Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

«Դանդաղ, բայց ինչ-որ բան փոխվում է երկրում»

«Դանդաղ, բայց ինչ-որ  բան փոխվում է երկրում»
24.03.2017 | 11:00

«Իրատեսի» հյուրը ՀՀ հանրային հեռուստառադիոընկերության խորհրդի նախագահի տեղակալ, Մովսես Խորենացու մեդալակիր ՍՏԵՓԱՆ ԶԱՔԱՐՅԱՆՆ է:

«ՈՐՔԱՆ ՇԱՏ ԵՆ ՔԵԶ ԴԻՏՈՒՄ, ԱՅՆՔԱՆ ԱԶԴԵՑՈՒԹՅՈՒՆԴ ՄԵԾ Է»


-Պարոն Զաքարյան, հայտնի է, որ սերիալները, էժանագին ժամանցային ծրագրերն ապահովում են լայն լսարան, բարձր ռեյտինգ՝ ի տարբերություն լուրջ, ծանրակշիռ նյութ մատուցող հաղորդումների, որոնցից մեկը հենց Ձեր հեղինակային՝ «Հայաստանի առեղծվածները» ծրագիրն է: Այս իրավիճակում ինչպե՞ս եք պատկերացնում հեռուստատեսության, ռադիոյի գործունեությունը, ի՞նչ պետք է անել, որ եթեր հեռարձակվող հաղորդումները չնպաստեն մեր հասարակության առանց այն էլ ոչ բավարար մշակութային ճաշակի անկմանը:
-Այս առումով Հանրային հեռուստաընկերությունն ամենախոցելի վիճակում է, որովհետև վերջին տարիներին, երբ դադարեցվեցին սերիալների ցուցադրությունները, նրա վարկանիշն իջավ: Եթե մինչ այդ Հ1-ը առաջին կամ երկրորդ տեղում էր, այսօր մի քանի աստիճանով ցած է իջել: Իսկ վարկանիշը կարևոր է, որովհետև որքան շատ են քեզ դիտում, այնքան ազդեցությունդ մեծ է: Պետք է գտնել ոսկե միջինը, որ շատ դժվար է: Մեր իրականության մեջ դժվար է թողարկել որակյալ հաղորդումներ և ապահովել բարձր վարկանիշ: Աշխարհում բարձրորակ համարվող սերիալները Հայաստանում ավելի քիչ են վարկանիշ ապահովում, քան հնդկական կամ մեր հայկական սերիալները: Այսինքն՝ պարզվում է՝ որակը վարկանիշի հետ բացարձակ կապ չունի: Այս առումով Հանրային ռադիոն իր խնդիրը կարողանում է լուծել, որովհետև միակն է, որ լրատվություն է թողարկում, ժամանցային ծրագրեր: Չէի ասի, թե այստեղ մրցակցություն չկա, բայց Հանրային ռադիոն իր տեսակի մեջ եզակի է: Հեռուստատեսության վիճակն ավելի բարդ է, որովհետև այս դաշտում կա ակտիվ մրցակցություն: Եվ Հանրայինը տուժում է, որովհետև ունի պարտավորություններ, որոնք մյուսները չունեն: Մեզ համար մի կողմից հեշտ է, որովհետև պետությունից փող ենք ստանում, և դա շատերն անընդհատ շեշտում են: Բայց մեր հեռուստաընկերությունը վերջին տարիներին հաղորդումների որակով, պատկերով, տեխնիկական կողմով գերազանցում է բոլոր մյուս հեռուստաընկերություններին: Հիմա մենք պիտի փորձենք ինչ-որ կերպ վերականգնել մեր վարկանիշը, և ես կարծում եմ, որ դա պիտի լինի որակի հաշվին:
-Այսինքն՝ մենք անխուսափելիորեն կանգնած ենք պարզունակ սերիալներին, ցածրաճաշակ շոուներին տուրք տալու, հանրությանը դաստիարակչական, բարձրարժեք նյութ մատուցող հաղորդաժամերից զրկելու փաստի առջև՞:
-Հ1-ը երբեք չի նկարի այնպիսի սերիալ, որը կվնասի հասարակությանը: Այլ հարց է, որ գուցե «Հայաստանի առեղծվածները», «Մատենադարան» հաղորդաշարերը չլինեն, որովհետև թանկ նախագծեր են: Դրանց մեկ թողարկումն ավելի թանկ է, քան սերիալի մեկ սերիան: Հանրայինը պիտի փորձի ինչ-որ տեղ վերականգնել իր վարկանիշը՝ հնարավորինս քիչ կորուստներով, և հասնել նրան, որ հետագայում լուրջ հաղորդումները շատ դիտելիություն ունենան:
-Իսկ մենք բավարար մասնագիտական ռեսուրս ունե՞նք՝ լուրջ հաղորդումներ անելու: Այդպիսիք պատրաստելը մեկ-երկու մարդու գործ չէ, այդտեղ մի ամբողջ թիմ պիտի աշխատի:
-Բոլոր հեռուստաընկերություններն այսօր ունեն որակյալ սցենարիստների խնդիր: Խորհրդային շրջանում վիճակն ուրիշ էր, մարդիկ չունեին ընտրություն, կար մեկ հեռուստաալիք, և բոլորը նայում էին այդ ալիքը: Երբ ասում ենք, թե հեռուստատեսությունը պիտի կրթի, ես դրան դեմ չեմ: Բայց այսօրվա պայմաններում, երբ կա քսան հեռուստաընկերություն, չես կարող պարտադրել, որ մարդը նայի քո ալիքն ու դրանով կրթվի: Նա կփնտրի և կգտնի այն, ինչ իրեն հետաքրքրում է: Ես ուրախ եմ, որ բռնություն պարունակող սերիալները վերջին շրջանում փոխարինվեցին թեկուզ հնդկականով: Դրանք ես չեմ համարում վնասաբեր, թեկուզ և կրթելու առումով դեր չեն խաղում:
-Մարդկանց բթացնելը վնասաբեր չէ՞:
-Եթե հիշում եք, խորհրդային շրջանում Երրորդ մասի բնակչությունը հերթ էր կանգնում հնդկական ֆիլմեր նայելու համար: Այսինքն՝ մելոդրամայի, սիրո պատմության, դավաճանության թեմաների պահանջը միշտ կա: Մերոնք էլ են հիմա փորձում նման բաներ նկարել, և հնդիկներից վատ չեն նկարում: Բայց հնդկական սերիալներն ավելի էժան են նստում հեռուստաընկերությունների վրա:

«ԹՎԱՅՆԱՑՆՈՒՄ ԵՆՔ ՀԵՌՈՒՍՏԱԹԱՏՐՈՆԸ»


-Նախորդ տարեվերջին Հանրային հեռուստաընկերության տաղավարում կայացավ Հայաստանի ազգային կինոկենտրոնի «Անահիտ» մրցանակաբաշխությունը, որի ժամանակ առաջարկ եղավ հեռուստատեսությամբ ցուցադրել բոլոր նոմինացված ֆիլմերը, մի բան, որ համոզված եմ՝ մեծ պահանջարկ կունենա հեռուստադիտողների շրջանում, որովհետև հայկական կինոն, անկախ իր գեղարվեստական որակներից, մեր մասին է և հաստատ շատ ավելի կհետաքրքրի հայ հանրությանը, քան օտար, հաճախ անհասկանալի պատմությունները, որոնք մատուցվում են արտասահմանյան ֆիլմերում: Ինչո՞ւ չի իրագործվում այդ ծրագիրը, ինչո՞ւ է մինչ օրս միայն «Կյանք ու կռիվ» ֆիլմի 1-ին մասը ցուցադրվել Հ1-ի եթերում:
-Հ1-ը դեռ չի գնել բոլոր այդ ֆիլմերը ցուցադրելու իրավունքը, բայց կգնի: Հիմա ցույց ենք տալիս այն ֆիլմերը, որոնք ցուցադրելու իրավունքն արդեն ունենք:
-Իսկ ինչո՞ւ պարբերաբար, գոնե շաբաթը երկու անգամ չեն ցուցադրվում հայկական հին, խորհրդային շրջանում նկարահանված ֆիլմերը:
-Շաբաթը երկու անգա՞մ: Մենք այդքան հայկական ֆիլմ չունենք:
-Ինչպե՞ս չունենք, ունենք թե՛ գեղարվեստական, թե՛ վավերագրական, թե՛ անիմացիոն բազմաթիվ ֆիլմեր, և եթե դրանք անգամ պակաս հաջողված են, հաստատ հնդկական սերիալներից լավն են:
-Մենք հիմա այլ ծրագիր ենք անում՝ թվայնացնում ենք հեռուստաթատրոնը:
-Դուք կանխեցիք իմ հաջորդ հարցը: Հեռուստաթատրոնը ևս հայ հեռուստադիտողին գրավող կարևոր ժամանցներից մեկն էր: Ե՞րբ հնարավոր կլինի կրկին դիտել այդ բեմադրությունները:
-Մենք հիմա աշխատում ենք նաև արբանյակային հեռարձակման վրա: Այն ընդգրկում է բավական լայն տարածք՝ Միացյալ Նահանգներ, Հյուսիսային Ամերիկա, Կանադա, Եվրոպա, Ռուսաստանը՝ մինչև ՈՒրալ, Մերձավոր Արևելք: Արդեն սկսել ենք ցուցադրել թվայնացված հեռուստաներկայացումները արբանյակային հեռարձակմամբ: Շաբաթը երկու ներկայացում ենք ցուցադրում:
-Իսկ տեղական ալիքով կցուցադրվե՞ն դրանք:
-Դա պիտի քննարկենք: Որակի հետ կապված խնդիր կա: Որքան էլ որ թվայնացվում է, այսօրվա արտադրանքից որակով տարբերվում է այդ նյութը: Արբանյակային հեռարձակմամբ ցուցադրում ենք՝ մտածելով, որ եթե անգամ տեխնիկական որակն այն չէ, բովանդակությունն արժի, որ երևա եթերում: Իսկ տեղական ալիքով ցուցադրելու մասին դեռ պիտի մտածենք: Հեռուստաթատրոնում ընդգրկված են եղել այնպիսի դերասաններ, որոնց տեսնելը մեծ բան արժե: Էդգար Էլբակյանը, Վարդուհի Վարդերեսյանը, Մհեր Մկրտչյանը, Կարպ Խաչվանքյանը, մյուս մեծերն են խաղացել այդ բեմադրություններում, և անկախ որակից՝ արժե դրանք ցուցադրել:

«ՄԵՐ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴՆ ԱՐԺԱՆԻ Է ԼԱՎ ԱՊԱԳԱՅԻ, ԵՎ ՈՉ ՄԻԱՅՆ ԱՐԺԱՆԻ Է, ԱՅԼԵՎ ԿՀԱՍՆԻ ԴՐԱՆ»


-1999-2003 և 2003-2007 թվականներին եղել եք ԱԺ պատգամավոր, Ձեր աչքով տեսել եք արյունալի Հոկտեմբերի 27-ը: Ինչպե՞ս եք վերաբերվում այսօրվա նախընտրական քարոզարշավին:
-Ինչ-որ տեղ ուրախ եմ, որ կարող եմ այդ ամենին կողքից նայել:
-Ամեն դեպքում՝ կողքից նայելն ավելի լավ է, քան ներսում լինե՞լը:
-Ինձ համար՝ այո: Մանավանդ հիմա, երբ շատ կուսակցականացված է ամեն ինչ: Իմ տիպի մարդու համար շատ դժվար է և դժվար էր ենթարկվել կուսակցական նորմերին, մտածել այնպես, ինչպես մտածում է կուսակցությունը: Երբեմն ստիպված ես լինում կամ ինքդ քեզ կեղծել, կամ թողնել քաղաքականությունը: Ես ընտրեցի երկրորդը: Ես խորհրդարան եկել եմ իբրև անկուսակցական: Հոկտեմբերի 27-ը կարծես պատճառ դարձավ, որ դառնամ կուսակցական: Դա բարոյական մի քայլ էր, բայց ինչ-որ տեղ եղավ իմ հաշվին: Չէի ասի, որ այդ պատճառով ժամանակ կորցրի, բայց և այնպես ինչ-որ բան կորցրի:
-Դուք նկատի ունեք ՀԺԿ-ի անդամ դառնա՞լը:
-Նկատի ունեմ ընդհանրապես կուսակցական լինելը: Հիմա ընտրությունների շրջան է, բոլորը խոստանալու են ինչ-որ բաներ: Ես ուզում եմ ժողովրդին ասել, որ լավատեսությունը չպետք է կորցնել: Ի վերջո, դանդաղ, բայց ինչ-որ բան փոխվում է երկրում: Այլ ճանապարհ չունենք էլ: Մեր ժողովուրդն արժանի է լավ ապագայի, և ոչ միայն արժանի է, այլև կհասնի դրան: Հիմա, երբ կուսակցական չեմ, ավելի լավատես եմ: Այն մարդիկ, որ քաղաքականության հետ կապ չունեն, ունակ են փոխելու այս երկիրը: Եվ կփոխեն:
-Կուսակցականները թույլ կտա՞ն, որ անկուսակցականները փոխեն ինչ-որ բան:
-Կուսակցական լինելն էլ հարաբերական է: Կան կուսակցականներ, որ կուսակցական են, և կան այնպիսիք, որ բախտի բերմամբ ու օրենքով են կուսակցական: Ես հիմա չեմ ուզում անհատների անուն տալ, որ քարոզչություն չլինի, բայց լավատեսորեն եմ տրամադրված:

«ԻՆՁ ՀԱՄԱՐ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ՎԱՂՈՒՑ ԱՊՐՈՒՍՏԻ ՄԻՋՈՑ ՉԷ»


-Գրո՞ւմ եք հիմա:
-Այս պահին՝ ոչ: Ամեն ինչ փոխվել է, կա համացանցը: Եվ չեմ մտածում, թե ես այն գրողներից եմ, որ պիտի նստեմ ու ամեն օր գրեմ: Երբ մարդն ուզում է գրող դառնալ, մի քանի տարի պիտի վարպետություն ձեռք բերի: Իսկ ձեռք բերելուց հետո պիտի գրի այն, ինչը պետք է, ինչն ուրիշը չի գրել, եթե, իհարկե, գրելը նրա համար ապրուստի միջոց չէ: Ես հասկանում եմ այն գրողներին, ովքեր անընդհատ գրում են, որովհետև դա իրենց ապրուստի միջոցն է: Բայց ինձ համար գրականությունը վաղուց ապրուստի միջոց չէ, և ես գրում եմ միայն այն, ինչը համարում եմ անհրաժեշտ: Եվ չեմ էլ մտածում, որ դա անպայման պիտի տպագրվի: Այսօր խզվել է ընթերցողի և գրողի կապը: Ընթերցողները հիմնականում համացանցում են կարդում: Իսկ ես դեռ չեմ ընտելացել համացանցին այս իմաստով: Թեկուզ համացանցն ինձ շատ է օգնում իմ աշխատանքում, իմ աշխատանքը պահանջում է, որ տեղյակ լինեմ նորագույն տեխնոլոգիաներին, և ես տեղյակ եմ, բայց, որպես գրող, դա իմ դաշտը չէ. ես գուցե հին մարդ եմ այդ առումով:


Զրույցը վարեց
Կարինե ՌԱՖԱՅԵԼՅԱՆԸ

Դիտվել է՝ 1944

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ