Դիվանագիտական պատերազմը փոխում է հասցեն

«ՆԱՏՕ և Հարավային Կովկաս. ռազմավարական մոտեցումներ տարածաշրջանային անվտանգությանը» թեմայով խորհրդաժողովի ընթացքում, որ տեղի է ունենում Երևանում ՆԱՏՕ-ի աջակցությամբ, Հայաստանում ԱՄՆ-ի դեսպան Ջոն Հեֆեռնը ափսոսանք է հայտնել Ղրիմի վերաբերյալ Հայաստանի հայտարարության կապակցությամբ: Եթե ԱՄՆ-ի դեսպանը մանրամասներ, թե հատկապես ինչն է իր համար ցավալի, նրա ափսոսանքը գուցե ավելի հասկանալի լիներ, բայց նա դիվանագիտական անորոշության մեջ է պահել իր զգացումները: Իսկ դա նշանակում է, առաջին՝ կան ուրիշ պատճառներ էլ, որ նրա ափսոսանքն են հարուցում, բայց նա չի ուզում բարձրաձայնել, երկրորդ՝ դեսպանն ափսոսում է բարձրաձայն՝ կանխելու համար ինչ-որ գործընթաց, որ կարող է կայանալ, բայց դեռ չի կայացել: Իսկ ընդհանրապես՝ Ջոն Հեֆեռնի պես հմուտ դիվանագետի դեպքում նվազագույնը տարօրինակ է նման թերասացությունը, ավելի քան տարօրինակ է, որ դեսպանն իրեն թույլ է տալիս ափսոսանք հայտնել Հայաստանի Հանրապետության դիրքորոշման վերաբերյալ, որը արտահայտել են ՀՀ նախագահը կամ արտաքին գործերի նախարարությունը: Իսկ Հայաստանի Հանրապետության պաշտոնական լռությունն ավելի տարօրինակ չե՞ն համարի ԱՄՆ-ը կամ ԱՄՆ-ի դեսպանը: Իհարկե, ամեն ինչ այսքան պարզ լինել չի կարող, ակներևաբար դեսպանի ատամի տակ կան փաստեր, որ նա չի ուզում հրապարակել: Թերևս այդ փաստերը վերաբերում են ոչ այնքան ՈՒկրաինային, որքան Լեռնային Ղարաբաղին: Այս շրջագծում Ջոն Հեֆեռնի հայտարարությունները համադրելով ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ԱՄՆ-ը ներկայացնող համանախագահ Ջեյմս ՈՒոռլիքի թվիթերյան գրառումների հետ, պատկերը կարծես հստակություն է ստանում: Բոլորովին վերջերս նա առաջարկել էր դասեր առնել ուկրաինական իրադարձություններից՝ Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջև հակամարտության համար: ԱՄՆ-ը չի ճանաչում Ռուսաստանի գործողությունների լեգիտիմությունն ՈՒկրաինայում, բայց ասպարեզներ կան, որտեղ կարող են միասին աշխատել, օրինակ, Ղարաբաղի հարցի խաղաղ լուծման գործընթացում: Իրավիճակը ԵԱՀԿ Մինսկի խմբում կարող է փոխվել՝ ՌԴ-ն բացահայտորեն փորձում է Ղարաբաղում ինքնուրույն գործողությունների մանդատ ստանալ: Այս կտրվածքով ՈՒկրաինայից հետո Ղարաբաղն է դառնում ԱՄՆ-ՌԴ առճակատման հաջորդ հասցեն: Ջեյմս ՈՒոռլիքն այդ մասին չի գրել, բայց միշտ չէ, որ չասվածն ակնհայտ չէ: Իսկ դա բավարար հիմք է, որ դեսպան Ջոն Հեֆեռնը ափսոսանք հայտնի նվազագույնը: Բոլոր դեպքերում, դիվանագիտական պատերազմն ակնհայտորեն տեղաշարժվում է դեպի Հարավային Կովկաս:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Հ. Գ.- Այս համատեքստում առավել հետաքրքիր է դառնում այն փաստը, որ Կիևը որոշել է Հայաստանից ու Ղազախստանից հետ կանչել իր դեսպաններին: Հուսանք, որ սա ընդամենը խորհրդակցական հետկանչ է կամ դեսպանի փոփոխություն: Անդրանիկ Մանուկյանը, համենայն դեպս, դեռ պաշտոնավարում է ՈՒկրաինայում՝ որպես ՀՀ արտակարգ և լիազոր դեսպան:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ