Լեռնային Ղարաբաղում հայկական ներկայության բոլոր հետքերը ջնջելն Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի վարչակարգի նախագիծն է՝ ասել է Ֆրանսիայի խորհրդարանի Ֆրանսիա-Հայաստան բարեկամության խմբի ղեկավար Անն Լոուրենս Պետելը։ «Եկեղեցիներից, խաչքարերից և Արցախի Ազգային ժողովից հետո ադրբեջանցիներն այժմ գրոհում են կառավարության շենքը»,- գրել է Պետելն X սոցիալական ցանցի իր էջում:                
 

«Ես Վազգենը չեմ, ես ես եմ»

«Ես Վազգենը չեմ, ես ես եմ»
16.02.2016 | 00:20

«Իրատեսի» զրուցակիցն է «Հանրապետություն» կուսակցության նախագահ ԱՐԱՄ ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ:

-Փետրվարի 12-ին, հակառակ սպասումների, Սերժ Սարգսյանը հանդես եկավ բոլորովին այլ՝ ծավալուն ծրագրային ելույթով, ինչի՞ հետ եք համաձայն և ինչի՞ հետ` ոչ:
-Համաձայն եմ, որ Հայաստանին փոփոխություններ և առաջընթաց են պետք, ավելին՝ տեսել եմ, թե ինչպես մի քանի տարում մեր հարևան Վրաստանը կարողացավ իրագործել այդ փոփոխությունները Միխեիլ Սաակաշվիլու «Վարդերի հեղափոխությունից» հետո: Բայց Սերժ Սարգսյանը դեմ է հեղափոխությանը ու հեղափոխականությանը, հետևաբար այդ ելույթը ելույթ էլ կմնա, և մի երեք օր հետո անգամ ինքը կմոռանա, կանցնի, կգնա:
-ՀՀԿ-ն և ՀՅԴ-ն ապագային միտված են համարում իրենց համագործակցությունը, Դուք ինչպե՞ս եք վերաբերվում:
-Ես Ռուսաստանին, Բելառուսին և Ղազախստանին միտված եմ համարում այդ համագործակցությունը, հետևաբար՝ անպտուղ ու հետադիմական: Ինչքան սեփական ոտնահետքերով պտտվես, վերադառնալու ես նույն կետին:
-Փետրվարի 12-ին Հայաստանը նաև ԱԱԾ նոր տնօրեն ստացավ՝ հասարակությանը անհայտ ու անծանոթ մեկին, որ համակարգից չէր: Ինչո՞վ դա բացատրել:
-Համակարգը կապ չունի, պարզապես Սերժ Սարգսյանը սկսեց ավելի բաց գործել` ի ցույց դնելով ապագայի իր ծրագրերը իշխանության և իրավահաջորդի առումով:
-Եվ ո՞վ է այդ իրավահաջորդը:
-Այդ հարցին կգերադասեի չպատասխանել, ավելին՝ կարծում եմ, ճիշտ կլիներ, որ այդ մասին խոսեր ապագայի համար այդ ծրագիրն ունեցողը: Ես հակված եմ խոսել բացառապես մեր և իմ ծրագրերի մասին:
-Ի՞նչ եք պատրաստվում անել Դուք:
-«Մեր» ասելով` նկատի ունեմ «Հանրապետություն» կուսակցությունը, իհարկե: Մենք համարում ենք, որ իրավիճակ փոխելու հիմնական հնարավորությունն ընդդիմադիր ուժերի միավորման միջոցով հասարակական լայն զանգվածներին քաղաքական գործընթացներում ներգրավելն է: 2003-ից սկսած մենք Հայաստանում ձևավորված բոլոր դաշինքների կազմակերպողը և առաջատար կուսակցություններից մեկն ենք եղել: Վայելել ենք դաշինքի ապահոված ձեռքբերումներն ու բերկրանքը, կիսել անհաջողության պատասխանատվությունն ու հիասթափությունը: Մեր կարծիքով՝ անհաջողությունների և ձևավորված դաշինքների փլուզման հիմնական պատճառը եղել է գաղափարական անհամատեղելիությունը և տարբեր աշխարհաքաղաքական մոդելների կողմնակից լինելը: Հետևաբար, «Հանրապետություն» կուսակցությունը հակված է համախմբելու և համախմբվելու նույն գաղափարական արժեքները կրող քաղաքական կուսակցությունների, հասարակական կազմակերպությունների և բազմահազար անհատ քաղաքացիների հետ, ովքեր կուսակցական չեն ու ցանկություն էլ չունեն կուսակցական դառնալու, բայց համոզված են, որ իրենց բարեկեցության, ապահովության, առողջության և կրթության խնդիրները պետք է լուծվեն ոչ թե Պուտինի Ռուսաստանի, Լուկաշենկոյի Բելառուսի և Նազարբաևի Ղազախստանի նմանությամբ, այլ Արևմուտքի և զարգացած եվրոպական երկրների մոդելով ու օրինակով: Չի կարելի անվերջ խարխափել ու հավատացնել, որ ճանապարհը լավն է, պարզապես դու քայլել չես սովորել: Վերջապես պետք է գնահատել և պետության, և մարդկանց ու նրանց տրված հնարավորությունների ժամանակը, պետք է պարզ ու կոնկրետ ասել՝ կա պետության շահ, կա իշխանության շահ և այնպես չէ, որ հանուն իշխանության շահի կարելի է զոհել պետության ու ժողովրդի շահը: Աշխարհը հարափոփոխ է ու հնարավորություններով լի, երբ դու հարգում ես քեզ ու քո ինքնիշխանությունը, երբ ճանաչում ես քեզ ու գիտես քո իրական հնարավորությունները, միայն այդ դեպքում է աշխարհը բացվում քո առաջ:
-Ձեր վերջին հարցազրույցում անդրադարձել էիք հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործությանը և Սերժ Սարգսյանի հետ այդ թեմայով զրույցին: Ի՞նչ եք ակնկալում նրանից լսել և ինչո՞ւ հիմա բարձրաձայնեցիք այդ թեման:
-Հոկտեմբերի 27-ի դավադրության բացահայտման վերաբերյալ իմ տեսակետը հայտնի է հանրությանը, ավելացնելու ոչինչ չունեմ: Ինչ տեսակետ ունի հասարակությունը, դա էլ մեծ հաշվով հայտնի է: Որ այդ հինգն են ու գործը «ուչաստկովիի» մակարդակի գործ է` տեսակետն էլ 99-ին նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող Ռոբերտ Քոչարյանի տեսակետն էր: Թե ինչ տեսակետ ունի այդ հարցի վերաբերյալ գործող նախագահ Սերժ Սարգսյանը, թեպետ գիտեմ, որ սովորական մահկանացու լրագրողներիդ համար անհնարին է, բայց ճիշտ կլինի՝ իրեն հարցնեք: Իսկ ընդհանրապես ես համոզված եմ, որ հոկտեմբերի 27-ի գործը, վաղ թե ուշ, բացահայտվելու է, ինչպես Լիտվինենկոյի սպանությունը բացահայտվեց, այդ ժամանակ շատերն են ասելիք ունենալու, ուղղակի այլևս հնարավորություն չեն ունենալու:
-Հոկտեմբերի 27-ից հետո Դուք վարչապետ էիք և ունեիք բոլոր լծակները գործը վերջնական բացահայտելու համար, ինչո՞ւ չստացվեց:
-Մտածել, որ չուզեցի, անհեթեթ է, հետևաբար չկարողացա: Ինչո՞ւ չկարողացա, ո՞վ էր խանգարում: Ո՞վ էր Դեմիրճյանի և Վազգենի շրջապատին հնարավոր և անհնարին միջոցներով փորձում իրենով անել, պաշտոններ և զինվորական կոչումներ տալով՝ գայթակղել, ո՞վ գործը քննող դատախազին հրամանով արգելեց ԱԺ գնալ և պատասխանել պատգամավորների հարցերին: Ճշմարտությունը բացահայտելու և այդ նույն դատախազի խնդրանքով ու ապահով զգալու պահանջով էր, որ ՀՀԿ նախագահ Անդրանիկ Մարգարյանը, ՀԺԿ նախագահ Ստեփան Դեմիրճյանը, ՀՀ գլխավոր դատախազ Բորիս Նազարյանը և ես մարտի 3-ին հանդես եկանք հայտարարությամբ: Ո՞Ւմ հրահանգով էր դատավոր Սամվել ՈՒզունյանն ամիսներով հիվանդանում, ո՞ւմ հրահանգով էր արագացված դատական գործընթաց տանում` չհարցաքննելով պետության համար այդքան կարևոր գործով վկաների մեկ երրորդին: Եվ՝ հիմնական հարցը՝ ինչո՞ւ էր անում: Ինչո՞ւ ինքը կարողացավ, իսկ ես` ոչ, արդյունքի տեսակետից երկրորդական է: Ոչ միայն այն պատճառով, որ այն ժամանակ գործող Սահմանադրությամբ նախագահի լիազորությունները ավելի շատ էին, քան վարչապետինը, այլ, իմ կարծիքով, նաև այն, որ թե եղբորս շրջապատը, թե հանրությունը իմ մեջ ուզում էր տեսնել Վազգենին, բայց ես Վազգենի անցած ուղին և վաստակը չունեի: Ես Վազգենը չեմ, ես ես եմ:

Զրույցը`
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆԻ

Դիտվել է՝ 2088

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ