Կարծրատիպերը դժվար են կոտրվում

Ինչ ուզում եք ասեք, իրոք ծերացած ազգ ենք, հազար ներողություն, գրեթե «դախացած», նույնքան «դախ» մտածելակերպով: Կարծրատիպերի համար էլ ուշքներս գնում է, բա ո՜նց, տասնամյակների կնիքն է դրանց վրա, հո չե՞նք վերցնի ու մի հարվածով, համարյա մակեդոնացիավարի, կտրենք-դեն գցենք: Հեռու չգնանք, Բաղրամյան պողոտայի իրադարձություններն ասվածի ամենաթարմ վկայությունն են: Սովորել ենք, չէ՞, որ ոստիկանությունը դուբինկաներով ցրի բողոքի ցանկացած զանգվածային դրսևորում, ոստիկանապետն էլ, իր առանձնասենյակում ծանրումեծ նստած, մեկը մյուսից դաժան հրամաններով ցաքուցրիվ անի ցուցարարների կուռ շարքերը: Իհարկե սովորել ենք, ու կարծրատիպն էլ շատ դժվար է կոտրվում, այս դեպքում` համազգեստավոր «միլիցու» կարծրատիպը, անկախ նրանից, բարձրաստիճա՞ն «միլիցա» է, թե՞ շարքային: Այնքան ենք սովորել, որ երբ մեկն ասում է` ա՛յ ժողովուրդ, ոստիկանն ու ոստիկանապետն էլ մեզնից մեկն են, հայ մարդ են, թթված դեմքով ենք ընդունում կամ չընդունում այս պարզ ճշմարտությունն ու մի հոծ գիծ քաշում մեր ու մեր միջև: Իսկ ՀՀ ոստիկանապետ Վլադիմիր Գասպարյանը փորձում է ջնջել այդ գիծը, նոր վարքականոնի մեջ տեղավորել քաղաքացի-պաշտոնյա շփման առանցքը, նոր արժեհամակարգ արմատավորել իր ղեկավարած կառույցի ներսում, հանել կառույցի պատերից դուրս ու ջնջել ոստիկանական համակարգի նկատմամբ հանրային կարծիք-վերաբերմունքի կաղապարները: Եթե այս նույն աշխատաոճը գերակայեր պետական մյուս կառույցներում ու բարձրաստիճան չինովնիկների համար նույնքան բնական ձեռագիր դառնար, շատ արատավոր բաներ կդադարեին գոյություն ունենալուց, հանրային կյանքն էլ նկատելիորեն կառողջանար: Ցավոք, Վլադիմիր Գասպարյանն առայժմ «սպիտակ ագռավի» կարգավիճակում է, իսկ «սպիտակին» հենց իր «երամի սևերն» են ծուռ աչքով նայում, սպասելով այն հարմար պահին, երբ հնարավոր կլինի փոխարինել նրան իրենց նման «սևով»: Պատահական չէ, որ վերջին օրերին էլեկտրոնային ու տպագիր լրատվամիջոցները, խոսքները մեկ արած, ակնարկում են նոր ձևավորվելիք ուժային կառույցի` ներքին գործերի նախարարության մասին, որի ստորաբաժանումներից մեկն էլ ոստիկանական համակարգը կլինի: Նույնքան պատահական չէ և այն, որ այդ կառույցի ղեկավարի պաշտոնում երկրի բարձրաստիճան այրերից մեկը ցանկանում է տեսնել իր հովանավորյալներից մեկին: Հայն ասում է՝ «նմանը զնմանին գտանե»։ Ռուսն էլ կասեր`«рыбак рыбака видит издалека»:

Լիլի ՄԱՐՏՈՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Հարափոփոխ աշխարհում ոչինչ հաստատուն գոյություն չունի
• Գավառական փահլևանություն իրական «գետնին վրա»
• Վիրտուալ դոնքիշոտներ
• Լիլի Մարտոյան․ Տրամաբանության հետ աղերս չունեցող վարկած
• Լիլի Մարտոյան. Համահարթեցում
• Լիլի Մարտոյան. Ջրից չոր դուրս բերել ջանացողների ալիբին
• Բոլորս ենք պատանդ, երկիրն էլ՝ հետը
• Ոչ միայն կնկա խելք, այլև կնոջ հոգեկերտվածք ունեցող ազգ ենք
• Շատ կարևոր մի բան փչացել է հայ հանրության ներքին մեխանիզմում
• Իշխանության եկած ամեն բախտախնդիր կարճ ժամանակ անց իրեն թագավոր է երևակայում
• Բե­կում, բայց ին­չո՞վ
• Կես ճշ­մար­տու­թ­յու­նը կեղ­ծի­քից վատ է
• Երբ լռում է դի­վա­նա­գի­տու­թ­յու­նը, ­որո­տում են թն­դա­նոթ­նե­րը
• Պա­տե­րազ­մում՝ ինչ­պես պա­տե­րազ­մում
• Մեզ խա­ղաղ օ­րե­րում հաղ­թե­լու խելք է պետք, գրո՛­ղը տա­նի
• Թե ինչ­պես ե­կավ չոր­րորդ ընտ­ր­յա­լի վերջը
• Օխլո­սը չա­փից դուրս է խե­լոք, խե­լա­ցի դե­մո­սի ձայնն էլ կա­րե­լի է խլաց­նել
• «Դմակավո՞ր», թե՞ «դիմակավոր»
• Լռության գույնը
• «Ներսիններով» ու «դրսիններով» հայրենիք չկորցնելու ժամանակն է

Մեկնաբանություններ