«Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերություններում ստեղծված իրավիճակը լավատեսություն չի ներշնչում՝ պայմանավորված Հայաստանի ղեկավարության դիրքորոշմամբ, որը միտումնավոր փլուզում է հարաբերությունները Ռուսաստանի Դաշնության հետ։ Այժմ Հայաստան են ուղարկվում զինվորականներ Նորվեգիայից, Կանադայից և ԱՄՆ-ից՝ ԵՄ առաքելությունը վերածելով ՆԱՏՕ-ի առաքելության»,- «Известия»-ին տված հարցազրույցում հայտարարել է ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը։                
 

Եվրոպա գնացող բոլոր ճանապարհները տանում են… Մոսկվա

Եվրոպա գնացող բոլոր ճանապարհները տանում են… Մոսկվա
26.01.2015 | 12:23

Հայաստանի անկախության հռչակումից ի վեր՝ եվրոպական ինտեգրացիան, քաղաքակիրթ աշխարհին մաս կազմելը եղել են Հայաստանի իրար հաջորդող երեք իշխանությունների առաջնահերթությունները: Այդպես է իրականում, թե՝ ոչ, սա հարցի երկրորդ կողմն է, համենայն դեպս, այդպես հայտարարվում է պաշտոնապես: 1991-96-ին թվում էր, թե դա իրական ձգտում է, որի մասին վկայում էին քաղաքական ու տնտեսական կառուցվածքային բարեփոխումները, որոնք, թեև իրենց կիսատությանը, իրականացվում էին պատերազմին զուգընթաց: 1995-96-ի համապետական ընտրություններն ու դրանց արդյունքում իշխանության ուժային թևի դիրքերի ամրապնդումը եղան առաջին ահազանգը, որ մեր երկիրը շեղվել է զարգացման եվրոպական ուղուց: Իշխանության ճգնաժամը ի վերջո հանգեցրեց 1998-ի պալատական հեղաշրջմանը, որը թեև իրականացվեց լեգալ ճանապարհով, բայց դարձավ խորհրդանշական այն գիծը, որը նշանավորեց Հայաստանի փաստացի հրաժարումը զարգացման եվրոպական մոդելից: Գուցե ճակատագրի հեգնանք է, բայց հենց երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի պաշտոնավարման տարիներին Հայաստանը դարձավ Եվրոպայի խորհրդի լիիրավ անդամ: Այդ պատմական իրադարձությունը տեղի ունեցավ ուղիղ 14 տարի առաջ՝ 2001-ի հունվարի 25-ին: Ֆորմալիզացվեց Հայաստանի այն ձգտումը, որը իշխանությունների կողմից հռչակված էր քաղաքականության առաջնահերթություն: Եվրոպայի խորհուրդը բավականին խայտաբղետ կազմակերպություն է, որի շարքերում միավորված 47 պետություններն ունեն ժողովրդավարության ու տնտեսական զարգացման միանգամայն տարբեր մակարդակ: ԵԽ անդամ այն երկրները, որոնք նաև Եվրամիության անդամներ են, քաղաքական ու տնտեսական ինտեգրացիայի ավելի արդյունավետ ու գործուն մեխանիզմներ ունեն ու, մեղմ ասած, առանձնապես չեն կարևորում ԵԽ դերը: Այս կազմակերպությունը, որը նպատակ է հռչակել մարդու իրավունքների հիմնական սկզբունքների կատարելագործումը, չունի գործուն մեխանիզմներ՝ անդամ երկրների քաղաքականության վրա ազդելու համար: Պատահական չէ, որ ԵԽ անդամ դարձած Հայաստանը, ժողովրդավարական ինստիտուտները կատարելագործելու փոխարեն, հաստատուն կերպով շարժվեց ավտորիտարիզմի ուղղությամբ: Բավական է նշել, որ անդամակցությունից հետո անցկացված որևէ ընտրություն լիարժեքորեն ժողովրդավարական չի համարվել միջազգային հանրության կողմից, դրանց պաշտոնական արդյունքները վիճահարույց են եղել հասարակության համար: Եթե 2003-ի նախագահական ընտրություններից հետո մեծ դժվարությամբ հաջողվեց խուսափել բախումներից, ապա հինգ տարի անց հետընտրական զարգացումներն ավարտվեցին արյունահեղությամբ: Հանրապետության նախագահի պաշտոնը ստանձնած Սերժ Սարգսյանը փորձեց կարգավորել հարաբերությունները եվրոպական կառույցների հետ, ավելին՝ 2013-ին Հայաստանը շատ մոտ էր Եվրամիության հետ Ասոցացման համաձայնագրի ստորագրմանը, որն արդեն առարկայացնելու էր մեր երկրի եվրաինտեգրացման ձգտումները: Բայց վերջին պահին Երևանը հետ կանգնեց այդ ճանապարհից, ոմանց կարծիքով` Կրեմլի ճնշմամբ, մյուսների կարծիքով՝ երկրի անտանգության հարցն առաջնահերթ համարելով: Հիմա Հայաստանը մաս է կազմում ԵԱՏՄ-ին, որում ժողովրդավարությունն ու մարդու իրավունքները ամենևին էլ հիմնարար ու գերակա արժեքներ չեն: Անկախության հռչակումից անցել է 24 տարի, ԵԽ անդամ ենք արդեն 14 տարի, անընդհատ խոսվում է մեր երկրի եվրոպական ընտրության մասին, սակայն բոլոր ճանապարհները, միևնույն է, տանում են Մոսկվա:


Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Դիտվել է՝ 15827

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ