«Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերություններում ստեղծված իրավիճակը լավատեսություն չի ներշնչում՝ պայմանավորված Հայաստանի ղեկավարության դիրքորոշմամբ, որը միտումնավոր փլուզում է հարաբերությունները Ռուսաստանի Դաշնության հետ։ Այժմ Հայաստան են ուղարկվում զինվորականներ Նորվեգիայից, Կանադայից և ԱՄՆ-ից՝ ԵՄ առաքելությունը վերածելով ՆԱՏՕ-ի առաքելության»,- «Известия»-ին տված հարցազրույցում հայտարարել է ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը։                
 

Ո՞վ կարող է պնդել, թե ինքն ի զորու է գայլին խոտակեր դարձնելու (Ալիև օղլու հերթական լկտիության առիթով)

Ո՞վ կարող է պնդել, թե ինքն ի զորու է  գայլին խոտակեր դարձնելու (Ալիև օղլու հերթական լկտիության առիթով)
05.10.2012 | 12:32

Այսօր իրար խառնված, քաոսի վերածված աշխարհում իր իրավունքների մեջ է մտել նաև մտավոր համաճարակը, որի արդյունքում ամենուր մոռանում են մարդկության ձեռք բերած գիտական նվաճումներն անգամ: Այդպիսի նվաճումներից է նաև գենի, գենետիկայի մասին ուսմունքը, որ մոռացության է տրվել: Այսօր ո՞վ կարող է պնդել, թե ինքն ի զորու է գայլին խոտակեր դարձնելու: Չի կարող: Գայլն աշխարհ է եկել միս խժռելու, արյուն խմելու համար: Եվ գիտական գենետիկայի կողքին ինչպիսի՜ խոր ու համապարփակ է մարդկության դարավոր փորձից հանված ընդհանրացումը` «Կարմիր կովը կաշին չի փոխի», որը հաստատումն է գիտական գենետիկայի ձեռքբերումների:

Այսօր «ժողովրդավարության ու մարդու իրավունքների» զուռնայի տակ պարող խելակորույս աշխարհը ցույց է տալիս, թե զարմացած է Իլհամ օղլու հերթական սանձարձակությունից` առանց հասկանալու, որ դա գենետիկորեն ժառանգած գործողություն է: Դեռևս 2500 տարի առաջ հույն Հերոդոտոսն է արձանագրել, որ այդ գենի մարդիկ իրենց հակառակորդին ոչնչացնում էին, գանգի կառափը մաքրում և օգտագործում իբրև գավաթ (Հերոդոտոս, 1986 թ., էջ 242): Այսօր եթե մեկն այդ գենի հիմքի վրա առաջացած ժողովուրդների նախնիների նման բարբարոսությունները ի մի բերեր` ընդգրկելով նաև Չինգիզ խանի, Բաթու խանի, Լենկ Թեմուրի և մյուսների կատարածները և հասցնելով մինչև Աբդուլ Համիդի, Թալեաթի ու Աթաթուրքի գազանությունները, կհամոզվեր, որ գենը փոփոխության ենթակա չէ: Փակագծերում նշենք, որ Հունգարիան հիմնադրել է այդ գենի կրող Աթիլլան 5-րդ դարում:
Մարդակերության համարժեք գենետիկական այդ հատկանիշն անխաթար է մնացել ազերթուրք կեղծանվան տեր դարձած մարդկային այդ տեսակի մեջ ևս: Եվ եթե մեկը նեղություն կրեր և իրար մոտ բերեր հակառակորդի նկատմամբ իրենց իրականացրած հաշվեհարդարի ձևերն ու տեսակները, աշխարհը կտեսներ, որ նրանք անմրցակից են այդ բնագավառում: Բավարարվենք երկու միջադեպի հիշատակմամբ` շրջանցելով ավելի գարշելիները:
Անցած դարի 70-ական թվականներին աշխատանքից հեռացված եվլախցի մի տաքսու վարորդ շուկայում բռնում է իրեն աշխատանքից հեռացնողին և կացնով կտոր-կտոր անում, ինչպես սովորական կենդանու: Նույն ժամանակներում Ղազախ-Կիրովաբադ գծի վրա աշխատող տաքսու վարորդներն էլ, խոսքները մեկ արած, բռնում են իրենց գրպանները «մաքրող» ճանապարհային ոստիկաններից մեկին, մեքենայի անիվները օդ մղող գործիքը մտցնում հետույքը և օդ մղելով պայթեցնում նրան: Իսկ եթե վրեժխնդրությունը վերաբերի այլազգի մեկին, մանավանդ հային, նրանք կարող են դիմել մարդակերության անգամ:
Երբ անցյալ դարի երկրորդ տասնամյակի վերջերին արտաքին հզոր ուժերը դեռևս քոչվորական կյանքով ապրող այդ ցեղախմբերի համար պետություն ստեղծեցին, հատկապես երբ 1920-ի ապրիլի 28-ին Լենինը ստեղծեց Ադրբեջանական ՍՍՀ, հայատյացությունն ու հայերի նկատմամբ հաշվեհարդարը բարձրացան պետական քաղաքականության մակարդակի: Խորհրդայնացման ամիսը դեռ չլրացած` Նարիմանովը Ասադ Կարաևին նշանակեց Ղարաբաղի ռազմահեղափոխական կոմիտեի նախագահ: Վերջինս գաղտնի նամակ ցրեց ցեղակիցների մեջ, հայերի դեմ հաշվեհարդարը խրախուսելուն զուգահեռ պահանջելով, որ Զանգեզուրում գտնվող ռուս զինվորականներից մեկին սպանեն ու մեղքը բարդեն հայերի վրա: Նրա ծրագրով հայերին այնպիսի վիճակի մեջ պետք է դնեին, որ նրանց «քոքը» կտրվեր այդ տարածքներից: Ամբողջ 70 տարի Բաքվի բոլշևիկամուսավաթական կառավարությունն իրականացրել է այդ քաղաքականությունը, ամբողջ 70 տարի ղարաբաղցին մաքառել է այդ մարդակեր քաղաքականության դեմ, մի քաղաքականություն, որով ազգային հերոս էր հռչակվում հային սպանող թուրքը:
Այս բնագավառում առաջին հրապարակային ազգային հերոս հռչակվեց 19-րդ դարի 80-ական թվականներին Անդրկովկասը դղրդացրած ավազակապետ ղաչաղ Նաբին միայն այն բանի համար, որ նրա սպանությունն առնչվում էր հայ ժողովրդի հետ: Հերթական ավազակային թալանի համար Նաբու ավազակախումբը ցարական ոստիկանի հագուստով Նախիջևանի երկրամասում մտնում է հայկական մի գյուղ, ժողովրդին հավաքում ու փակում եկեղեցում և սկսում թալանը: Լուրը հասնում է դաշտերում աշխատող գյուղացիներին, որոնք գալիս ու գյուղից դուրս են վռնդում ավազակներին: Բայց քանի որ ընդհարման ժամանակ սպանվել էր նաև ավազակախմբի սարսափ Նաբու կրտսեր եղբայրը, որի ահից թալանի կեսը վերցնում էին Նաբին և իր եղբայրը, մնացածը բաժանում էին ավազակախմբի մյուս անդամներին, այս անգամ պահանջում են հավասար բաժանում: Ծագած ընդհարման ժամանակ սպանվում է նաև Նաբին, որին և հետագայում բոլշևիկամուսավաթականները դարձնում են Ադրբեջանի առաջին ազգային հերոսը:
Մենք չենք անդրադառնում 70 տարի Ադրբեջանում իրականացված հայերի սպանություններին: Այդ մասին շատերն են գրել: Բայց չենք կարող շրջանցել մի դեպք, որը կատարման իր նողկալիությամբ գերազանցում է անգամ Ռամիլ Սաֆարովի կատարածը:
1965-ի օգոստոսին մարզում իրականացվեց հայտնի ստորագրահավաք` Ղարաբաղը Հայաստանին միացնելու պահանջով (Մարտունու շրջանում ստորագրահավաքը կազմակերպողը տողերիս հեղինակն էր` շրջանում աշխատող իր մանկության ընկերոջ ու գաղափարակցի` Նիկոլայ Ավագիմյանի հետ): Երեք օրինակով կատարված այդ ստորագրահավաքը հասցեագրված էր Մոսկվային, Երևանին ու Բաքվին: Դրանից անմիջապես հետո Բաքուն նոր թափ հաղորդեց մարդասպանություններին, որպեսզի ամենուր ստեղծի սարսափի մթնոլորտ: Կոլտնտեսականը գիշերավար էր կատարում դաշտում: Առավոտյան հերթափոխը գալիս է տեսնում, որ գործընկերները սպանված են: Նման բազմաթիվ դեպքեր մնում էին առանց բացահայտման ու անհետևանք: Բայց նրանց անհրաժեշտ էր այնպիսի հաշվեհարդար, որ սարսափ տարածեր ամենուր:
Այդ գործն իր ձեռքն է վերցնում դպրոցի տնօրեն, կուստոմսը գրպանում, իրականում «գորշ գայլերի» ոհմակի գաղտնի անդամ, բանդիտ հոր արժանավոր զավակ, բանդիտ Արշադ Մամեդովը, որը մինչ այդ իրականացրել էր մի շարք անմեղ հայերի սպանություն: Հանցակից երկու տականքի հետ Արշադը ճանկում է խաղողագործական սովխոզի գյուղատնտեսի 9 տարեկան որդուն և այնպիսի գազանությունների դիմում, որ գազանն անգամ կամաչեր նման բաներից: Բռնաբարում են խեղճ տղային, սեռական օրգանները կտրում, դնում բերանը, ականջներում ու գլխին մեխեր խրում, դուրս թափում աղիքներն ու հեռանում: Բայց այս անգամ նրանց չի հաջողվում պատասխանատվությունից խուսափել: Նրանց ձերբակալում են: Ավելի քան մեկուկես տարի գործը ձգձգելուց հետո շրջկենտրոնում դատելու փոխարեն դատը տեղափոխում են մարզկենտրոն` Ստեփանակերտ: Դա մի իսկական թուրքական դատավարություն էր, որի գրգռիչ լկտիությունն ալեկոծում է դատի ականատեսներին: Իսկ երբ դատավճիռը հրապարակելուց հետո Արշադի կինն ի լուր ամենքի հայտարարում է. «Մի՛ վախեցեք, ոսկու զորությամբ ձեզ ազատել եմ գնդակահարությունից, նույն ոսկու զորությամբ էլ շուտով ձեր տանն եք լինելու», ափերից դուրս եկած ներկաները ոճրագործներին խլում են ոստիկանների ձեռքից, բենզին լցնում ու վառում:
Արդյունքում երկու տասնյակ հայ դատվում է` յոթի համար որոշելով մահապատիժ, մինչ այդ դատապարտված մի շարք հայեր այդ հողի վրա սպանվում են բանտերում: Իսկ ոճրագործներից մնացած մոխիրն էլ մինիստրների խորհրդի նախագահ Ալիխանովի ու հոգևոր առաջնորդի գլխավորությամբ պետական մակարդակով արժանացնում են կառավարական թաղման` վրան «փառավոր» արձան կանգնեցնելով:
Իրար կողքի դնելով Ռամիլ Սաֆարովին ու Արշադ Մամեդովին, նախագահ Ալիևին ու վարչապետ Ալիխանովին` տեսնում ենք, որ զույգ կողմերի դերակատարները բարեխղճորեն հավատարիմ են մնացել իրենց գենետիկ կոդին: Գենետիկ այդ կոդի գերագույն արժեքն է մարդակերությունը` առանց միջոցների մեջ խտրություն դնելու: Այնպես որ, ավելորդ զարմանքի ու պատեպատ ընկնելու անհրաժեշտություն չկա: Մենք պետք է պատրաստ լինենք նման մարդակերներին դիմակայելու համար, հանուն մարդու և մարդկայինի պահպանման անխնա լինենք այդպիսիների նկատմամբ:


Արտաշես ՀԱԿՈԲՋԱՆՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2187

Մեկնաբանություններ