«Այնպես ենք շարժվում, կարծես չունենք հայաստանամետ լինելու հնարավորությունը»

Ներկայացնում ենք մի հատված 1994-1997 թվականների ՀՀ նախագահի ավագ խորհրդական Ժիրայր Լիպարիտյանի հետ հարցազրույցից: Այն ամողջությամբ կարող եք կարդալ «Իրատես de facto» -ի վաղվա` հոկտեմբերի 15-ի համարում:

-Պարոն Լիպարիտյան, Վրաստանի նախագահ Միխեիլ Սաակաշվիլին Նյու Յորքում խոսեց նաև Ղարաբաղի մասին և իր ելույթով փորձեց հիմնավորել, որ Ռուսաստանը ագրեսոր է ու իր շահերը ունի` այս ամենի տակ նկատի ունենալով Հարավային Օսեթիայի և Աբխազիայի խնդիրը: Սաակաշվիլիի այդ բնորոշումը պատճառաբանվա՞ծ էր` հաշվի առնելով, որ մեզանում էլ քիչ չեն այդպես մտածողները:

-Բայց ո՞վ է ասել, որ Ռուսաստանը իր շահերը չունի կամ այդ շահերը սահմանելու է ըստ իր հարևանների` իրենց համար այդ պահի սահմանած շահերի։ Անշուշտ, Ռուսաստանը ունի իր շահերը ու պիտի հասկանալ, որ դրանք սահմանում է ինքը։ Այլ հարց է, թե մեր կարծիքով ՌԴ-ը ճիշտ է անում կամ սխալ։ Մենք քաղաքական բարձր երևակայությամբ բազմակողմանի ու ամենօրյա աշխատանք պետք է տանենք, որպեսզի այդ շահերը` ա) հետապնդվեն այնպես, որ մեզ վնաս չտան, բ) որ ունենանք այլընտրանքային առաջարկներ, որոնք կարող են լուծել ՌԴ-ի հարցերը և գ) վնասազերծել մեր տարածաշրջանը մեծ տերությունների մրցակցությունից կամ այդ մրցակցության հետևանքներից։ «Ագրեսոր» բառը գործածելուց պիտի զգուշանանք։ Նախ, որովհետև մի քիչ բարոյականության, ինչպես նաև միջազգային իրավունքի հետ կապ ունի: Դա մի տերմին է, որը մեր նկատմամբ էլ է գործածվել, նույնիսկ, այսպես կոչված, մեր դաշնակից պետությունների կողմից։

Ընդհանրապես, նկատել եմ, որ մեր մոտ դատողությունները հաճախ հիմնված են «սա արեցինք` կորցրինք, դա չարեցինք` կորցրինք» մտածողության վրա։ Մինչդեռ հարցը այն է, թե ինչ հնարավորություններ ու այլընտրանքներ ենք ստեղծվել այն ընթացքում, երբ ամեն բան հանգիստ ու հանդարտ է թվում: Արտաքին քաղաքականությունը մեզ նման պետությունների համար ամենօրյա ստեղծագործություն պիտի լինի: Երանի քաղաքականությունը այնքան պարզ լիներ, որ մի որոշմամբ կարողանայինք մեր բոլոր հարցերին պատասխան տալ։ Սակայն որքան պարզեցնենք քաղաքականությունը, այնքան սխալների մեջ կընկնենք: Օրինակ, հաճախ հարցնում են` արևմտամե՞տ, թե՞ ռուսամետ: Փաստն այն է, որ մենք այնպես ենք շարժվում, կարծես չունենք հայաստանամետ լինելու հնարավորությունը: Ամեն օր նավարկելն ու այդ բոլոր որոշումների համար պատասխանատվություն վերցնելը ծանր գործ է։ Ավելի դյուրին է կազմակերպություններն ու նրանց ստեղծած լեգենդը պահպանել և աբստրակտ-անիրական պահանջներով հայրենասիրական քաղաքականություն վաճառել: Սա է վտանգավորը։ Բավ է արդեն մեր բոլոր ձախողությունները վերագրենք օտարներին ու միևնույն ժամանակ մեր հույսը դնենք այդ նույն օտարների վրա։

Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Հե՜յ, հեղափոխություն, ո՞ւր մնացիր
• Հանրահավա՞ք եք ուզում, ինքնե՛րդ էլ արեք
• Եռյակում միմյանց հետ հայտարարություններո՞վ են խոսում
• Գյումրու ռուսական ռազմակայանը նախընտրելի ԶԼՄ-ներ ունի՞
• Սխալ տնտեսական քաղաքականությունը հարվածում է սպառողի գրպանին
• «Ժառանգության» հետ մի բան այն չէ
• Օրենքները լավն են, երբ գործում են
• «Ժառանգությունն» ինքն է իրեն դուրս դրել ընդդիմադիր դաշտից
• Ո՞վ պետք է փոխհատուցի գյուղացու կրած վնասի համար
• Դեղերի գները, այնուամենայնիվ, կբարձրանան
• Լիդինգթոն. «Հայ-թուրքական արձանագրությունները պետք է կատարվեն առանց հետաձգման»
• Ծառուկյանն ավելի քան կոմպրոմիսային է
• ԲՀԿ-ի «վազքը» ավելի կարճ կլինի, քան ենթադրվում էր
• Նոր ընդդիմություն կձևավորվի՝ ընդդեմ իշխանության և ոչիշխանականների
• Իշխանափոխությունից հետո «լավ» ընկերները կմնա՞ն համակարգում
• Հոկտեմբերի 27-ի բեռն ու Հայաստանի ապագան
• Գագիկ Ծառուկյանը ներողություն կխնդրի՞
• Ի՞նչ կա Ծառուկյանի մտքին
• Երբ որդեկորույս մայրերին քաշքում են ինչպես խուլիգանների
• Երբ հասցեատերն ավելի կարևոր է, քան հարցն ինքնին

Մեկնաբանություններ