«Մասնագիտությունս հայրենիքս պաշտպանելն է»

ԱՐԹՈՒՐ ԱՐԶԱՆԳՈՒԼՅԱՆԸ Ստեփանակերտից է: Մարտերին միացել է ապրիլի 2-ից: Ապրիլի 3-ին արդեն դիրքերում է եղել: Նույն օրը վիրավորվել է ականի պայթյունից: Ներկայումս բուժվում է «Էրեբունի» բժշկական կենտրոնում:
«Գիտեի, թե մենակ ես եմ տուժել, հետո իմացա, որ ընկերս զոհվել է: Նա էլ կամավոր էր: Երկու երեխա ունի»:
Ապաքինվելուց հետո մեկնելո՞ւ եք սահման` հարցնում եմ: Ես ընկեր եմ կորցրել` ասում է ու հավելում, որ պատերազմը երբեք էլ չի դադարել, միշտ զոհեր ենք ունեցել, բայց նման մեծամասշտաբ հարձակում չէին սպասում: «Որովհետև վախկոտ ազգ են: Այնպիսի տպավորություն է, որ նրանք չեն հարձակվել, ուրիշների կողմից է եղել հարձակումը: Այս պատերազմը նախորդից տարբեր էր: Հրետանային հարձակում էր, համարձակ են մեր տղաները, բայց հրետանու դեմ դուխն ի՞նչ կանի»:
«Այս անգամ ազերիները գերազանցեցի՞ն իրենք իրենց դաժանությամբ» հարցին ի պատասխան ասում է. «Դաժանությունը նրանց տրված է, բայց մենք արժանի պատասխան ենք տվել: Հպարտանում եմ 18-20 տարեկան մեր հերոսներով: ՈՒրախ եմ, որ նման սերունդ ունենք»։ Արթուրն ասում է նաև, որ իրենց` կամավորներին, առաջնագծի զինծառայողներն ընդունել են մեծ ոգևորությամբ, գրկաբաց:
«Տնեցիներն ինչպե՞ս ընդունեցին Ձեր մեկնումը»,- հարցնում եմ: «Ոնց էլ ընդունեն՝ մեր պարտքն է, պետք է անենք, ես չգնամ, մյուսը չգնա, ո՞վ պետք է գնա, սպասենք, որ թուրքը գա մեր տո՞ւն մտնի, մեր հողե՞րը վերցնի: Մեր պապական հող ու ջուրն է, ընկերներ ենք կորցրել, արյունով պահած հողեր են: Մեր զոհված տղաների համար ուզում եմ ասել` հողը թեթև լինի: Հարազատներին ցավակցում եմ... Կռիվ է, ոչ ոք չգիտի, թե իրեն ինչ է սպասում»:
41-ամյա կամավոր ազատամարտիկը երեք զավակ ունի, ավագ դուստրը` Ասյան, 12 տարեկան է, Լուսինեն` 8, որդին` Դավիթը` երեք: 90-ականների մարտերի ժամանակ 14-15 տարեկան է եղել, առաջնագծում չի կռվել, բայց դիրքերում եղել է: Շարժումը տեսել է: Պատերազմ չի սիրում, ոչ ոք չի սիրում, բայց պատրաստ է միշտ պաշտպանելու հայրենիքը: Ասում է` մասնագիտությունս հայրենիքս պաշտպանելն է. «Մասնագիտությունն էլ չէ, մեր պարտքն է դա։ Մեր ազգը լավն է, մեր զինված ուժերին պետք է լավ նայենք: Միշտ պետք է զգոն լինենք»:

Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ