1881 թ. Րաֆֆին Թիֆլիսից ճամփորդության է ելնում և հետագայում իր նոթերը տպագրում «Երկու ամիս Աղուանից եւ Սիւնեաց աշխարհներում» վերնագրով: Այդտեղ շարադրում է այսպիսի մի հին պատմություն:
Ջավադ-խանը Գանձակի վերջին պարսիկ տիրակալն էր: Մի օր նրան հայտնում են, թե անչափ գեղեցիկ հայուհի է ամուսնանում և հարսանիքն էլ դեռ չի ավարտվել: Խանը հրամայում է անմիջապես իր մոտ բերել նորահարսին` նախքան ամուսնական առագաստ մտնելը:
Աղջկա սարսափած ծնողները ստիպված կատարում են պահանջը:
Տեսնելով հայուհու գեղեցկությունը, խանը որոշում է, նախ, սիրային հաճոյախոսություններ անել, բայց նորահարսը գլխահակ ու լուռ է մնում: Այդժամ խանն ասում է.
-Գլուխդ բարձրացրու, վեր նայիր, տես, թե քեզ մոտ ով է կանգնած:
Նորահարսը դողացող ձայնով պատասխանում է.
-Դու էլ վեր նայիր, տես, թե այնտեղ ով է կանգնած,- ու մատնացույց է անում երկինքը:
Խանն այդ խոսքից խիստ ազդվում է, առանց մատով դիպչելու աղջկան հետ է ուղարկում ու երդվում, որ այլևս հայ կանանց չի բռնաբարի…
Խաչատուր ԴԱԴԱՅԱՆ