Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

«Երկնքից, աղավնիների տեսքով, աղոթքներ են իջնում»

«Երկնքից, աղավնիների տեսքով, աղոթքներ են իջնում»
15.04.2016 | 09:52

Եգիպտական մի ֆիլմ եմ դիտել. երիտասարդ կինը փորձում է փակել տան դուռը, բայց ապակուն փոխարինող պաստառը փոքր է, ոնց տեղաշարժում է, դռան մի անկյունը բաց է մնում, ու երեխաները մրսում են: Զոլաքարցի ենթասպայի տանը, ասում են, մի տեղ դուռ չկա, մի տեղ՝ լուսամուտ, մի տեղ ցելոֆան է խփած: Քյարամենց տունն անծածկ է, խոնավ, հատակը` հողե... Իրենց չապրած կյանքն այս տղաները հայրենիքին տվեցին: Հիմա երկրիս դուռն ու լուսամուտը, թվում է, տեղ-տեղ ցելոֆանից են, տանիքը` անծածկ: Մի տեղ դուռ չկա, մի տեղ՝ լուսամուտ: Բաց տանիքից` երկնքից, աղավնիների տեսքով, աղոթքներ են իջնում. քսանվեցն են, քառասունչորսը, յոթանասունը կամ ավելին...
Մեր թաղամասում երեք հերոս կա: Մեր բակի հերոսը դեռ երեկ բակը լցնում էր խաղալիք մեքենայի անիվների բզզոցով: Հիմա զինվորական քայլերգի հնչյուններն են տարածվում բակով մեկ: Մայրն ասում է` հերոս չեմ ուզում, տղայիս եմ ուզում: Մենք զոհ չենք ասում, զինվոր չենք ասում: Ասում ենք` մեր հերոսները: Մեր հերոսներին անուններով գիտենք ու սխրանքներով` տանկերի հերն անիծող, ուղղաթիռ խփող, հրամանատարին չլքող...
Հեռուստատեսությամբ հաղորդում են փոխանակած մարմինների անարգման մասին, չբացառելով, որ հայ զինվորների մահը վրա է հասել խոշտանգման պատճառով: Ես մտածում եմ, որ մայրերը դեռ երկար ժամանակ հեռուստացույց չեն նայի: Երկար ժամանակ Երևանի տոնը չենք նշի: Սուգ չենք հայտարարի: Բոլորն են սգում: Հիշում և հպարտանում: Մեր քաղաքն անիմաստ պաստառներով չենք զարդարի: Կենդանի պատով մեզ մեզնից չենք պաշտպանի: Տոնածառ չենք ջարդի: Մայրերին չենք քաշքշի: Երկիրը չենք թալանի: Ասֆալտը չենք ուտի:
Քսաներկու տարի ձգվող ժամանակավոր զինադադարը մեզ ոչինչ չսովորեցրեց:
Քառօրյա պատերազմ էր պետք` մեր հողին սպառնացող վտսնգը հասկանալու համար: Մեր դուռն ու տանիքը ծածկելու համար: Մեր արյան մեջ ապրող հայրենիքը զգալու համար: Մեր միջի հերոսին ճանաչելու համար: Ո՞վ էր ասում՝ հերոսների ժամանակն անցել է: Հերոսի ժամանակը դեռ գալու է: Հայաստանը Հերոսի հայրենիք է:


Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Լուսանկարը՝ Դավիթ ՇԻՐԻՆՅԱՆԻ

Դիտվել է՝ 1183

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ