«Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերություններում ստեղծված իրավիճակը լավատեսություն չի ներշնչում՝ պայմանավորված Հայաստանի ղեկավարության դիրքորոշմամբ, որը միտումնավոր փլուզում է հարաբերությունները Ռուսաստանի Դաշնության հետ։ Այժմ Հայաստան են ուղարկվում զինվորականներ Նորվեգիայից, Կանադայից և ԱՄՆ-ից՝ ԵՄ առաքելությունը վերածելով ՆԱՏՕ-ի առաքելության»,- «Известия»-ին տված հարցազրույցում հայտարարել է ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը։                
 

Խոսք` ուղղված Իսրայելի Քնեսեթի պատգամավորին, հրեա ժողովրդին

Խոսք` ուղղված Իսրայելի Քնեսեթի պատգամավորին, հրեա ժողովրդին
21.06.2012 | 17:14

Ես ոչ մի ժողովրդի չեմ ատում: Չեմ ատում անգամ թուրքին, որի խղճին է մի ամբողջ ժողովրդի հայրենազրկման փաստը: Ավելին, խղճում եմ թուրք ժողովրդին, որ հազար տարի ապրելով քաղաքակիրթ ազգերի կողքին, չի քաղաքակրթվել, որ նրա էությունն անհարիր է Աստծո արարած` մարդ կոչվելուն: Մտածում եմ, արդյոք թուրքը գոնե մինչև աշխարհի վերջը կհասցնի՞ որպես մարդ մեռնել:
Այսօրվա քննարկելիք իմ հարցը ամենևին էլ թուրքը չէ: Իմ քննարկելիքը հրեան է (ես սիրում եմ հրեա ժողովրդին, նրա հանճարեղ զավակներին. միայն նրանց Վերֆելը բավական է, որ հայը խոնարհվի հրեա ժողովրդի առաջ), նրա ազգի ընտրյալները (նկատի ունեմ Քնեսեթը), նրա կառավարողը: Օրերով մտածել եմ այդ ազգի դառը ճակատագրի, նրա հալածական անցյալի մասին, երբ նրան վիրավորելու համար երեսին շպրտել են սատանա ջհուդ, անհավատ ջհուդ, ստոր ջհուդ, շուն ջհուդ և այլ կարգի խոսքեր (տե՛ս Վ. Շեքսպիր, «Վենետիկի վաճառականը»): Մտածել եմ, ինչո՞ւ դեռևս փարավոնների ժամանակից վիրավորել են նրանց, ինչո՞ւ Մուհամեդ մարգարեն անգամ հրեական մի ամբողջ համայնք` մոտ 1700 հոգի մեծ ու փոքր, սպանեց, և ո՞րն էր այդ մարդկանց մեղքը: Մտածել եմ նաև, ինչո՞ւ աշխարհին Աստվածաշունչ տված ազգը հալածական է եղել, ինչո՞ւ ամենուրեք նրան հալածել են, ինչո՞ւ նախահեղափոխական Ռուսաստանում տարածված էր «խփիր ջհուդին, փրկիր Ռուսաստանը»: Ինչո՞ւ աշխարհի հանճարեղ գրողը ստեղծեց Շայլոկին, որի կերպարը հիանալի է ներկայացրել բեմում հայտնի դերասան Էդմունդ Քինը: Բնականաբար, այդ դերասանին միայն նկարում եմ տեսել, որից պարզ երևում է, թե ինչպիսի հաճույքով է դերասանը ձեռքում փայլեցնում դանակը, Անտոնիոնին տված պարտքի ուշացման պատճառով նրա մարմնից մեկ ֆունտ միս կտրելու համար: Որքան կուզես օրինակներ բերեմ, միևնույն է, այն չի սպառվի, որովհետև հանիրավի ատելությունը դարեր շարունակ մեծ է եղել հրեայի նկատմամբ: Վերջին հաշվով այդ ատելությունը հղկել է հրեայի ուղեղը, և աշխարհին նա հանճարներ է տվել: Հանճար էր նաև Քրիստոսը, որին հրեաները Գողգոթայով տարան դեպի կառափնարան: Ինչո՞ւ: Ինչո՞ւ սեփական զավակին նրանք խաչեցին. որովհետև նրա պարզ, համամարդկային փիլիսոփայությունն ընդունելի չէր հրեայի հոգևոր առաջնորդներին: Ինչպե՞ս կարող էր իրեն ընտրյալ կոչած մեկն ընդունել բոլոր ազգերի հավասարությունը: Թե ինչպես ավարտվեց այդ ողբերգությունը, հայտնի է բոլորին: Եթե Քրիստոսին նրանք Գողգոթայով տարան դեպի կառափնարան, ապա իրենք ամբողջ ազգով գնացին այդ Գողգոթայով: Եվ այդ Գողգոթան հրեաների համար մարգարեաբար գուշակել էր Բրունո Բաուերը: «Հրեական կրոնը,- գրել է նա ,- կենդանիների զգայական պահանջմունքները բավարարող նենգություն է և խորամանկություն: Հրեաները դարեր ի վեր դիմադրել են պատմական պրոգրեսին և բոլոր ժողովուրդների նկատմամբ ունեցած ատելությամբ իրենց ժողովրդի համար ստեղծել են ամենաանհեռանկար, ճակատագրի անակնկալներով հղի կյանք: Եվ այդ հղի կյանքը, ի վերջո, վերջացավ Հոլոքոստով»: Հրեական ծագում ուներ նաև մեկ ուրիշ հանճար` Կառլ Մարքսը, բայց որի մասին հրեաներն աշխատում են լռել: Ինչո՞ւ, որովհետև քրիստոնեություն ընդունած հրեան դիպուկ է կրակել հրեաների ուղղությամբ:
«Ո՞րն է հրեության աշխարհիկ հիմքը,- գրում է նա:- Պրակտիկ պահանջմունքը` շահախնդրությունը: Ո՞րն է հրեայի աշխարհիկ պաշտամունքը` չարչիությունը: Ո՞վ է նրա աշխարհիկ աստվածը` փողը: Բայց տվյալ դեպքում ազատագրումը չարչիությունից ու փողից, հետևաբար պրակտիկ ռեալ հրեությունից, կլիներ մեր ժամանակի ինքնաազատագրումը»: Փառք Աստծո, այսօր հրեաներն ունեն պետություն, բավականին զորեղ պետություն, որի համար ես ուրախ եմ: Այն էլ ասեմ, որ 1967 թվականին արաբա-իսրայելական պատերազմում հայերիս համակրանքը դեպի Իսրայելն էր, գուցե և սխալ էր, բայց այդպես էր, քանզի հայը զգայական ճանաչողությամբ էր ընդունում հրեային: Աշխարհում բռնակալներ շատ են եղել, անգամ հրեաներին հիմնովին ոչնչացնելու գաղափարով լցված բռնակալ, բայց արի տես, որ Հիտլերի մասին նրանք մոռացել են, իսկ Ստալինին հիշում են ու հիշում: Ինչո՞ւ: Վերլուծական միտքս հանգել է նրան, որ Ստալինը խանգարեց նրանց Ռուսաստանը վերջնականապես ստրկացնելու: Ստալինը ոչնչացրեց Հոկտեմբերյան հեղափոխության մասնակից հրեական ողջ էլիտան: Ցավոք, Ստալինի մահից հետո նրանք նորից ծլեցին, և Ալեքսանդր Յակովլևի նման «ռուսասերները» հայրենադավությամբ հասան իրենց նպատակին: Խորհրդային պետության կործանումից հետո սկսվեց հրեաների կողմից Ռուսաստանի թալանը: Ընդամենը մի քանի տարում Բերեզովսկիները, Գուսինսկիները, Խոդորկովսկիները կարելույն չափ կողոպտեցին Ռուսաստանը: Արդյոք սրանց նմանները չե՞ն, որ դարեր շարունակ տարբեր ազգերի մոտ ստեղծել են ատելություն հասարակ հրեայի նկատմամբ: Եթե չեմ սխալվում, ազգությամբ հրեա գերմանացի գրող Ֆեյխտվանգերի վեպի հերոսը հարցնում է հորը` ինչու ես քո գործարանում միայն հրեաներ ընդունում, առանց այդ էլ սրանք (գերմանացիները) այդքան ատում են մեզ (դեպքերը կատարվում են Հիտլերի` իշխանության գալուն նախորդած տարիներին)։ Եվ հնչում է հոր պատասխանը` երբ կապիկների հոտը հասնում է դժվարանցանելի գետին, հոտի առաջնորդը գետի վրա նկատում է մի ծառ, մի ճյուղ, կառչում է նրանից և հոտին հասկացնում է` պոչին կառչելով անցնել գետը: Անշուշտ, վատ չի մտածել սեփական հոտի մասին, բայց երբ դու ապրում ես օտար հողում, հայրենիքը քոնը չէ, տրորում ես տեղացու իրավունքը, և նա սոված է, ապա ինչպես կարող է տեղացին սիրել այդպիսի մեկին: Իմ կարծիքով, ամենուրեք, անտիկ ժամանակներից հրեական հոգևոր առաջնորդներից, սիոնիզմի հիմնադիրներից առայսօր իրենց ընտրյալ կարծող «ազգընտիրները» գոնե փոքր-ինչ զսպաշապիկ չեն հագցնում իրենց ահավոր ցանկություններին: 1948-ին 14 հազար քառակուսի կմ-ի վրա ստեղծվեց հրեական պետությունը, նույնքան էլ պետք է լիներ Պաղեստին պետությունը: Այսօր որքա՞ն է Իսրայելի տարածքը, և ո՞ւր է Պաղեստին պետությունը: Այսօր որքա՞ն պաղեստինցի գաղթական կա միայն Սիրիայում` մոտ կես միլիոն: Ընդամենը 28 հազար Թուրքիայում հայտնված սիրիացի գաղթականներին Արևմուտքը նկատում է, իսկ կես միլիոնի մասին լռում է: Այն, ինչ կատարվում է այսօր Միջին Արևելքում, դրան մասնակից է իսրայելական պետությունը: Ահմադինեժադի խոսքերը, թե Իսրայելը անօրինական պետություն է, ճիշտ չեն: Հրեա ժողովուրդն էլ, ինչպես աշխարհի բոլոր ժողովուրդները, ունի ազատ և անկախ ապրելու իրավունք: Սակայն, հրեական պետությունն այսօր վերածվել է անօրինական գործողություններ կատարող պետության: Եթե նա ունի ատոմային զենք, ապա ո՞րն է երաշխիքը, որ ցանկացած պահի նա այն չի օգտագործի հարևանների նկատմամբ: Իրանը բարոյական իրավունք ունի իր պետությունը ցանկացած օրինական ճանապարհով հզորացնելու:
Ինձ, որպես հայի, միշտ հարց եմ տվել, ինչո՞ւ հրեական պետությունը չի ճանաչում Պայոց ցեղասպանությունը. Հոլոքոստի եզակիությունը միշտ շեշտելու համա՞ր: Ո՛չ: Եվ նորից` ո՛չ: Այստեղ հարցը եզակիությանը չի վերաբերում: Այստեղ հարցը զուտ քաղաքական է: Իսրայելը, որը մշտական կոնկուբինատի մեջ է Թուրքիայի հետ (երբեմնի գժտությունները էական չեն), չի կարող նեղացնել նրան: Հումանիզմը քաղաքականության մեջ տեղ չունի: Ես, որպես հայ, չեմ նեղանում Իսրայելի կառավարողներից (փա՜ռք Աստծո, այսօր էլ քիչ չեն այն հրեա մտավորականները, ովքերբարձրաձայնում են Հայոց ցեղասպանության մասին որպես կատարված փաստի), բայց չեմ կարող իմ արգահատանքի խոսքը չուղղել իսրայելական Քնեսեթի պատգամավորներին, նրա կառավարողներին, որ իրենց ժամանակավոր սեռական անբավարարվածությունից ելնելով` պետականորեն հայոց ցեղասպանության հարցն են բարձրացնում և Քնեսեթում քննարկումների առարկա դարձնում, հաստատ իմանալով, որ այն չի ընդունվելու (որովհետև պատվերը քննարկումներից դենը չանցնելն է), բայց քննարկումներով իսկ անարգում են ողջակիզվածների հիշատակը:
Հրեա կառավարող, քեզ ոչ մի հայ չի խնդրել իր վիշտը շահարկման առարկա դարձնել: Այստեղ ակամայից սիրտս ճչում է. թուրք կառավարողը ստոր է, իսկ հրեա կառավարողը նրանից է՛լ ավելի ստոր է:


Սոկրատ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ

Դիտվել է՝ 4907

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ