Լավ է՝ Սերժ Սարգսյանն ավտոբուսով չի երթևեկում

Էս ամերիկացիներն իրենց ժողովրդավարության ձեռքը կրակն են ընկել:

Հուլիսի 6-ին, նախընտրական քարոզարշավի շրջանակներում, ԱՄՆ-ի նախագահ Բարաք Օբաման ավտոբուսային երթի է դուրս եկել Օհայո նահանգի Աքրոն քաղաք, նախաճաշել տեղի Ann’s Place ռեստորանում, նրան անձամբ սպասարկել է ռեստորանի սեփականատեր, 71-ամյա Ջոզեֆինա Հարիսը և այնքան է հուզվել իր ու իր ռեստորանի հանդեպ ցուցաբերված այդ բացառիկ պատվի համար, որ մի քանի ժամ անց մահացել է սրտի կաթվածից: Այս մասին հաղորդում է Beacon Journal-ը: Ճիշտ է, ավելի ուշ Օբաման զանգահարել է Հարիսի դստերն ու ցավակցություն հայտնել, սակայն մեռած կնոջը հարություն տալ, բնականաբար, չի կարողացել (Բենդերին էլ չհաջողվեց հարություն տալ մեռած Պանիկովսկուն): Ասա, այ անգլո-Բարաք, այ աֆրիկացի Օբամա, ի՞նչ ես սուպեր-ժողովրդավարություն խաղում: Էդ ո՞վ չգիտի, որ ավտոբուսով երթևեկելը և գավառական քաղաքի սրճարանում շարքային յանկիի պես մի բաժակ տաք շոկոլադ խմելն ու հոթ-դոգ ուտելն ընդամենը նախընտրական թատրոն է: Մեկ դերասանի թատրոն: Պատահական հո չի՞, որ ԱՄՆ-ի նախագահների ու նահանգապետերի փաղանգը հոլիվուդյան աստղեր են զարդարում:

Չէ, ինչ ուզում եք ասեք, նախընտրական քարոզարշավի հայկական ավանդույթներն ավելի մարդասիրական են: Ոչ ավտոբուսով են երթևեկում մեր նախագահներն ու նախագահացուները, ոչ էլ, ասենք, հայրաքաղաք Գյումրիի «Պոլոզ Մուկուչ» դուքյանում մի գավաթ չանի պիվա խմում ու տավարի քյալլա անուշ անում՝ ցնցակաթվածի դուռը հասցնելով դուքյանչի Օնիկին: Դրա համար չորքոտանի «սուբյեկտներ» են նախատեսված՝ մեր հալալ-զուլալ գառները, որոնց «հարազատներին» ցավակցություն հայտնելու ոչ մի անհրաժեշտություն չկա: Իսկ դա, համաձայնեք, ծանր պարտականություն է: Եվ՝ ոչ միայն բարոյական առումով:

Լիլի ՄԱՐՏՈՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Հարափոփոխ աշխարհում ոչինչ հաստատուն գոյություն չունի
• Գավառական փահլևանություն իրական «գետնին վրա»
• Վիրտուալ դոնքիշոտներ
• Լիլի Մարտոյան․ Տրամաբանության հետ աղերս չունեցող վարկած
• Լիլի Մարտոյան. Համահարթեցում
• Լիլի Մարտոյան. Ջրից չոր դուրս բերել ջանացողների ալիբին
• Բոլորս ենք պատանդ, երկիրն էլ՝ հետը
• Ոչ միայն կնկա խելք, այլև կնոջ հոգեկերտվածք ունեցող ազգ ենք
• Շատ կարևոր մի բան փչացել է հայ հանրության ներքին մեխանիզմում
• Իշխանության եկած ամեն բախտախնդիր կարճ ժամանակ անց իրեն թագավոր է երևակայում
• Բե­կում, բայց ին­չո՞վ
• Կես ճշ­մար­տու­թ­յու­նը կեղ­ծի­քից վատ է
• Երբ լռում է դի­վա­նա­գի­տու­թ­յու­նը, ­որո­տում են թն­դա­նոթ­նե­րը
• Պա­տե­րազ­մում՝ ինչ­պես պա­տե­րազ­մում
• Մեզ խա­ղաղ օ­րե­րում հաղ­թե­լու խելք է պետք, գրո՛­ղը տա­նի
• Թե ինչ­պես ե­կավ չոր­րորդ ընտ­ր­յա­լի վերջը
• Օխլո­սը չա­փից դուրս է խե­լոք, խե­լա­ցի դե­մո­սի ձայնն էլ կա­րե­լի է խլաց­նել
• «Դմակավո՞ր», թե՞ «դիմակավոր»
• Լռության գույնը
• «Ներսիններով» ու «դրսիններով» հայրենիք չկորցնելու ժամանակն է

Մեկնաբանություններ