Իշխանության հրաժարականը պահանջելը դարձավ «օդ տատանել»

ԶԼՄ-ներն ու սոցցանցերը հեղեղված են Եվրամայդանի մասին հրատապ տեղեկատվությամբ: Ուկրաինան էլի ալեկոծվել է, ինչպես եղել է տարիներ առաջ, երբ ժողովուրդը դուրս էր գալիս փողոց՝ իր ընտրական իրավունքին տեր կանգնելու: Հիմա էլ, արդեն քանի շաբաթ է, ինչ Ուկրաինայի հասարակությունը պայքարում է՝ հանուն եվրաինտեգրման: Եվրամայդանը հայտնվել է աշխարհի առաջադեմ հասարակության ուշադրության կենտրոնում, որտեղ հավաքված հանրությունն իր ազատ կամքն է արտահայտում և փորձում այն պարտադրել իշխանություններին:

Հայաստանում, ցավոք, այլ իրավիճակ է: 2008 թ. Համաժողովրդական շարժում նախաձեռնած, տևական պայքարի դուրս եկած ժողովրդից միայն առանձին փոքր խմբեր ու քաղաքացիներ սեպտեմբերի 3-ի որոշումից հետո դուրս եկան իրենց ընդվզումն արտահայտելու Մաքսային միությանը միանալու որոշման դեմ: Իսկ հատուկենտ քաղաքացիներին ու խմբերին ջարդելը, նրանց ոստիկանական բաժանմունքներ քարշ տալն իշխանության համար ընդամենը տեխնիկայի հարց է: Այդպես էլ չգտնվեց հասարակության բողոքը համախմբող մի քաղաքական ուժ, չնայած Արդարադատության նախարարությունում գրանցված կուսակցություններին թիվ ու հաշիվ չկա, և դրան կարող էին նախանձել անգամ ամենաժողովրդավարական երկրի քաղաքացիները: Մյուս կողմից էլ՝ ինչպե՞ս և հանուն ինչի՞ համախմբեին, երբ իրենց գործող ռեժիմին հակառակորդ հայտարարած ընդդիմադիրները դեմ չեն Մաքսային միությանը, և այդ մասին հայտնում են կա՛մ լղոզված կարծիքներ, կա՛մ էլ լռում են երեսպաշտորեն: Փոխարենը սկսեցին միմյանց մեղադրել, թե ինչու, օրինակ, արևմտամետները ՌԴ նախագահի՝ Հայաստան կատարած այցի օրը դուրս չեկան փողոց: «Արևմտամետներն» էլ իրենց հերթին հակադարձեցին, որ նախընտրության հարց է՝ ոմանք իրենց բողոքն արտահայտում են փողոց դուրս գալով, ոմանք էլ՝ հանդես են գալիս հայտարարությամբ:

Մնաց բանավոր իշխանության հրաժարականը պահանջելը: Պահանջելը՝ պահանջել, բայց ո՞ր ռեսուրսների հաշվին, երբ ԱԺ-ում քաղաքական ուժերի ներկա դասավորությունն է հուշում, որ մատների հաշվով ԱԺ պատգամավորներ են միայն դեմ Մաքսային միությանը: Մատների հաշվով ԱԺ պատգամավորներ էլ համարձակություն են ցուցաբերում Հայաստանի ինքնիշխանության սահմանափակմանն դեմ ուղղված օրինագծերին դեմ քվեարկելու:

Իսկ հրաժարական պահանջողները լռում են ու չեն ասում, թե ինչպես, ինչ մեխանիզմներով են այդ հրաժարականը կյանքի կոչելու:

Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Քաղաքացիական անհնազանդության հայկական տարբերակ կամ՝ «Արժեքների հեղափոխություն»
• ԲՀԿ-ն վերահաստատում է իր գերիշխող դիրքը
• Մետաքսի ճանապարհ՝ Սալոնիկից մինչև Մեղրի
• «Չկա բարեփոխումների ծրագիր»
• «Քինդեր-սյուրպրիզ»՝ եվրասիականացման նախաշեմին
• «Հարցերը փողոցում չեն լուծվում»
• Գայ Ֆոքսը՝ Երևանում
• Ռեսուրսնե՞րն են հաշվարկում
• «Դիմակների երթից» մեկ տարի անց
• «Ոչ մի քաղաքական իմաստ այնտեղ պետք չէ փնտրել»
• «Ոչ միայն սահմանադրության, այլև ողջ հասարակության հարցն է»
• «Արտահերթ ընտրություններ չեն սպասվում»
• ԲՀԿ-ն՝ լուրջ փորձության առջև
• «Հոկտեմբերի 30-ն այլ իմաստ ունի»
• Նստացույցի հարցում դեռ չկա կոնսենսուս
• Երջանիկ Աբգարյանը կարծում է, որ պետք է լավատես լինել
• Որքան են թափանցիկ գործում ՀՀ-ում հավատարմագրված դեսպանությունները
• Վիզաների դյուրացում ՀՀ-ի և ԵՄ-ի միջև
• Մնացել են նույն դիրքորոշմանը
• «Լուսանցքային լինելը պատիվ է մեզ համար»

Մեկնաբանություններ