Սերժ Սարգսյանը մեկնել է Լեռնային Ղարաբաղ, ու՝ ի՞նչ

Նախագահ Սերժ Սարգսյանն աշխատանքային այցով մեկնել է Լեռնային Ղարաբաղ: Ստեփանակերտի օդանավակայանում ՀՀ նախագահին դիմավորել են ԼՂՀ նախագահ Բակո Սահակյանը, հայկական երկու հանրապետությունների պաշտպանական գերատեսչությունների ղեկավարները, պաշտոնատար այլ անձինք: Երեկ երեկոյան նա ԼՂՀ նախագահ Բակո Սահակյանի հետ խորհրդակցություն է անցկացրել Պաշտպանության բանակի բարձրագույն սպայական կազմի հետ: Քննարկվել է բանակաշինությանն առնչվող հարցերի լայն շրջանակ: Այսքանը՝ պաշտոնական տեղեկատվություն, որը երբեք չի բացում փակագծերը: Մինչդեռ կան հարցեր, որոնք չեն կարող փակագծում մնալ: Վաշինգտոնից անհապաղ վերադարձած ՀՀ նախագահը կատարեց իր անհրաժեշտ պաշտոնական ու դիվանագիտական քայլերը, հասցրեց մեկնել Բեռլին այս ընթացքում, բայց գոնե հինգ րոպե չգտավ՝ ուղերձով դիմելու ժողովրդին, որ առանց վայրկյան իսկ հապաղելու և ավելի արագ, քան կկողմնորոշվեր իշխանությունն իր կառույցներով, նետվեց Ղարաբաղ ու մի քիչ ուշացավ միայն Սիսիան-Գորիս ճանապարհահատվածում լռվելով: Ճանապարհ, որ ունի ռազմական նշանակություն, բայց երբեք անցանելի վիճակում չի լինում: Իսկ ժողովուրդն արժանի էր, զոհվածների հարազատներն արժանի էին, վիրավորների մերձավորները սպասում էին, բոլորս ենք ուզում կատարվածի գնահատականը լսել Գերագույն գլխավոր հրամանատարից: Բայց Սերժ Սարգսյանը չունի նման սովորություն:
Այս օրերի պաշտոնական հակասական տեղեկությունները ո՞վ պիտի ամփոփի, ո՞վ է Սահմանադրության երաշխավորը և գլխավոր պատասխանատուն՝ եղածի ու չարվածի: Անելիքի: Նախագահի խոսքը անհրաժեշտություն է արտակարգ իրավիճակներում: Ո՞վ, եթե ոչ Սերժ Սարգսյանը իրավունք ունի ու կարող է ասել՝ ի՞նչ է կատարվում Լեռնային Ղարաբաղի հետ հարաբերություններում: Ճանաչման գաղափարը քարոզչակա՞ն էր, թե՞ ռեալ: Ի՞նչ է կատարվում Լեռնային Ղարաբաղում: ԼՂՀ նախագահ Բակո Սահակյանի ասուլիսը, մեղմ ասած, ինքնախոստովանական ցուցմունք էր: 80-ականների զենքով կռվելով՝ Բաքվի բլից կրիգը ձախողելու հայտարարությունը փայլուն դիվանագիտական քայլ էր: Բաքուն հիմա երկար պիտի բացատրի, թե իր միլիարդները ինչու՞ է ջուրը գցել, եթե հայերը անցյալ դարի զենքով իր գերժամանակակից սպառազինությանը դիմակայեցին ու ելման դրություն վերադարձրին: Բայց դա Բաքվի խնդիրն է: Մի կերպ կլուծի: Մենք մեր խնդիրները կլուծե՞նք: Ինչու՞ պիտի վիրավոր զինվորը ասի՝ փամփուշտ ունենայինք՝ կկռվեինք, փամփուշտ լիներ՝ տղերքը ողջ կլինեին: Ու՞ր էին փամփուշտները ու ի՞նչ հրամաններ են տվել դիրքերում կռվող ու մեռնող իրենց զինվորներին հրամանատարները: Ինչու՞ ադրբեջանցիների զինտեխնիկայի ու զինուժի շփման գծի ողջ երկայնքով կուտակման մասին հետախուզական տվյալներ հայկական կողմը չուներ, եթե ուներ, ինչու՞ համարժեք մարտական պատրաստվածություն չհայտարարվեց: Վերջապես՝ ինչու՞ է այսքանից հետո Սեյրան Օհանյանը հայտարարում, որ հայկական կողմի միակ խնդիրն է ապացուցել, որ հարձակումը Բաքուն է սկսել: Սեյրան Օհանյանն ընդհանրապես պատկերացնու՞մ է իր խնդիրները, ի վիճակի՞ է լուծել: Եթե այսպես, պետք չէ հաստատ: Առանձին խոսակցության թեմա է, թե ԵԱՀԿ ՄԽ անդամ երկրները ինչու՞ արբանյակային նկարահանումների տվյալները ունենալով՝ չեն տեղեկացրել Հայաստանին՝ ինչ է կատարվում շփման գծում, չեն փորձել կանխել Ադրբեջանի հարձակումը դիվանագիտական ճանապարհով: Սեյրան Օհանյանի համար իրեն հասու գործ էի՞ն ուզում ստեղծել: Իսկ Գլխավոր շտաբի պե՞տը: Համարժե՞ք էին նրանց ձեռնարկած քայլերն իրավիճակին՝ չավարտված, սողացող, գիշերային պատերազմի, արդեն չասած՝ ապրիլյան պատերազմի: Շատ չե՞ն տարվել քաղաքականությամբ ՀՀ ՊՆ և ԼՂՀ ՊԲ բարձրաստիճան պաշտոնյաները: Քաղաքական գործիչները տարիներ շարունակ հաստատում էին՝ Բաքուն կխոսի-կխոսի, բայց ռազմական ճանապարհով հարցի լուծման չի դիմի: Զինվորականները իրավունք ունեի՞ն նրանց հավատալ, թե՞ պարտավոր էին համադրել փաստերը ու եզրակացություններ անել, որ կարող է և կրակել: Ու պարտավոր էին ամեն պահ՝ գիշեր-ցերեկ պատրաստ լինել, դա է իրենց գործը, ոչ թե քաղաքական գործիչներից ավելի շատ քաղաքականություն խաղալը: Զինվորներն ու սպաները մնացին խրամատներում ու կռվեցին մինչև վերջին փամփուշտը, վերջին նռնակով պայթեցրին իրենց ու թշնամուն, ու հնարավորություն տվեցին, որ շարունակվի՞՝ ինչպես եղել է: Քննարկե՞լ է ՀՀ նախագահը ԼՂՀ նախագահի հետ Ստեփանակերտում այս և ևս մեկ տասնյակ այլ հարցեր, որոնք պարզապես բարձրաձայնման ենթակա չեն, թե՞ այցը ճանաչողական նպատակ ունի՝ ի՞նչի են պատրաստ ու ի՞նչ չեն ընդունի Ղարաբաղում: Չգիտեմ: Բայց երբ այսօր նորից հաղթում են մահապարտները, որոնց զորակոչեց Վազգեն Սարգսյանը, ուրեմն նրա սպանությունից հետո անցած տարիներին պաշտպանության նախարար չենք ունեցել փաստացի: Ու եթե ողջ լիներ Վազգեն Սարգսյանը, զինվորը փամփուշտ հաստատ կունենար ու հրամանատարն էլ չէր համարձակվի ասել՝ կրակում են, չենք կարող օգնել, դիրքերը թողեք, հետ եկեք:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ.Գ. Ինչքա՞ն է Եռաբլուրը մեծանալու: Չգիտեմ: Մենք կոնկրետ հարցեր դրել ու լուծել ենք, երբ պաշտպանության նախարարը Վազգեն Սարգսյանն էր: Հաղթողներին չե՞ն դատում: Դատում են՝ հաղթանակն է դատում: Հաղթանակի գինը:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ