«Այն ինչ ասվում է եվրոպական ալիքներով, խոսքի ազատություն է, ռուսական ալիքներով ասվածը` հակաքարոզչությո՞ւն»

Ռուսական «Россия-1» և «Первый канал» հեռուստաընկերությունների որոշ հաղորդումներում քարոզվում է «այլատյացության» ու «ազգային հիմքով» սերմանվող «ատելություն», ինչն «առավել ակնհայտ է դարձել» վերջին ամիսներին ՈՒկրաինայում տեղի ունեցող իրադարձությունների ֆոնին: Նման եզրահանգում է արել Արևելյան գործընկերության քաղաքացիական հասարակության ֆորումի (ԱԳ ՔՀՖ) Հայաստանի ազգային պլատֆորմը (ՀԱՊ)` ՀՀ իշխանություններից պահանջելով վերանայել նշված հեռուստաընկերությունների պայմանագրերը և նման քարոզչությունը չդադարեցնելու դեպքում կասեցնել դրանց հեռարձակումը Հայաստանի տարածքում:

«Եթե փակվեն այդ հեռուստաընկերությունները, դա նշանակում է խոսքի ազատության ոտնահարում: Ամեն բան էլ ասվում է, շատ բաներ մեզ էլ դուր չեն գալիս: Այն, ինչ ասվում է եվրոպական ալիքներով, խոսքի ազատություն է, ռուսական ալիքներով ասվածը հակաքարոզչությո՞ւն, ատելության սերմանո՞ւմ:
Ամեն դեպքում, քաղաքականությունը միշտ եղել է ու կա քարոզչություն: Մեկին հաճո է, մեկին` ոչ, մարդն ինքը ազատ պետք է լինի իր ընտրության մեջ: Ո՞վ իրավունք ունի բռնանալու»,- մեզ հետ զրույցում ասաց արձակագիր ԼԵՎՈՆ ՋԱՎԱԽՅԱՆԸ:
Անդրադառնալով եվրոպական առաջադիմությանը, դեմոկրատիային, նկատեց, որ ժամանակին էլ կումունիստական հասարակարգ էր. կոմունիստների համար դա էր դեմոկրատական, սա էլ մեկ այլ հասարակարգի կառավարման ձև է, և իրականում շատ բան չի փոխվել. «Տեսեք` Եվրոպան ոնց է երկակի խաղեր խաղում. Կոսովոյին կարելի է ինքնորոշվել և անկախանալ, Ղարաբաղին` ոչ: Ամերիկային կարելի է Հյուսիսային Աֆրիկայում հեղափոխություն անել, Իրաքում, Սիրիայում տնօրինել իրավիճակը, իսկ մյուս ժողովուրդներն իրավունք չունեն իրենց կյանքը տնօրինելու: Որտե՞ղ է այդ ազատությունը: Մարքսն ասում էր` սիոնիզմի հիմնական նպատակը քաղաքացիական հասարակության ձևավորումն է` օգտագործելով քրիստոնեությունը: Դա հենց մեր օրերի դեմոկրատական հասարակությունն է: Հիմա ի՞նչ. դեմոկրատիան եվրոպական ժողովուրդների՞ հաղթանակն է, թե՞ սիոնիզմի»: Արձակագրի բնորոշմամբ` դեմոկրատիան հող է համաշխարհային իմպերիալիզմի համար, որպեսզի հավասարի իրավունքով մտնեն ուրիշ ժողովուրդների կյանք և իրենց փողի, ռազմական ուժի շնորհիվ գերակատար լինեն: Դրա համար են պայքարում ազգային ավանդույթներով առաջնորդվող, արմատական երկրների դեմ: Հասարակությունը ղեկավարելու ուրիշ ձև չի գտնվել, քան այդ դեմոկրատականը, որը, ըստ արձակագրի, կիսակատար է, այնպես, ինչպես կոմունիստական հասարակարգը. «Հիմա Ղրիմի հարցն է, ես թքած ունեմ ցանկացած դեմոկրատիայի վրա, որն իմ ազգի շահերին դեմ է: Ո՞նց հասկանամ ուկրաինացիներին, երբ Արցախում նրանց դիպուկահարները մեր զինվորներին խոցում էին, կամ ուկրաինացի օդաչուներին, որոնք ռմբակոծում էին Ստեփանակերտը, Ղարաբաղը: Միշտ էլ նրանք Ադրբեջանի կողմն են եղել: Կամ ե՞րբ է պատմականորեն Ղրիմը ՈՒկրաինայինը եղել, մի շարք ժողովուրդներ են այնտեղ տնօրինել, հետո ռազմական ուժի շնորհիվ 1773-ին անցել է ռուսներին: Ավելի ուշ նվիրել են ՈՒկրաինային: Հիմա եկել է մի ժամանակաշրջան, երբ վճռորոշ դեր է խաղում ժողովուրդների ինքնորոշումը: Բավական է ուրիշի ձեռքով կրակից շագանակ հանել»:

Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ