«Գրելիս, ինչպես ապրելիս, երբեմն սխալվում ես»

Մեր զրուցակիցն է թերթի մշակութային բաժնի լրագրող ԱՐՄԻՆԵ ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ:

-Զրուցակիցներիդ հաճախ ես հարցնում Երևանի մասին: Ինքդ ինչպե՞ս կբնութագրես մեր քաղաքը:
-Երևանն իմ քաղաքն է, Երևանը ես եմ, իմ համաքաղաքացիները: Չեմ ուզում ոչ վատն ասել, ոչ լավը, ուղղակի կյանքն այստեղ այնքան է բարդացել, որ ժամանակ, տեղ և ուժ չի մնում երազանքներիդ համար:
-Իսկ եթե ավելի պարզ, ինչի՞ց ես ամենից շատ դժգոհում:
-Քաղաքային տրանսպորտի երթևեկության կազմակերպումից։
-Միկրոավտոբուսները փոխարինվել են հարմարավետ ավտոբուսներով, վա՞տ է:
-Բայց ինչպե՞ս է հաշվարկվում «բարեփոխում» ասվածը, որ կոնկրետ մեր թաղամասն այդքան տուժել է դրա երեսից: Պետք չէ կարծել, թե միկրոավտոբուսներից բողոքող մեր Քանաքեռը հիմա էլ բողոքում է հարմարավետ ավտոբուսներից: Եվ ոչ էլ պնդում եմ, որ հատուկ են ունքը շինելու փոխարեն աչքը հանել: ՈՒղղակի մեր երկրում հարցերը չգիտես ինչպես են լուծվում: Եվ մշտապես տուժում է շարքային քաղաքացին: Ամենօրյա տրանսպորտային տեռորը հազարումի խնդիրներ է առաջ բերում` հենաշարժողականից մինչև բարոյահոգեբանական: Վարորդների ծանրաբեռնված աշխատանքի մասին էլ չեմ խոսում: Հիմա էլ թանկացումները վրա հասան:
-Հոդվածներումդ ոչ մշակութային հարցեր արծարծո՞ւմ ես:
-Իհարկե, եթե մշակութային բաժին ես վարում, չի նշանակում, թե հասարակական-քաղաքական հարցերը քեզ չեն հուզում:
-Ոչ մշակութային խնդիր, որ կուզեիր բարձրաձայնել հենց այս պահին:
-Գազի թանկացումը: Որովհետև գազի գնի բարձրացումը միայն գազի թանկացում չէ: Դա արտագաղթ է, 18, երբեմն նաև 24 ժամ աշխատող մինչև 25 տարեկան երիտասարդ աղջիկներ ու տղաներ, դռնեդուռ աշխատանք փնտրող կամ արդեն չփնտրող 25 տարեկանից բարձր քաղաքացիներ, թոշակի հերթ կանգնած տատիկներ ու պապիկներ, դա հիասթափություն է, գնված ձայներ, անապատ, որի վերջը չի երևում, չկառուցվող երիտասարդ ընտանիքներ, ուսումը կիսատ թողած ուսանողներ, դա ընտանեկան վեճուկռիվ է, հացի խնդիր, ավելորդ լարվածություն, մոտեցող ցուրտ ձմեռ: Էլ ո՞րն ասեմ:
-Մշակութային դաշտում ինչպե՞ս են լուծվում խնդիրները: Օրինակ, սերիալների համար տրամադրվող հեռուստաժամերի կրճատումը դրական տեղաշարժ կարո՞ղ ենք համարել: Թե՞ այս դեպքում էլ ենք ասելու` բարեփոխումը օգուտ չտվեց:
-Ինչ իմանաս: Սերիալների ժամերը կրճատեցին, ու թվում է` պետք է խոր շունչ քաշենք: Կարծես թե արժանապատիվ, մարդավայել ապրելուն միայն դա էր խանգարում: Բայց չես կարող չմտածել` ո՞նց են ապրելու անգործ մնացած դերասանները: Մաքրվելո՞ւ է եթերը: Ինչո՞վ են փոխարինվելու սերիալները: Սերիալ ասածն ամենուր է, ինչ է, լրագրության մեջ չկա՞, իսկ անհեթեթ հոդվածներով ողողված կայքերն ի՞նչ են: Հեռուստաեթերի մաքրության նախաձեռնողները ինձ շատ հարազատ մարդիկ են, ինքս էլ եմ արձագանքել այդ թեմային, բայց խնդիրը այլ տեղ պետք է որոնել:
-Համացանցի մասին ի՞նչ կասես:
-Համաշխարհային սարդոստայնը խժռում է ժամանակը: Արհեստականորեն արագացրել ենք մեր կյանքի տեմպն ու շարունակ վազում ենք: Կյանքը մի տեսակ երկփեղկվում է համակարգչի էկրանի այս և այն կողմում:
-Մշակութային դաշտի ամենավերջին իրադարձությունը քաղաքը ծիրանավառ դարձրեց: Ի՞նչ կասես «Ոսկե ծիրան» փառատոնի մասին:
-Ես միայն հպանցիկ լուսաբանել եմ, շատ բան չեմ կարող ասել: Ավելի շատ հարցեր ունեմ, քան պատասխաններ: Ասեմ, որ ինձ հետաքրքրում են մեր ռեժիսորների աշխատանքները: Լավ է, երբ լավ կինո ես նայում, բայց ավելի լավ է, երբ այդ կինոն մերն է:
-Ազնավուրը Հայաստանում էր…
-Այո, դա փառատոնի ամենակարևոր իրադարձությունն էր: Հիշողությանս մեջ քաղցր հուշի պես մնաց այն պահը, երբ Ատոմ Էգոյանը «Փարաջանովյան թալերը» հանձնեց շանսոնիեին: Հարյուրհազարավոր մարդիկ հոտնկայս ծափահարում էին, հարյուրհազարավոր մարդիկ սիրում են շանսոնիեին, և ես տեսա այդ սերը: Դժվարանում եմ բառերով նկարագրել զգացածս: Այս մարդու մեջ կա մի բան, որ ավելին է, քան հռչակը, բացառիկ տաղանդը, ապրած կյանքը, երևի հենց դա է մեծությունը: Ինձ անհասկանալի են նրա հասցեին հնչող չարախոսությունները:
-Ի՞նչ է քեզ համար լրագրությունը:
-Նախասիրություններս այնքան շատ են, որ մեկ կյանքը բավական չէ իրագործելու համար: Լրագրությունը բազմազանություն է ենթադրում ու որոշ առումով մոտեցնում է սիրածս աշխարհներին:
-Քննադատաբա՞ր ես վերաբերվում մասնագիտությանդ: Այդպիսի տպավորություն ունեմ:
-Ոչ։ Հումորով` «Ախ, ներվեր, ներվեր» ներկայացման Խաչվանքյանի հերոսի հռետորական հարցով կպատասխանեմ`«Չգիտեմ էլ, որն է ավելի վատ` կի՞նը, թե՞ լրագրողը»: Իսկ ավելի լուրջ` լրագրության դերն ու կարևորությունը ոչ ոք չի կարող ժխտել: ¥Լրագրությունը ցեխ շպրտելն ու բամբասանքը չէ¤: Բայց անխնա քննադատում են` թացը չորի հետ խառնելով:
-Ի՞նչ կասես «Իրատես de facto»-ի մասին:
-«Իրատեսն» ինձ համար կանգառ է, իմ կյանքի հինգ տարիները, ՀՀ լավագույն թերթերից մեկը:
-Կարո՞ղ ես ներսի մարդու հայացքով գնահատել թերթը:
-Թերթն ունի պրոֆեսիոնալ խմբագիրներ` Փիրուզա Մելիքսեթյանը և Լիլի Մարտոյանը: Պետք է հիշատակեմ նաև մեր պրոֆեսիոնալ սրբագրիչներին` Հրանտին, Մարգարիտին: Մեր նյութերն իրենց աշխատանքով անթերի են դարձնում նաև Հասմիկը, Գոհարը, էջադրում և ամբողջական ընթերցողին են հասցնում Արտաշեսը, Համլետը: Ձևավորում և «կսմիթում» է Նիկօն: Վիրտուալ տարածք է տեղափոխում Անին: Թարգմանություններ է անում Ֆելիքս Ենգիբարյանը: Թերթի հեղինակներից չեմ կարող չառանձնացնել Հրաչյա Մաթևոսյանին (Հրաչօ), Դանիել Երաժշտին, իբրև անվանի մտավորականների: Պետք է նշեմ գործընկերոջս անունը` Կարինե Ռաֆայելյանի, գնահատում եմ նրա պրոֆեսիոնալիզմը: Առիթից օգտվելով ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել նաև մեր սիրելի Լեյլիին` համով սուրճի ու բարեհոգի վերաբերմունքի համար: Թղթակից ընկերներիս անունները մեկիկ-մեկիկ չեմ տալիս, նրանց կարող եք հանդիպել թերթի էջերում:
Կարող եմ նաև դրսի մարդու հայացքով գնահատել թերթը: Անհեթեթ նյութերի, էժանագին սենսացիաների, անհիմն քննադատություններ այս թերթի էջերում չես հանդիպի: Արդեն նաև կայքում (irates.am): ՈՒ վստահաբար ասում եմ, որ լավ նյութերն ընթերցողների մեծ բանակ ունեն: «Լայքիր, որ իմանաս…» խորագրերը ժամանակավոր են, ավելին, դրանք լրագրության հետ որևէ կապ չունեն:
-Մի քանի բլից հարցեր. չսիրած թեմաներ ունե՞ս:
-Սոցիալական թեմաները: Կյանքի այդ կողմը չարժե մարդկանց աչքը մտցնել, կիսաբաց լուսամուտները, բարեգործության ցույցերը շոուի են վերածում մարդկային ողբերգությունները: Դրանք պետք է լուծել անձայն և միանշանակ:
-«Գենդեր» ասվածի մասին ի՞նչ կասես:
-Ես չեմ հասկանում` ընտանեկան պատմությունները հանրության սեփականությունը դարձնելով ի՞նչ հարց ենք լուծում: Ենթադրում եմ, որ պետք է միջամտել միայն ֆորս մաժորների դեպքում` ծեծ ու ջարդ և այլն: Իսկ մնացած խնդիրներն այնքան նուրբ ու բազմաշերտ են, որ քիթդ խցկելով այդ ընտանիքի մեջ, կարող ես միայն վնասել:
-Կա՞ն բաներ, որոնց մասին երբեք չես խոսում:
-Իհարկե, ամենակարևորի:
-Ի՞նչն է քեզ նյարդայնացնում:
-Անարդարությունը:
-Ի՞նչն ես կարևորում մարդկային փոխհարաբերություններում:
-Վստահությունը:
-Ինչի՞ց ես վախենում:
-Ավելի վատ Երևանից և հաջորդ կյանքից:
-Հաջորդ կյանքից` ինչո՞ւ:
-Չես իմանա, ինչ կա կյանքի այն կողմում:
-Եվ վերջին հարցը` ի՞նչ կասես ընթերցողին:
-Խիստ մի դատեք. գրելիս, ինչպես ապրելիս, երբեմն սխալվում ես…

Զրույցը`
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԻ

Հեղինակի նյութեր

• Ժողովրդի վրա կրակելու հրահանգն արդեն ուժի մեջ է
• Անդրանիկ Քոչարյանի ինքնախոստովանությունը
• «Նիկոլն ու իր ընտանիքը Հայաստանում ապրելու իրավունք չունեն»
• Զուր մի ջանացեք
• Չեն կարողանում ԿԳՍՄ փոխնախարար գտնել
• Հանուն Ռուսաստանի հետ միութենական միավորման նոր շարժում հիմնադրվեց
• Այս իշխանությունն իր ստվերից էլ է վախենում
• Փաշինյանի դեմ պայքարելու համար գոնե մի փոքր Նիկոլ պիտի լինել
• Մեզ պե՞տք է ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը, թե՞ ոչ
• «Հայաստանի Նավալնին Նիկոլ Փաշինյանն է, որը եկավ իշխանության ու քանդեց մեր երկիրը»
• Տիգրան Ուրիխանյանը Հայաստանի փրկությունը տեսնում է ՌԴ-ի հետ նոր միութենական միավորման ձևավորման մեջ
• Հայաստանի ողջ հպարտությունն ու թշվառությունն ամփոփված մեկ օրում
• Սերմացու գողացող մկների և թուխս գողացող աղվեսների ժամանակը
• Ինչու էր Փաշինյանը վեց ամիս աղերսում
• Փաշինյանն էլ է զարմացած
• Ընդդիմության հարցերով թիվ մեկ «փորձագետը»
• Նիկոլ Փաշինյանին ոչ թե ողջերն են պատժելու, հալածելու, այլ անմահացածները
• «Գոմի» հարցի լուծումը կենսական անհրաժեշտություն է
• Առանց փամփուշտների ու ԱԹՍ-ների Ադրբեջանն այսօր շռնդալից հաղթանակներ է տանում Հայաստանի դեմ
• Խորհրդարանական ընդդիմությունը լեգիտիմացրեց Փաշինյանի պաշտոնավարումը

Մեկնաբանություններ