Ոչինչ չի արդարացնում եվրոպական նախագծի սպանությունը

Մարտի 25-ին մենք նշելու ենք Հռոմի պայմանագրի 60-ամյակը՝ գրում է Le Figaro-ում Ջերեմի Գալոնը՝ Վաշինգտոնի Ատլանտյան խորհրդի ավագ գիտաշխատողը: Հիմա, ինչպես երբեք, Ֆրանսիայի ապագան կապված է եվրոպական նախագծի հետ:
Տասից չորս ֆրանսիացիներ այսօր պատրաստ են քվեարկել երկու թեկնածուների օգտին, ում ծրագրերը կառուցված են Եվրոպայի սպանության վրա: Մարին լը Պենի ու Ժան-Լյուկ Մելանշոնի միայն տնտեսական ծրագրերն են տարբերվում, նրանք ի զորու են միջին դասը և պարզ ֆրանսիացիներին անդունդը հրել: Ֆրանսիական հասարակությունում, որտեղ սոցիալական վերելակն այլևս չի գործում և յուրաքանչուր չորրորդ երիտասարդ գործազուրկ է, ընդվզումի զգացումը չի կարող չուժեղանալ: Բայց ոչինչ, բացարձակապես ոչինչ չի արդարացնում հօգուտ էքստրեմիստների քվեարկությունը, որ ուզում են մահվան դատապարտել եվրոպական նախագիծը: Իհարկե, այսօր Եվրամիության և մեր հայրենակիցների կապերը խզված են: ԵՄ-ի՝ որոշումների ընդունման բարդ ընթացակարգերով անավարտ նախագիծը, որ նաև վատ է տեղեկացնում իր գործողությունների մասին, մեզնից շատերին թվում է հեռու ու անհոգի: Այնուհանդերձ, ապշեցուցիչ է, բայց նշանակալից սպառնալիքները, որոնց բախվում է Ֆրանսիան, պահանջում են եվրոպական պատասխան: Ահաբեկչության, միգրացիոն ճգնաժամի, գլոբալացման չարաշահումների և Եվրոպայի սահմաններին բազմապատկվող սպառնալիքների առաջ գոյություն չունի ֆրանկո-ֆրանսիական պատասխան: Ո՞վ է այսօր լրջորեն մտածում, որ Չինաստանին, Հնդկաստանին կամ ԱՄՆ-ին՝ Ֆրանսիան, 67 միլիոն բնակչությամբ երկիրը, կարող է իր նորմերը, ստանդարտները պարտադրել և խուսափել մեր շուկաները այդ երկրներին հանձնելուց: Երբ ԱՄՆ-ը մեկուսացման թռիչք կատարեց, ո՞վ է համարձակվում հավատալ, որ Ֆրանսիան միայնակ տիրապետում է բավարար ռազմական միջոցների և ազդեցության միջոցների, որ ոչնչացնի իսլամիստական շարժումները, որոնք թունավորում են մեր միջհարևանային հարաբերությունները: Միայն եվրոպական ռազմական ու դիվանագիտական հզորությունը կարող է ապահովել մեր սահմանների անվտանգությունը և Եվրոպայի դռների առաջ կանգնեցնել մեր հասարակությունը ապակայունացնող ճգնաժամերը, որոնց առաջին շարքում սիրիական ճգնաժամն է:
Միայն եվրոպական առևտրական հզորությունը կարող է մեզ թույլ տալ բանակցել առևտրական համաձայնագրերի համար, որոնց միջոցով մենք կապահովենք մեր շահերի պաշտպանությունը մնացյալ աշխարհի առաջ: Եվ մեր ազատություններից առաջինը՝ անվտանգությունը, որ կարող է երաշխավորել միայն ուժեղացված միջոցներով ԵՄ-ն: Միգրացիոն ճգնաժամի դեմ հանդիման սխալ չեն քանի և չենք հավատա նրանց, ովքեր ուզում են փշալարեր կամ պատեր կառուցել Ֆրանսիայի սահմաններին: Միայն եվրոպական միգրացիոն քաղաքականությունը թույլ կտա վերահսկել միգրացիոն հոսքերը և վերականգնել ԵՄ-ի ներքին սահմանների վերահսկողությունը: Այն պահին, երբ տրանսատլանտյան հարաբերությունները մեծ տատանումների փուլ են մտնում, երբ Մերձավոր Արևելքը հոշոտվում է բազում կոնֆլիկտներով, երբ Ռուսաստանը ամեն կերպ փորձում է մեզ ապակայունացնել, Ֆրանսիան կարող է շարունակել իր ձայնն աշխարհին հասցնել և պաշտպանել իր ինքնիշխանությունը միայն ավելի ուժեղ Եվրոպայի միջոցով: Մենք պետք է հպարտանանք, որ մենք ֆրանսիացի ու եվրոպացի ենք, մենք չպետք է մեր երկրին ու մայր ցամաքին թույլ տանք երկրորդ կարգի խաղացող դառնալ քաղաքական ասպարեզում: Մենք չենք կարող համաձայնել, որ Ֆրանսիան ենթարկվի ԱՄՆ-ի ու Դոնալդ Թրամփի, Ռուսաստանի ու Վլադիմիր Պուտինի, Չինաստանի ու Սի Ցզինպինի տնտեսական, իրավական ու քաղաքական թելադրանքին:

Ջերեմի ԳԱԼՈՆ, Le Figaro

Հ.Գ. Ահա ֆրանսիական հրապարակախոսական պաթոսը, որ հեղափոխություններ է արել ու կայսրեր գլխատել հրապարակներում, հետո գլխատելով գլխատողներին: Այսօր Ֆրանսիան ստիպված է որոնել իր նոր նույնականությունը գլոբալացված աշխարհում և սոցիալիզմից հետո կարող է տուրք տալ թե ազգայնականությանը, թե պահպանողականությանը: Հոլանդիան դիմադրեց պոպուլիզմին ու ազգայնականությանը, համաեվրոպական երկրորդ քննությունը հանձնում է Ֆրանսիան, և ոչ ոք չի կարող կանխատեսել, թե ֆրանսիացին ինչ կորոշի, բայց բոլորն են կանխատեսում, որ Ֆրանսիան կարող է որոշել ԵՄ ճակատագիրը: Թեպետ դա գուցե ֆրանսիացիների ինքնասիրությունը շոյող չափազանցություն է: Մեծ Բրիտանիան հեռացավ, ԵՄ-ն չփլուզվեց: Այսօր եվրոպական երկրները առանձին-առանձին որոշում են իրենց սեփական ապագան ու դա դառնալու է աշխարհի զարգացման ուղենիշ: ԵՄ-ի իրական փորձությունը ոչ թե ահաբեկչությունները, միգրանտները, տնտեսական ճգնաժամերը, բյուրոկրատ եվրաչինովնիկներն ու կոռումպացված քաղաքական գործիչներն են, այլ՝ ինքնուրույն որոշումներ կայացնելու և սեփական հաշվին ապրելու կարողությունը, որ կարող է լինել, կարող է չլինել: ԵՄ-ն պիտի ապացուցի իր քաղաքական անկախությունը և տնտեսական ինքնաբավությունը, գոնե տնտեսական կապեր հաստատելու ունակությունը: Զգո՞ւմ եք, որ Եվրամիությունը և Հայաստանի Հանրապետությունը գործնականում նույն խնդիրներն ունեն:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ