Փաստորեն, «միջուկային տերություն» ենք եղել...

Այո, այս մի դիսկուսը բավականին խորքային և հեռուն գնացող ստացվեց: Մի քանի պատճառներով: Նախ, որ նախկին վարչապետ Հրանտ Բագրատյանի ապրիլի 5-ին հնչեցրած հայտարարությանն անդրադարձան բավականին ուշ, երբ հայկական կողմը Ղարաբաղի ճանաչման օրենքի նախագիծը տարավ պահեստավորեց ԱԺ-ում, և հետո, երբ ոչ ավել-ոչ պակաս, դրա մասին հիշեց-խոսեց ԵՄ հանձնակատար Մոգերինիի ներկայացուցիչը` ասելով, թե պետք է ստուգենք՝ Հայաստանն իսկապե՞ս ունի միջուկային զենք, թե՞ ոչ:
Այս ամենի վրա էլ լուրջ «կերոսին» ավելացրեց Մալխասյանցի բառարանի լավագույն գիտակ, հայդատական, իշխանական կոալիցիայի անդամ Արմեն Ռուստամյանը, ասելով. «Եթե Բագրատյանը մի բան ասել է, ուրեմն գիտե՝ ինչ է ասել»:
Չենք անդրադառնալու բանավեճի վերին շերտին, փորձենք հասկանալ` ինչո՞ւ մեր «միջուկային տերություն» լինելու զրույցն արթնացավ հիմա և վասն` որո՞ւ:
Այն, որ ատոմակայան ունեցող ցանկացած երկիր պոտենցիալ ձևով համարվում է «միջուկային երկիր», ինքնին պարզ է, չնայած կոնկրետ դեպքում խոսվում է «կեղտոտ ռումբ» ունենալու մասին:

Խնդիրն այդ չէ, այլ այն, որ միջազգային ահավոր անտարբերության, թղթե նոր շերեփի այս պայմաններում Հայաստանն «իրավունք» է ստանում և՛ ռմբակոծելու ադրբեջանական նավթային խողովակները (չնայած ԼՂ պաշտպանության նախարարն ասաց` դեռ «անհրաժեշտություն» չի տեսնում), որովհետև ինքը` Ադրբեջանը, օգտագործում է անթույլատրելի զենքեր, Հայաստանը կարող է իրեն թույլ տալ ունենալ «միջուկային զենք», որովհետև որևէ մեկը չի բռնում գլուխ կտրելու մեջ հմտացած Ադրբեջանի մարդասպան թաթը: ՈՒ Հայաստանը գնում է վաբանկ:

Հիմա դիվանագիտական շերտի մասին. ի՞նչ է ասում Մոգերինին` յուր ներկայացուցչով. տիկինը և յուր «Յուրոփը» ցանկանում են փափուկ ճնշման մեթոդներով ազդել Հայաստանի վրա` խաղը տեղափոխելով մի դեպքում՝ «հումանիտար ոլորտ»` Ընտրական օրենսգրքի և սահմանադրական հանրաքվեի «տնային աշխատանքի», մյուս դեպքում` հասկացնում են հայաստանյան իշխանություններին` կգան, կստուգեն «միջուկային զենքի» առկայությունը:
Ի դեպ, միջուկային այս խաղաքարտն Արևմուտքը` Իրան-Հայաստան «տանդեմով», քանիցս է օգտագործել` մեկ կոմպրոմատների, մեկ ինչ-ինչ գործեր հարուցելու տեսքով:
ՈՒ հիմա «Յուրոփը» կրկին հիշել է դա` զգուշացնելով Հայաստանին որևէ դեպքում չճանաչել Ղարաբաղի անկախությունը, եթե անգամ Ադրբեջանը լայնածավալ պատերազմ սկսի, Հայաստանը կոշտացրած դիրքորոշումները փափկացնի, «կապույտ բերետների» շփման գծում տեղակայման մասին` օրերս շրջանառության մեջ դրված արևմտյան մոտեցման մասին մտածի, նստի բանակցային սեղանի շուրջը և այդպե՜ս շարունակ:
Սակայն ոնց երևում է` Հայաստանը ոտքը «գազին է դրել»: Մինչև ուր և երբ` կերևա, համենայն դեպս, մինչ հիմա խաղը հայկական կողմի համար վատ չի ընթացել:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Աղոթարան
• Ա՜խ, եր­նեկ էս նոր տա­րին
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Ո՞վ է նա
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Но ставки сде­ла­ны, госпо­да!
• Ռի­տա Ա­լեք­սանդ­րով­նա, վեր տար քեզ հետ Ար­ցա­խի հա­մար մեր նա­հա­տակ ՏՂԵՐ­ՔԻՆ...
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան

Մեկնաբանություններ