով­հետև Տի­րոջ հա­մար գար­շե­լի է նա, ով այդ­պի­սի բա­նե­րով է զբաղ­վում (Բ. Օ­րենք 18; 10-12)։

Իսկ ե­թե ար­դա­րու­թյան հա­մար չար­չար­վեք էլ, ե­րա­նի՜ է ձեզ: Շատ քրիս­տո­նյա­նե­րի հա­մար ի­րենց հա­վատ­քը Մկր­տու­թյու­նից ի վեր ծե­սե­րի, ա­ղոթք­նե­րի, շա­րա­կան­նե­րի ու խն­կար­կում­նե­րի հան­րա­գու­մար է:

Խա­ղաղ ժա­մա­նակ մեզ թույլ ենք տա­լիս ա­մեն ինչ լի­նել` հե­թա­նոս ու ա­նա­ռակ, գաղջ ու փն­թի, և միայն ա­ղե­տի ու պա­տե­րազ­մի դեպ­քում ենք մեր ինք­նու­թյու­նը նույ­նա­կա­նաց­նում` որ­պես հայ քրիս­տո­նյա: Է՜հ, հա­յի հե­տին խել­քը մե­րը լի­ներ:

Այ­սօր ա­ռաջ­նագ­ծում զին­վո­րի հետ կանգ­նած է հայ հոգևո­րա­կա­նը՝ մի ձեռ­քում` խաչ, մյու­սում՝ զենք։ Նա իր խոս­քով, եր­գով, ա­ղոթ­քով, ներ­կա­յու­թյամբ ա­վե­լի է ո­գե­ղե­նաց­նում մեր պայ­քա­րը։ Հայ ե­կե­ղե­ցին և բա­նա­կը, մի­մյանց թև-թի­կունք դար­ձած, պայ­քա­րում են հա­նուն Ար­ցա­խի, հա­նուն միաս­նա­կան ու ա­մուր հայ­րե­նի­քի։

Մեր Տի­րոջ խոս­քե­րը ի­րա­կա­նու­թյուն են այ­սօր: Ա­ռա­վել քան երբևէ շա­տա­ցել են թե՛ երկ­րա­շար­ժե­րը, թե՛ հրա­բուխ­նե­րը, թե՛ ջր­հե­ղե­ղեղ­ներն ու ցու­նա­մի­նե­րը, լսում ենք պա­տե­րազ­մի ձայ­ներ, շա­տա­ցել են հա­մա­ճա­րակ­ներն ու ան­բու­ժե­լի հի­վան­դու­թյուն­նե­րը, ա­նաստ­ված մար­դը դար­ձել է բա­նա­կան գա­զան:

Այս ան­կյալ, մեղ­սա­սեր աշ­խար­հում եր­բեք կա­տա­րյալ կա­ռա­վա­րիչ­ներ, ղե­կա­վար­ներ չեն ե­ղել: Սրանք բո­լո­րը փոր­ձել են վար­վել հա­մա­ձայն բա­րու և չա­րի մա­սին «աշ­խար­հիկ» հաս­կա­ցու­թյուն­նե­րի, որ­տեղ իս­կա­կան գի­տու­թյու­նը խառն­ված է կեղծ պատ­կե­րա­ցում­նե­րի հետ:

Գրի­գոր Նա­րե­կա­ցին իր «Մա­տյան ող­բեր­գու­թյան» մեջ գրում էր, որ մանր ու փոքր հան­ցանք­նե­րից չխու­սա­փեց, հաշ­վե­լով դրանք անվ­նա­սա­կար: Սա­կայն նա կանգ­նում է Հո­ղից նո­րից ծն­վե­լու խնդ­րի ա­ռաջ «…քան­զի տռ­փա­կան ցան­կու­թյուն­նե­րիս մո­լա­գա­րու­թյան՝ սանձ չդ­րե­ցի, ար­ժա­նի կեր­պով կրում եմ այժմ ան­զո­վա­նա­լի հրայր­քը կիզ­ման» (ԲԱՆ ԺԹ):

Հա­սա­րա­կու­թյա­նը (ո՛չ բա­րո­յա­զուրկ) ըն­կա­լե­լի բա­րո­յա­կան այս եր­կու ծայ­րա­հե­ղա­կան մո­տե­ցում­նե­րի միջև է գտն­վում քրիս­տո­նեա­կան բա­րո­յա­կա­նու­թյու­նը, ո­րը չի բխում հա­սա­րա­կա­կան կար­ծի­քից, բայց և առ­հա­սա­րակ չի ան­տե­սում կամ ար­հա­մար­հում այն: Քրիս­տո­նեու­թյու­նը փոր­ձում է ին­քը ձևա­վո­րել, բարձ­րաց­նել, զտել և ազն­վաց­նել այդ կար­ծի­քը: Այդ բա­րո­յա­կա­նու­թյու­նը բխում է Աստ­ծուց և վա­վե­րա­կան է միայն, երբ իր կա­տա­րու­մը գտ­նում է Աստ­վա­ծա­յին պատ­վի­րան­նե­րի հետևո­ղա­կան ի­րա­գործ­ման մեջ:

Սուրբ Գիր­քը տա­լիս է ըն­տա­նի­քի և հա­սա­րա­կու­թյան բո­լո­րո­վին այլ մո­դել, քան մենք ու­նենք այ­սօր: Նա խո­սում է եր­կու սե­ռե­րի և դրանց փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մա­սին: