Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

Մենին պարտվեց, սակայն աշխարհն առանց նրա չի կարող

Մենին պարտվեց, սակայն  աշխարհն առանց նրա չի կարող
12.06.2012 | 00:06

«Անհավանական է: Պակեաո-Բրեդլի մարտը հերթական կեղտահետքն է բռնցքամարտի հեղինակության վրա: Սա ավելի վատ է, քան Հոլիֆիլդի հետ իմ մարտը, որն ավարտվեց ոչ-ոքի: Լավ, գուցե ավելի վատ չէ, սակայն բոլոր դեպքերում, շատ վատն է մրցավարների որոշումը»,- այս մենամարտի առնչությամբ Twitter-ի իր էջում գրել է գերծանրքաշային կարգում աշխարհի նախկին բացարձակ չեմպիոն Լենոքս Լյուիսը: «Մրցավարներն իրենց ողջ հմայքի մեջ են: Դուք, ի՞նչ է, ծիծաղո՞ւմ եք մեզ վրա: Սա պարզապես գարշելի է»,- երկրորդում է UFC-ի նախագահ Դանա ՈՒայթը: Այս երկու կարծիքը ծովից վերցրած կաթիլ է` ընդամենը գոնե մասամբ սիրտ հովացնող, որովհետև աշխարհում մարդուն ամենաշատը հունից հանողը անարդարությունն է: Լույս կիրակին համաշխարհային պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտի կենդանի լեգենդ Մենի Պակեաոն դեռ շատ կհիշի ու կհիշի որպես իր կյանքի ծանր մղձավանջ, որքան էլ նա տիբեթյան ուսյալների մոտ դասընթացներ անցած մարդ է: Պատճառը բնավ էլ այն չէ, որ նա կրեց իր կյանքի վերջին յոթ տարվա առաջին պարտությունը: Մնացած երկուսը (ասենք, այս մեկն էլ) այնքան վաղուց են եղել, որ կարելի է նույնիսկ չհավատալ դրանց գոյությանը:
Իհարկե, նրա մրցակից Թիմոթի Բրեդլիին բռնցքամարտի աշխարհում նորեկ չես համարի, ինչպես փորձում են ներկայացնել որոշ լրատվամիջոցներ: Նրան այդպես անվանողները կա՛մ տեղյակ չեն այդ տղայից, կա՛մ էլ պարզապես իրենց չունեցած քաշին են ուզում կշիռ տալ: Երկու դեպքում էլ, ինչով էլ առաջնորդվեն, միևնույն է, ճշմարտությունն է տուժողը, ինչն ինքնին արդեն վատ է:
Պակեաոյի այդ օրվա մրցակիցը եթե անհայտ մեկն էլ էր, ապա անհայտ մեկն էր ընդամենն իր համար այս նոր` կիսամիջին քաշային կարգում: Իսկ ընդհանրապես նա աշխարհի չեմպիոն է, WBO վարկածով չեմպիոնական գոտին քանիցս պատվով պահպանած բռնցքամարտիկ, ինչն արդեն իսկ շատ լուրջ բանի վկայություն է: Սակայն այսքանով հանդերձ, Պակեաոյին ձեռնոց նետելն առնվազն խելահեղություն էր, կրակի հետ խաղալու պես բան:
Չափազանցո՞ւմ ենք: Ոչ: Եվ սա միայն մեր կարծիքը չէ: Մենք չափազանց փոքր ածու ենք բռնցքամարտը հասկացող մարդկանց կոհորտայում, իսկ նրանք, հավատացեք, անհամեմատ ավելի շատ բան գիտեն, քան մեզնից յուրաքանչյուրը:
Բայց այս դեպքում Բրեդլիի հաղթանակը ինչպե՞ս հասկանանք:
Շատ պարզ, ու դրա համար առանձնապես լարվել պետք չէ: Աշխարհը հոգնել է Մենիի անհաղթ լինելուց, իսկ մարդիկ, ովքեր պատրաստ են մութ գործարքների, միշտ էլ կգտնվեն: Նրանք հենց դրա համար են այս կյանքի բաղկացուցիչ մասը կազմելու իրավունք ստացել: Այդ մարդիկ եղան խաղի մրցավարներից երկուսը, որոնց արձակած վճռից ամենից շատ ու ամենից շուտ զարմացավ ինքը` Թիմոթի Բրեդլին, ով մրցակցի հուժկու ճնշման տակ իր երիտասարդական ավյունը (նա քսանութ տարեկան է և Պակեաոյից փոքր է ամբողջ հինգ տարով) կորցրեց մրցամարտի արդեն կեսին: Սակայն սա էլ այդքան էական չէ: Ավյունը` ոչինչ: Բրեդլին արդեն իսկ առաջին կեսում մոլորվել էր ինչն ինչպես անելու անկարողության գիտակցումից, մինչդեռ ահեղ մրցակիցը ռմբահարում էր ու ռմբահարում:
Այս դեպքում ինչո՞ւ Պակեաոն մարտը չավարտեց նոկաուտով:
Դժվար հարց եք տալիս և, բացի դրանից, երևի ուշադիր չեղաք վերն ասածը փութկոտ կարդալիս: Ասացինք, չէ՞, որ Բրեդլին երեկվա տղա չէ և հատուկ այս մարտի համար ահռելի նախապատրաստական փուլ էր անցել, որն իր մեջ շատ գումարելիներ է պարունակում, այդ թվում և` դիմադրողականությունը հատուկ բարձրացնելու: Չմանրամասնենք:
Պարտությունն ինչպես ընդունեց ֆիլիպինցի՞ն:
Փիլիսոփայական հանդարտությամբ: Այն նույն ժպիտով, ինչը գծագրված էր նրա դեմքին մարտի առանձին հատվածներում, երբ Բրեդլիի հուժկու գրոհները նմանվում էին ափին անզոր զարկվող օվկիանոսի ալիքների:
Լսածը կամ ընթերցածը լավ չընկալած մարդու նման կարող եք ինքներդ ձեզ ճշտելու պես հարցնել` իսկապե՞ս ժպտում էր ֆիլիպինցին:
Այո, ժպտում էր, և այդ ժպիտի աստառն էր ամենախորհրդանշականը: Պակեաոն մեծ ճանապարհ անցած մարդ է` հասկանալու համար, թե որքան դժվար է, չլինելով ամերիկացի, Ամերիկայում լինել հաղթող: Այն էլ` տևական ժամանակ: Իսկ Ամերիկան, որքան էլ ազատ ու արդար, որքան էլ դեմոկրատ ու հավասարապաշտ, այնուամենայնիվ, պարտություններ չի հանդուրժում: Նա ամեն ինչում սիրում է կարգ ու կանոն: Սակայն` իր թելադրած կարգ ու կանոնը: Նա կարող է ընդամենը հանդուրժել: Ընդ որում` ժամանակավորապես: Ավելին նա չի կարող անել: Անցյալից օրինակներ զուր չվկայակոչեմ, միևնույն է, դուք դրանք ինձնից լավ գիտեք:
Մենին պարտվեց: Նրա պարտության գինը քսանվեց միլիոնն էր` ընդդեմ իրեն հաղթածի հինգի: Նախամրցումային մամլո ասուլիսի ժամանակ Բրեդլին ասել էր, որ իր հաղթելու դեպքում (ուշադրություն դարձրեք խոսքի մեջ եղած պայմանականությանը) արդեն այս տարեվերջին Պակեաոյին ռևանշի հնարավորություն կտա: Կապրենք մինչև դեկտեմբեր, ու կտեսնեք, որ այն ժամանակ էլ Պակեաոյի հոնորարն ավելի մեծ կլինի, քան չեմպիոնինը: Այս անգամ գոնե չհարցնեք` ինչո՞ւ: Ախր ինքներդ էլ ինձնից լավ գիտեք, որ Ամերիկան փողի երկիր է: Այն այլ կերպ չի կարող զգալ իրեն: Եթե Ամերիկան իր հռչակավոր «կանաչը» շրջանառության մեջ դնելու տեղ էլ չունենա, հավատացեք, աջ գրպանից ձախ գրպանը կդնի, որ, որքան էլ թվացյալ, այդուհանդերձ շարժ արձանագրի:
Ախր այդ մատչ-ռևանշի ժամանակ որպես ի՞նչ է ներկայանալու Բրեդլին:
Որպես աշխարհի չեմպիո՞ն: Քիչ է:
Որպես Մենիին հաղթած բռնցքամարտի՞կ: Ավելի՛ քան քիչ է: Ինչ` ինչ, մարդկային հիշողությունն այնքան էլ հատվածական չէ, այն կարելի է ծրարել գանգատուփ կոչվածի բավիղներում, սակայն իսպառ մոռացության մատնելն անհնար է: Հավատացեք, հակառակը պնդողները պարզապես կեղծում են իրենց:
Մատչ-ռևանշը կազմակերպելու համար Ամերիկան ինքն է փնտրելու Պակեաոյին, որովհետև Մենին վաղո՜ւց բռնցքամարտիկ չէ: Նա աշխարհի համար վեր է իր անձի այդքան պարզունակ ընկալումից: Պակեաոն բրենդ է: Իսկ այդ բրենդի վրա դրոշմակնքված է վեց տարբեր քաշային կարգերում աշխարհի չեմպիոնի պիտակը (բռնցքամարտի պատմությունը չի ճանաչում նման երկրորդ մարզիկի), այդ նրան են ճանաչում բոլոր քաշային կարգերի չեմպիոնների չեմպիոն:
Հարցե՞ր:
Ամերիկան գիտի կուռքեր կործանել: Սակայն Ամերիկան գիտի նաև իսկական մեծությունների գինը:
Պարադոքսա՞լ է հնչում:
Եթե այս կարծիքին եք, կնշանակի` վերն ասած ամեն ինչն իզուր էր:
Հ. Գ.- Եվ, այնուամենայնիվ, այդ մատչ-ռևանշը կարող է չկայանալ: Որ դեպքո՞ւմ: Իհարկե, Պակեաոյի չցանկանալու: Նա այնքան հանրաճանաչ մարդ է, այնքան բազմակողմանի զարգացած ու կիրթ, որ, կարծիք կա, եթե թեկնածությունը դնի հարազատ երկրի նախագահական ընտրություններում, կհաղթի միանշանակ (Մենին արդեն իսկ ակնարկել է քաղաքականություն մտնելու վերաբերյալ): Իսկ, ընդհանրապես, միշտ էլ ինչ-որ մի բան սկզբի հետ վերջ էլ է ունենում: Խնդիրն այստեղ այն է, թե բռնցքամարտի նկատմամբ պաշտամունքը նրա մեջ ե՛րբ տեղատվություն կապրի: Այն բռնցքամարտի, հանուն որի նա տասներկու տարեկանում փախավ ընտանեկան հարկից, որովհետև մայրը դեմ էր որդու նախասիրությանն ու ամեն կերպ փորձում էր արգելքներ դնել:

Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2912

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ

¢Â€Â ÃƒÂ‚ƒ/1573163882">

Բաժնի բոլոր նորությունները »

Ծաղրանկարչի կսմիթ

Ռազմավարական գործընկերություն
Ռազմավարական գործընկերություն