Հայաստանը կրկին այլ ռիթմով է սկսել ապրել: Ապրիլի քառօրյա պատերազմը, հայոց մատղաշ որդիների անձնուրացությունն ու զոհաբերությունը փոխել են հայոց ոգու օրակարգը: Կրկին: Առօրյա-կենցաղային, ներքին ռիթմից զուրկ ոգին փորձում է վերադառնալ իր պատկերին:
Ընդ որում, բավականին հետաքրքիր նրբերանգներով: Պարզվում է` ապրիլյան քառօրյայից հետո Աթոռանիստ Սբ Էջմիածնում ամեն օր սուրբ Պատարագ է հնչում, ընդ որում՝ երեկոյան ժամը վեցն անց կեսից հետո, ինչն ուղղակի բացառիկ երևույթ է մեզանում, որովհետև անգամ իննսունականների երկարատև պատերազմի ժամանակ այդպես չէր:
Իսկ վերջին տարիներին Էջմիածնա վանքերի դռները փակվում էին երեկոյան ժամը վեցին, և եթե որևէ մեկը սրտի մեծ ցավ ունենար ու ցանկանար գեթ տասը րոպե վեցից հետո եկեղեցաց բակում «հանգչել»` Աստծուն մոտիկ զրույցով, անհնար էր. եկեղեցաց պահակները վկայակոչում էին Վեհափառի կարգադրությունը. «Որևէ մեկին ներս թողնել չենք կարող»:
Ահա և պարզվում է, որ հերթագայությամբ` մեկ օր Սուրբ Հռիփսիմեում, մեկ օր Սուրբ Գայանեում, մեկ օր Սուրբ Շողակաթ-Մայրանե վանքերում Պատարագ է լինում… ու ժողովրդին տեղ ու դադար չկա:
Պատարագները նվիրված են հայոց սահմանների պաշտպանությանը, հող հայրենիի սրբացմանը, հայ զինվորի անվտանգությանը, զոհվածների անմահությանը:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ