Անվարագույր պատուհաններ

Մի օր Արևը թակեց պատուհանս:

Նրա ոսկե ծամերը փռվել էին ոտքերին:

Ես անմիջապես թաքցրի իր տեղը կորցրած Արևին...

Զգուշորեն իջեցրի ոտքերս, որ չարթնացնեմ ծնկներիս քնած Արևին: Նա բացեց աչքերը, շրջվեց կողքի, գլուխը հենեց թևերին:
Սիրում եմ նայել հերարձակ Արևին, երբ նա քնած է:
Անվարագույր են պատուհաններս: Դուրսը լույս չունի: Դուրսը իմ սենյակի հետ ոչ մի կապ չունի: Ամեն կողմ դռներ են, անբազրիք աստիճաններ, միջանցքներ, որ տանում են ոչ մի տեղ:
Մի օր Թռչող քաղաքի մասին տեսանյութ հայտնվեց, մարդիկ էլ ժպիտով ընդունեցին: Ինչ իմանային, որ մի օր նա դարձյալ երևալու էր` նույնքան հստակ, որքան պարզ օրերին՝ Լուսինն ու Արևը: Թռչող քաղաք ընկան նրանք, ովքեր հասցրել էին ապաշխարել աշխարհի կործանումից րոպեներ առաջ:
Ոչ ոքի մտքով չէր անցնում, որ աշխարհի վերջն այսքան տխուր է լինելու:
Այլևս ոչինչ չէր պատահում:
Ես զրուցում եմ զարթնած Արևի հետ, որ տեղավորվել էր դիմացի բազմոցին: Պատմում եմ այն օրերի մասին, երբ պատուհանը վարագույր ուներ: Արևը, ոսկեգույն աչքերը կկոցած, խորամանկ ժպտում է: Թռչող քաղաքի մասին խուսափում ենք խոսել:
-Ո՞ւր մնաց հույսը,- հարցնում եմ:
-Նրան փնտրում են,-ասում է՝ իբր իմիջիայլոց:
Ես հարցնում եմ` Արևն արդյոք սիրո՞ւմ է ուտել:
-Մի բաժակ թեյ,- ժպտում է նա:
Միացրի ինքնաեռը, մեքենայորեն նկատեցի, որ համակարգիչն էլ միացավ:
Էկրանին տարօրինակ պատկեր հայտնվեց: Առաջին գործս եղավ թաքցնել դա Արևից: Արևն ուսիս վրայով Ժպտաց: Գիտեր, որ Հույսն էր:
Վաղուց նման ընթրիք չէր եղել: Թեյ էինք խմում երեքով` ես, Արևը և Հույսը:
Տարօրինակ է, բայց ես ինձ ապահով չէի զգում միևնույն սենյակում նրանց հետ: Ես Հույսի ականջին ասացի, որ նրան փնտրում են: Արևը ձևացրեց, որ չէր լսել:
Բայց երբ Արևը երկար մատների մեջ առավ Հույսն ու բացեց անվարագույր պատուհանները, հասկացա, որ նա եկել էր Հույսի համար: Նա հեռացավ: Ես հասկացա, որ այսուհետ ապրելու եմ նրա թողած կարոտի հետ…
Արև
Դուրս չունեցող այս սենայակում ի՞նչ անեմ քո կարոտի հետ: Ինչի՞ համար է այս ամենը, երբ իմ ուզածը պարզ մի առավոտ է:
Համակարգիչն անջատում եմ: Գիտեմ`հաղորդագրությունս տեղ է հասնելու:
Արևը հեռանալիս չէր ծածկել պատուհանս:
Ոտաբոբիկ մոտենում եմ պատուհանին ու շարունակում եմ քայլել Արևի՝ դեռ թարմ ոտնահետքերով:

Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Գծանկարը` Վահագն ԻԳԻԹՅԱՆԻ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ