Նորություններ » Խաղաքարտերը խառնվո՞ւմ են

Խաղաքարտերը խառնվո՞ւմ են

02.12.2016 | 00:47

Չկա կայուն ոչինչ այս ծեր լուսնի տակ. սողոմոնյան այս իմաստնությունը, որ այժմեական է եղել մշտապես, վիբրացիաների փոփոխության մեր դարաշրջանում ահավոր մեծ արագություն է ձեռք բերել: Ռուս-թուրքական «մեղրամիսը» դեռ չսկսված` կրկին «սև կատու» անցավ կողմերի միջով: Պատճառը Սիրիան ու Ասադն են. ռուսական կողմի վերջին օրերի ձեռնարկներն ու առաջխաղացումը անկեղծության մղեցին Էրդողանին, և նա «խոստովանեց» այն, ինչ փորձագետներն ասում էին ավելի վաղ` Թուրքիայի նպատակը Սիրիայում Ասադի տապալումն է: Սա էլ իր հերթին ռուսական կողմին մղեց անկեղծության՝ Ռուսաստանը կազատագրի ոչ միայն Հալեպը, այլև Մոսուլը: Իսկ սա արդեն նոր խոսք էր կողմերի համար, ու Ֆրանսիան պահանջեց ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի նիստ գումարել` Հալեպում հումանիտար աղետը կանխելու, Ռուսաստանին «խեցգետինների ձմեռելու» տեղը ցուցանելու համար` մի կողմից, մյուս կողմից էլ` ՆԱՏՕ-ի անդամ Թուրքիայի միջոցով կրկին հասկացնելու՝ Ասադն իր համար անընդունելի եղել է ու կա:

Հետաքրքիր օրինաչափություն է նկատվում աշխարհաքաղաքական զարգացումներում` Օբամա-Թրամփ անցման, աշխարհի նոր քարտեզագրման այս օրերին, երբ կրկին առաջ է մղվում Ֆրանսիան: Հիշենք` Մերձավոր Արևելք «արաբական գարունների» մուտքի օրերին կրկին Ֆրանսիան էր խաղն առաջ տանում: Հասկանալի է, «կաղ բադիկ» Օբամայով ու նույնքան «կաղ բադիկ» Օլանդով Արևմուտքը փոքր-ինչ նահանջի իրավունք էր վերապահել Ռուսաստանին ու Թրամփին, սակայն ոչ Սիրիայի կապիտուլյացիայի գնով: Սա շատ երկարատև խաղ է, մենք դառնանք մեր դարդերին, որոնք, ի դեպ, նույնպես առնչվում են «կաղ բադիկ» Օլանդին: Նաև՝ ղարաբաղյան զարգացումներին:
Այսպիսով, նույն օրը, երբ նախարարի պաշտոնում իր արտասահմանյան առաջին բեմելը Վիգեն Սարգսյանն սկսեց Ռուսաստանից, ուղիղ նրա սրտում կնքելով «լավ մոռացված հին պայմանագիրը»` ռուս-հայկական զորամիավորման մասին, դրանից առաջ էլ «Իսկանդերի» առնչությամբ Ադրբեջանը միանգամից «գտավ», որ Մինսկի խումբը «չարդարացված» գոյություն է քարշ տալիս (հիշենք, որ վերջին շրջանում ռուսական կողմն է այնտեղ եղանակ ստեղծում` հանդիպումների և «լավրովյան պլանի» մասով), Ռուսաստանն էլ, եթե շարունակի իրեն այդքան «հայամետ» պահել, իրենք կանդամակցեն այլ կառույցների, զորօրինակ` ՆԱՏՕ-ին:

Իհարկե, կարելի էր զավեշտը շարունակել ու ասել` մարդու իրավունքների հետ խնդիրներ ունեցող խանական Ադրբեջանին ՆԱՏՕ-ում «հույժ անհամբեր» են սպասում և Վրաստանից ու ՈՒկրաինայից առաջ «կընդունեն» ՆԱՏՕ, սակայն չունենք այդ ժամանակը ու պետք է դառնանք ֆրանսիական «առաջնահերթությանը», մեկ հիշեցմամբ. այս օրերին Համբուրգում անցկացվող ԵԱՀԿ ԱԳ նախարարների խորհրդի նիստի ժամանակ ցանկություն կա «հանդիպեցնելու» Սերժ Սարգսյանին և Իլհամ Ալիևին` ըստ ամենայնի քննարկելու արդեն ոչ թե «լավրովյան», այլ «օլանդյան» ծրագիրը:

Այո, Օլանդը, այն է` Արևմուտքը, որը, ի դեպ, նաև իր համանախագահներին է փոխում Մինսկի խմբում, փորձում է Սիրիայում առաջ գնացող Ռուսաստանի ձեռքից վերցնել ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման առաջնահերթությունը և նոր առաջարկություններով հանդես գալ, ինչն իսկապես հետաքրքիր է, սակայն ընդամենը փաստն արձանագրելու առումով: Իրականում, մինչ այս պահը, նախ` ձեն-ձուն չկա նախագահների հանդիպման հնարավորության մասին, և հետո` եթե անգամ այդ հանդիպումը տեղի ունենա, այն չի տարբերվի նախորդ բոլոր հանդիպումներից` «պտիչկա» դնելու առումով:

Ի դեպ, տեսակետ կա նաև, որ այդ առաջարկները Օլանդը Սերժ Սարգսյանի հետ կքննարկի մարտին: Այո, մարտին սպասվում է Սերժ Սարգսյանի այցը Ֆրանսիա:
Հասկացա՞ք, թե՞ բացենք փակագծերը: Ախր մարտի 3-ին Հայաստանում խորհրդարանական ընտրություններ են: Սերժ Սարգսյանը Ֆրանսիա է մեկնելու լեգիտիմացնելու դրանց արդյունքնե՞րը` հընթացս ունկնդրելով «կաղ բադիկ» Օլանդի ղարաբաղյան թեզերը, թե՞...
Հը՞:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1486