«Ինձ համար կյանքը Քրիստոս է, ուստի մեռնել` այդ կյանքը շահել է նշանակում» (Պողոս ԱՌԱՔՅԱԼ)

Սխալված չենք լինի, եթե ասենք, թե այսօր աշխարհում հոգևոր քարոզչությունը չափից ավելի էժան միջոց է դարձել: Բոլորն անխտիր, լինեն դրանք կազմակերպություններ, միություններ, վաճառականական հաստատություններ, մեկը մյուսից առաջ անցնելու մղումով, հասկանան կամ չհասկանան, նույնիսկ վախով, ուժ են տալիս քարոզչության մեքենային, որը երբեմն համարվում է «անկարողություն»:
Պողոս առաքյալի նամակներից մեկում հանդիպում ենք հետևյալ տողին, որի մեջ լավը, գեղեցիկն ընտրելու համար նա նույնիսկ դիմում է Աստծուն. «Եվ ահա այս աղոթքն եմ անում. թող ձեր սերն ավելի ու ավելի առատանա գիտության և ամենայն իմաստության մեջ, որպեսզի դուք լավն ընտրեք, հաստատուն մնաք և առանց գայթակղության լինեք Քրիստոսի օրվա համար լցված արդարության պտուղներով…» (Փիլ. 1:9-10):
Պարզ մի նամակ գրողի մոտ չեմ կարծում, որ հանդիպեք անկեղծ ու սրտից բխած մի այսպիսի արտահայտության` ուղղված հարազատին, ընկերոջը կամ նույնիսկ անծանոթին, մանավանդ եթե նկատի ունենանք, որ այսօր գրեթե ամեն բան հիմնված է շահի վրա, և մարդը կարծես կորցրել է իր արժեքը:
Առաքյալը Փիլիպպեցիների եկեղեցու հավատացյալներին է ուղղում այս տողերը, որոնցում աղոթում է, որ նրանք ձգտեն գեղեցիկին և կարողանան ընտրել լավը: Ի՜նչ սքանչելի է աղոթել, որ Աստված տվյալ անձի սերն աճեցնի աստվածգիտությամբ ու գեղեցիկ շնորհքով օժտի նրան, որպեսզի նա կարողանա ընտրել լավը. «Ձեզ բոլորիդ համար աղոթում եմ խնդությամբ` առաջին օրվանից մինչև այժմ Ավետարանին ձեր ունեցած մասնակցության համար» (Փիլ.1:4-5):
Կարդացել, լսել կամ գրել ենք «Ավետարան», «Ավետարանչություն», «Ավետարանական» բառերը: Սրանք հաճախ գործածվող բառեր են, սակայն նրանց իմաստը մեր ուշադրությունից դուրս է մնում, երբ չենք հասկանում, թե դրանք ինչ են նշանակում: Ավետարանել` նշանակում է բարի լուր բերել, իսկ ավետարանչություն` բարի լուրի քարոզչություն: Այսօր մենք` քրիստոնյաներս, իբրև հավատացյալներ, գրեթե ոչ մի բանի մաս չենք կազմում, որը քրիստոնյա անհատի հիմնական առաքելությունն է, այսինքն` ճշմարիտ հավատի մասին իմանալ և բացատրել մեկ ուրիշին, քրիստոնեական կյանքի ճշմարտությունները սովորեցնել մեզ նմաններին ու մանավանդ` վկայել Հիսուս Քրիստոսի մասին: Ահա այս կետը կարելի է համարել մեր ժամանակների քրիստոնեական կյանքի մեծագույն թերությունը: Այս է պատճառը, որ բոլորս էլ զարմանքով լսում ենք, թե զանազան աղանդների հետևորդներ ինչ մոլեռանդությամբ են կատարում իրենց քարոզչությունը դռնեդուռ ընկնելով: Ինչո՞ւ ենք զարմանում, պատճառն ի՞նչ է, հարցրե՞լ ենք: Պատասխանը պարզ է. որովհետև մենք, իբրև Հայաստանյայց առաքելական եկեղեցու սուրբ ավազանում մկրտված ու դրոշմված զավակներ, թերանում ենք մեր քարոզչական գործի մեջ: Ոչ միայն մեր իմացածը չենք ուզում փոխանցել մեզ նմաններին ու մեր զավակներին, այլև չենք փորձում սովորել, իմանալ, թե որն է մեր եկեղեցու ճշմարիտ դավանությունը, ինչո՞ւ ենք քրիստոնյա, որտեղի՞ց ենք գալիս և ի՞նչ սքանչելի պատմություն ունենք և այլն: Իմանալով ու հասկանալով` արդեն իսկ մենք մեզ ապահոված կլինենք այլ աղանդներին ուշադրություն դարձնելուց ու նրանց անդամները դառնալուց: Իր նամակում առաքյալն ասում է` կաղոթեմ, որ ձեր սերը աճի աստվածգիտությամբ ու կատարյալ դատողությամբ, որպեսզի կարողանաք ընտրել լավին:
Առաքյալն իր նամակում շարունակում է. «Ձեզ բոլորիդ համար աղոթում եմ խնդությամբ` առաջին օրվանից մինչև այժմ Ավետարանին ձեր ունեցած մասնակցության համար»:
Այո՛, առաքյալը գնահատում է նրանց մասնակցությունն իր աշխատանքին, որովհետև Քրիստոսի ճշմարտությունները քարոզելը հավաքական կազմակերպված ուժ է պահանջում: Անցյալում քարոզչությունը միայն առաքյալների գործը չի եղել, ոչ էլ նրանց աշակերտների կամ քահանաների, այլ բոլորի, ամբողջ եկեղեցու: Եկեղեցու բոլոր անդամները միասնաբար վկայում էին իրենց քրիստոնեական հավատի մասին, ոմանք իրենց կյանքով, իսկ ուրիշները` նահատակությամբ: Իսկ ներկայում այնպիսի մի վիճակ է ստեղծվել ժողովրդի մեջ, թե քարոզչությունը միայն եկեղեցականի գործն է, որը սխալ մտածում է: Դա բոլորիս գործն է, հավաքական իմաստով: Եվ եթե այս մտածումով պարսպապատենք մեր քրիստոնեական հավատի բերդը, երբ մեզնից յուրաքանչյուրը վկայի իր քրիստոնեական հավատի մասին ամեն հարմար առիթով, ո՞ր աղանդավորը կարող է մոտենալ մեր տներին կամ անցնել նրանց շքամուտքից ու խաբել և մոլորեցնել մեր զավակներից մեկին ու մյուսին:
Ահա նոր ժամանակների քրիստոնեական մեր կյանքի հրավերը. մասնակցել Հայ եկեղեցին զորացնելու գործին քարոզչության և բացատրության ճանապարհով: Եկեք ընդունենք այս հրավերը և հավաքական ուժով վկայենք մեր ունեցած հավատի մասին. սգավորներին տրված մխիթարական այցելությունների կամ ուրախ օրերի` անվանակոչության, տարեդարձերի առիթով, որպեսզի այդ բարի աշխատանքի համար արժանանանք Աստծու սիրույն, գութին, ողորմությանը, գնահատանքին ու վարձատրությանը: Ամեն:

Տեր Հովսեփ Ա. քահանա ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Մեկնաբանություններ