«Սիրուն աչքերի» համար նախարար չեն նշանակում

Որ կադրային վերջին վերադասավորումներն ինքնանպատակ չեն և խաղի նոր կանոններ են ենթադրում, պարզից էլ պարզ է: Մասնավորապես, կառավարությանն առընթեր պետական եկամուտների կոմիտեի նորանշանակ ղեկավար Հովհաննես Հովսեփյանի առաջխաղացումը բնավ էլ «պատահականությունների» ոլորտից չէր և միանգամայն հստակ նպատակադրում ունի: Քաղաքական խոհանոցին անտեղյակ ընթերցողների համար ասենք, որ ի սկզբանե Հովհաննես Հովսեփյանը համարվում էր Հովիկ Աբրահամյանի մերձավորագույն շրջապատի մարդ, սակայն ութ տարի շարունակ ՀՀ նախագահի վերահսկողական ծառայության ղեկավարի պաշտոնը, մի տեսակ, փոխեց ծանրության կենտրոնը՝ այն ուղղորդելով դեպի Սերժ Սարգսյան: Ծանրության կենտրոնը՝ ծանրության կենտրոն, այդուհանդերձ, նախագահի նստավայրում նրան այդպես էլ չհաջողվեց այդ ութ տարիների ընթացքում լիակատար վստահություն ձեռք բերել և համարվել թիմի լիարժեք անդամ: Հատկապես երիտասարդ «ապարատչիկները» միշտ էլ որոշակի թերահավատությամբ էին վերաբերվում վերահսկողականի պետին, թերևս չկարողանալով մոռանալ, որ վերջինս ինչ-որ ժամանակ եղել է իր «ադաշի»՝ Հովհաննես Արգամիչի «մարդը»:
Ավելորդ չենք համարում հիշատակել նաև, որ պետեկամուտների նորանշանակ նախարարի եղբայրը Ռուսաստանի Դաշնությունում բավականին ճանաչված մեծահարուստ է և մեկ անգամ չէ, որ դիմել է Սերժ Սարգսյանին՝ եղբորն ավելի ներկայանալի որևէ պաշտոն տալու խնդրանքով: Ահա և եկավ ժամանակը, նախագահն էլ ձևը գտավ խնդրանք-հորդորը բավարարելու, սակայն մի շատ կարևոր վերապահումով: Այս պաշտոնը, կարելի է ասել, հավատարմության յուրատեսակ թեստ է Հովհաննես Հովսեփյանի համար, ինչը պատվով պիտի հաղթահարել կամ էլ հայտնվել գործը տապալածի աննախանձելի վիճակում: Հստակեցնենք. բանն այն է, որ նրան հանձնարարվել է ամենայն բծախնդրությամբ ստուգել Հովիկ Աբրահամյանի բոլոր բիզնեսները, իսկ դա, խոստովանենք, հեշտ գործերից չէ, հատկապես, եթե հաշվի ենք առնում նախկին ջերմ հարաբերությունները:
Դե ինչ, «խայծը» նետված է, այն էլ՝ բավականին թափանցիկ խայծ:
Չմոռանանք, որ ոչ մեկին «սիրուն աչքերի» համար պետեկամուտների կոմիտեի ղեկավար չեն նշանակում:

Լիլի ՄԱՐՏՈՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Հարափոփոխ աշխարհում ոչինչ հաստատուն գոյություն չունի
• Գավառական փահլևանություն իրական «գետնին վրա»
• Վիրտուալ դոնքիշոտներ
• Լիլի Մարտոյան․ Տրամաբանության հետ աղերս չունեցող վարկած
• Լիլի Մարտոյան. Համահարթեցում
• Լիլի Մարտոյան. Ջրից չոր դուրս բերել ջանացողների ալիբին
• Բոլորս ենք պատանդ, երկիրն էլ՝ հետը
• Ոչ միայն կնկա խելք, այլև կնոջ հոգեկերտվածք ունեցող ազգ ենք
• Շատ կարևոր մի բան փչացել է հայ հանրության ներքին մեխանիզմում
• Իշխանության եկած ամեն բախտախնդիր կարճ ժամանակ անց իրեն թագավոր է երևակայում
• Բե­կում, բայց ին­չո՞վ
• Կես ճշ­մար­տու­թ­յու­նը կեղ­ծի­քից վատ է
• Երբ լռում է դի­վա­նա­գի­տու­թ­յու­նը, ­որո­տում են թն­դա­նոթ­նե­րը
• Պա­տե­րազ­մում՝ ինչ­պես պա­տե­րազ­մում
• Մեզ խա­ղաղ օ­րե­րում հաղ­թե­լու խելք է պետք, գրո՛­ղը տա­նի
• Թե ինչ­պես ե­կավ չոր­րորդ ընտ­ր­յա­լի վերջը
• Օխլո­սը չա­փից դուրս է խե­լոք, խե­լա­ցի դե­մո­սի ձայնն էլ կա­րե­լի է խլաց­նել
• «Դմակավո՞ր», թե՞ «դիմակավոր»
• Լռության գույնը
• «Ներսիններով» ու «դրսիններով» հայրենիք չկորցնելու ժամանակն է

Մեկնաբանություններ