Մտածելու բան է

25.03.2016 | 01:21

Ընդդիմությունը, մասնավորապես, «Նոր Հայաստանը», ուղղակի այն «դեպքն» է, երբ հայտնի անեկդոտում փոսի մեջ ընկածն ասում է` էս մի անգամ էլ եմ փորձում, թե չհաջողվեց փոսից դուրս գալ, ուղիղ տուն եմ գնալու:
Ահա և «անհիշելի» ժամանակներից Ազատության հրապարակում անթեղված «Նոր Հայաստանը»` յուր հարգարժան Ժիրայր Սէֆիլյանով ու մյուսներով, ճանապարհային երրորդ քարտեզ է ներկայացրել… տուն գնալու: ՈՒրիշ էլ ի՞նչ կերպ բնորոշես այն, եթե ցայս եղած պայքարի «քարտեզը» բացառապես այդ մասին է հավաստել:
Ասում եք` աչալուրջ եղիր և լուրջ «հաշվի՞ր»: Փորձենք: Բայց մինչ այդ պատասխանենք հետևյալ հարցին. ձմռան ցրտին-սառնամանիքին, անձրևին ու արևին Ազատության հրապարակում ինչո՞ւ էր համառորեն վրան խփել «Նոր Հայաստանը» և աչքն ո՞ւմ ճամփին էր պահում: Ո՞վ էր նրան ասել` «դարդ մի անի, գարուն կգա, կբացվի վարդը»: Չմարգարեանանք անուններ տալով, սակայն հասկանանք, որ ինչ-որ «մեկի» քարտեզում նրանց այնտեղ պահելու, ընդդիմության առանցք դարձնելու լուրջ նախագիծ կար: Եվ եթե «դեպի լուսին» նրանց երրորդ թռիչքը համադրենք Վարդան Օսկանյանի կուսակցություն ստեղծելու, ինչպես նաև վերջինիս արած հայտարարությանը, որ ձեռնոց է նետելու բոլորին, և, որ պետք է լայն համախմբում ստեղծել` «նետած ձեռնոցի» հաջողության համար, հասկանալի է դառնում, թե ինչու է անտես ձեռքը փորձում կրկին աշխուժացնել քաղաքական դաշտը: Պատահական չէ, որ կրկին աշխուժացել է «գենդերը». գերակտիվ կանայք կրկին սկսել են ավանդական ցույցերը` քաղբանտարկյալների, առաջիկայում, կարծում ենք, նաև այլ օրակարգերով, ֆլեշ-մոբերն են իրենց զգալ տալիս: «Նոր Հայաստանը» խոսել է անհնազանդությունների նոր բլոկի մասին: Խորհրդարանում ընդդիմության «արթուն» զավակ Լևոն Զուրաբյանը դեմագոգիան համադրում է քաղաքական «դիվիդիներ» պոկելու մարտավարության հետ: Եվ այդպես շարունակ: Ասել է` տարբեր կողմերից գալիս են` միավորվելու մեկ նպատակի շուրջ: Սակայն բուն նպատակն ու գործիքն ամենևին չեն լինելու ընդդիմադիր ուժերի միախմբումն ու Ազատության հրապարակը: Անտես «ձեռքը» գիտե, որ դա անհնար գործընթաց է, և ցանկացած պահի իշխանությունն այդ ավազաբլուրը քամուն կտա, ուստի հույսը դրել է հայտնի քաղտեխնոլոգիաների, ոչ թե մարդկանց վրա։
ՈՒ, թարսի պես, կրկին ասոցիացիա է առաջանում փոսն ընկած մարդու «տուն գնալու» անեկդոտի հետ, որովհետև քաղտեխնոլոգիաների առումով ևս մինչ այժմ եղել է… «տուն գնալու» վերջնահաշիվ:
Բայց չասեք` երբեք, որովհետև քաղաքականությունը հնարավորի արվեստ է: Այնուհանդերձ, պետք է հասկանալ, որ իշխանությունները երբեք սարերի հետևում քնած չեն: Նախ` ակնառու է, նրանք փորձում են ունենալ փոքրիշատե «օրինակելի» ընտրական օրենսգիրք և որոշակի քաղաքական կամք են դրսևորում` ընդդիմության, հասարակական սեկտորի առաջարկներին կառուցողական մոտեցում հանդես բերելու հարցում: Չնայած դա անում են ոչ թե ընդդիմության ու քաղաքացիական հասարակության «սիրուն» աչքերի, այլ` միջազգային հանրության, ԵԱՀԿ-ԺՀՄԻԳԻ գորովագթությանն արժանանալու և «բարի» կամք ցուցանելու համար: Ընդ որում, հավաստենք, որ Ընտրական օրենսգիրքը, ինչպես սահմանադրական փոփոխությունների պարագայում եղավ, հարգարժան ԱԺ-ում իշխանությունն անցկացնելու է ոչ թե մի կերպ, այլ խիստ որակյալ մեծամասնությամբ:
ՈՒստի, բացառելով գրեթե ֆորս մաժորի հնարավորությունն առաջիկայում, այնուհանդերձ, արձանագրենք, որ քաղտեխնոլոգիաների մասով իշխանությունը կունենա շատ լուրջ գլխացավ: Ընդ որում, պետք չէ բացառել նաև «գետը», որով մեկ անգամ անցել են թե՛ ընդդիմությունը, թե՛ իշխանությունը: Հարամելու: Հարամվելու: Ամենն ու ամենքին: Մարտի 1-ի օրինակով:
Ահա ինչու` թե՛ հարամողների, թե՛ հարամվողների համար այսօր կրկին խիստ օրակարգային է դարձել Մարտի 1-ը:
ՈՒ այստեղ մտածելու բան իսկապես կա:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1436