Երեկ մի «կարգին, օրինավոր» ընդդիմադիր գործչի, ում «հոգևոր հայր» քաղաքական ուժը մասնակցել էր ընտրություններին, խոսեցնելը հերոսություն էր: Նրանք կամ չէին պատասխանում զանգերին, կամ ասում էին` հայտարարություն ենք տարածելու, կամ էլ դեռ գնահատականներ չենք տալիս: Թե ինչու ողջ կազմով, գույնով, այլընտրանքով ընդհատակ էին անցել, խիստ անհասկանալի էր: Հեչ որ չլիներ, կարող էին, չէ՞, ողջ ուժով կրկին քննադատել իշխանություններին, ինչպես մինչ այս են վարվել, սակայն ընտրել էին «Ամենալավ երգը լռությունն է» կարգախոսը:
Ինչևէ, սա հերթական անգամ փաստում է, որ ընդդիմադիրների համար կանխատեսելի էին իրենց ստացած տոկոսները, պարզապես, «դեմքը» փրկելու համար մտածվում է մարտավարության ավելի հարմար մեթոդ: Նայած` ում, ոնց է հարմար: Կույս մնալ ու հաճույք ստանալ, լինել կերակրատաշտին մոտ, բայց այլընտրանք ձևանալ, մոռանալ ՎՊ-ի բացահայտած որբերին տրված գումարները և այլն, և այլն:
Այնպես որ, կխոսեն, պարզապես դեռ մտածում են` ինչը ոնց ասել:
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ