Կարծես կոփվել էի այս ապրիլյան համազգային ցավի մեջ: Անհնար է, բոթը վրա հասավ ու անողոք ավետեց. մարտական դիրքում խոյահարվեց կյանքի 18-րդ գարունը նոր բոլորած ՄԱՆՎԵԼ ԱՐՄԵՆԻ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆԸ, տղամարդկային արժանապատվության և արիության ինձ համար հավերժ չափանիշ Օնիկ մորեղբորս կտրիճ թոռը: Մանվելը կայացած մարզիկ էր, մեծ ու հուսալի ապագա խոստացող: Սակայն նա ավելի կայացած էր որպես արորդի: Դիրքերում կանգնած մի պատասխան ուներ կեսկատակ-կեսլուրջ տրվող հարցին՝ թուրքից հո չե՞ս վախենում:
-Թող թուրքն ինձնից վախենա...
Երկու օր առաջ Մանվել Արմենի Գևորգյանը զինվորական ծիսակարգով ի պահ տրվեց մայր հողին Եռաբլուրում: Գնա՜ց, միացավ 25 տարի խաղաղ ննջող իր ավագ զինընկերներին:
Զինվո՛րս, եղբա՛յրս, ննջի՛ր խաղաղությամբ: ՈՒ թող նա մեր վերջին զոհը լինի:
Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ