Ժիրայր Սէֆիլյանը Ղարաբաղը սիրում է «մանրամասնորեն»

Չնայած «հրահանգը» տրված էր Հայաստանի առնչությամբ, զի «Հայաստանը մանրամասն սիրելու երկիր է»:
«Նոր Հայաստանը», առավել ստույգ` վերջինիս «պաշտոնական» ներկայացուցիչ Ժիրայր Սէֆիլյանն օրերս ուղղակի ապշեցրեց հայ հանրությանը: Ոչ այն պատճառով, որ քառասուն օր լռելուց հետո (գրողը տանի, ինչպե՜ս է ասոցիացիա առաջանում Քոչարյանի հետ, ով նույնպես քառասուն օր հետո գնաց Ղարաբաղ, տեղեկացավ` ինչ է կատարվել քառօրյա պատերազմի ընթացքում. չէ, մենք հո չե՞նք ասում, որ հենց ինքն իմացավ` ինչ է կատարվել քառօրյայի ընթացքում, այն «սանտիմետրերով» սկսեց ներկայացնել Ժիրայր Սէֆիլյանը), և ուրեմն` 40-օրյա յուր լռության ուխտից հետո Ժիրայր Սէֆիլյանը ջրհեղեղյան բոթով հայտարարեց, որ «միլիոններով» տարածք է մնացել «ջրհեղեղի» տակ, այն է` գրավել է թշնամին, ու հարկավոր է լայնամասշտաբ պատերազմով հետ գրավել այդ տարածքները:

Ոզնուն էլ է, չէ՞, հասկանալի, թե հոգեբանական ինչ մեխանիզմ է կիրառվում: Այո, փորձ է արվում նախ` տրոհել այն միասնականությունն ու համախմբումը, որով աչքի ընկավ հայ ոգին: Ասել է` փորձ է արվում տրոհել հայ ոգին. չարացնել, դառնացնել այն, որից հետո նույն այդ ոգու կառավարումը կհեշտանա, «պատկանելությունները» կճշտվեն: Թե չէ տարիներ շարունակ «նույնք» աջ են տալիս, ձախ են տալիս, Եղեռնի 100-րդ տարելիցին ելնում-գնում են Ղարաբաղ` կրկին ու կրկին մանրամասն «սիրելու» Ղարաբաղը, խառնշտորելու, բախում առաջացնելու, որովհետև շատ լավ են հասկանում` հայոց «մատրիցան» Ղարաբաղն է: Ողջ տարին երեքից-չորս հոգով հերթապահում են Ազատության հրապարակում, տուն չեն գնում, որովհետև յուրյանց մոդերատորը շշնջացել է ականջներին` «մինչև ամառ Ղարաբաղի հարցով ուժեղ բաներ են լինելու, պետք է ոտքի վրա լինենք ու սկսենք «մանրամասն» սիրել Ղարաբաղը»:
ՈՒ «սիրեցի՜ն»:

Եվ հիմա, թարսի պես, Ադրբեջանը, այո, հարձակվել է, ավելին` գրավել է մեկ-երկու կիլոմետր (միլիո՜ն սանտիմետր), ասել է թե, փայլուն իրավիճակ է ստեղծվել երկու տարի անպտուղ պայքար մղողների համար` պահանջելու գերագույն գլխավոր հրամանատարի հրաժարականը, «լայնամասշտաբ» պատերազմ սկսելու, իշխանափոխություն իրականացնելու, բայց, դարձյալ թարսի պես, ժողովուրդը դեռ պահպանում է իր համախմբումը` հանուն Ղարաբաղի ու երկրի (ոչ երբեք` հանուն իշխանության, եթե այս հասարակ բանը Ժիրայրն ու իր մոդերատորները հասկանային, ճիշտ կհաշվեին` երկրի ու սեփական շահն իրար չխառնելով, ճիշտ հավասարում կստանային, հուդայապաչ չէին լինի), բանակցային գործընթացն էլ էնտեղ է թափ հավաքում:

Հետաքրքիրն այս ամենում այն է, սակայն, որ «սույն» պայքարի մոդերատորներին թվում է, թե ոչ ոք գլխի չի ընկնում՝ որտեղ են ձմեռում իրենց խեցգետինները, հանուն ում և ինչու:
Ի դեպ, այդ «խեցգետիններն» այնքան ձմեռեցին, որ դարձան ժամկետանց: Դրա համար էլ իրենց սանտիմետրերն ու միլիմետրերը «գրվեցին սառույցներին», մնացին ժողովրդի ու համախմբումի կողմից անպատասխան:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Աղոթարան
• Ա՜խ, եր­նեկ էս նոր տա­րին
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Երեք նա­խա­գահ­նե­րի կո­դե­րը
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Ո՞վ է նա
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Но ставки сде­ла­ны, госпо­да!
• Ռի­տա Ա­լեք­սանդ­րով­նա, վեր տար քեզ հետ Ար­ցա­խի հա­մար մեր նա­հա­տակ ՏՂԵՐ­ՔԻՆ...
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան
• Աղոթարան

Մեկնաբանություններ