Այդ «Խաչիկյանն» ո՞վ է

31.03.2017 | 09:26

Նախընտրական «շոուն» բավականին հետաքրքիր երանգներ է ստանում: Զարմանալին, սակայն, այն է, որ անվտանգության բաղադրիչի առումով ընտրությանը մասնակցող քաղաքական ուժերի ձայն-ծպուտը չկա, որևէ մեկը, բացի առաջին նախագահից, մոտ չի գալիս բանավիճային սեղանին, որովհետև Ղարաբաղյան խնդրի լուծման հարցում բոլոր ուժերը «թզուկներ» են: ԼՏՊ-ի մոտ էլ «ֆենոմենալն» այն է, որ նա խիստ հավատարիմ է իր «Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն» բանաձևին, որի պատճառով իշխանությունը թողեց: Սակայն էլ առավել ֆենոմենալ է, որ վերջինս հայտարարում է` Ղարաբաղի հարցով կանգնել և կանգնելու է իր «ատած, չսիրած» Սերժ Սարգսյանի կողքին:

Երկու նախագահների հետաքրքիր, անչափ հետաքրքիր տանդեմ` մի շարք առումներով, սակայն այսօր ժամանակը չէ դրան անդրադառնալու, առաջ գնալով էլ ասենք, որ անվտանգության խնդիրը Սերժ Սարգսյանին դարձնում է այս ընտրությունների գրեթե միակ ֆավորիտը, և, ըստ նրա բարձրաձայնման` այսօր, թե ապագայում, ինքը լինելու է այնտեղ, որտեղ երկրի անվտանգության հարցն է լուծվելու:

Եվ, չնայած մեր քաղաքական ուժերը խելքի ավելցուկով աչքի չեն ընկնում, բայց բնությունից ունեն լավ շոշափուկներ ու արագ հասկացան, որ իրենց կռիվն այլ դաշտում է, դիցուք` տնտեսության, և սկսեցին, թե` ես էդ տնտեսության համար կտա՜մ երեք միլիոն: Մյուսը թե` ես էլ տասնհի՜նգ միլիոն, եթե… հաղթեմ: ՈՒ հենց այստեղ էլ մասամբ պարտվեց, որովհետև հայրենիքը սիրում են միշտ, էլ ավելի, երբ այն թույլ է ու «աճուրդի» տեղ առանձնապես չունի:
Եթե ամենապարզ ու «մարդկային» լեզվով «լյուստրացիայի» ենթարկենք այն, ինչ տեղի է ունենում Սամվել Կարապետյան և վարչապետ Կարեն Կարապետյան, Գագիկ Ծառուկյան և Հովիկ Աբրահամյան տանդեմի միջև, ամենապրիմիտիվ ձևակերպմամբ կարձանագրվի հետևյալը. ֆորբսահայերը, որոնք ունեն ռուսական, ու քանի որ նաև «Ֆորբս» են, մասամբ նաև` միջազգային որոշ շրջանակների աջակցությունը, ասում են տեղական «հայերին». «Այս Խաչիկյանը մենք ենք, տղերք», մենք ենք այսուհետ հայաստանյան տնտեսության մենեջերներն ու «պապաները»:

«Տեղական» հայերը նրանց, իսկ առավել ստույգ` Սերժ Սարգսյանին, ասում են. մենք առավել հզոր ներդրումներ կարող ենք բերել Հայաստան, քան «դրանք», բայց` Էմիրաթներից (որտեղից նաև Սերժ Սարգսյանը պետք է ներդրում «բերի»): Մյուս նրբությունն էլ այն է, որ բերելու են «հաղթելու» դեպքում: Իսկ սա այն դեպքն է, երբ Սերժ Սարգսյանն ասել է` «ՀՀԿ-ի հաղթանակի դեպքում վարչապետ է լինելու Կարեն Կարապետյանը»։ Ձգենք պաուզան` ասելու, որ «տեղական» հայերը խնդիրը ոչ միայն 2017 թվին են առնչում, այլև 2018: Եվ Ծառուկյանը, որ պետք է «բերի» 15 միլիարդը, որը հինգ անգամ մեծ է, քան Սամվել Կարապետյանի բերելիքը, ասում է նաև` եթե «հաղթենք», մեր վարչապետի թեկնածուն կլինի «ինչ-որ» մեկը: Այդ ինչ-որ մեկը կոնկրետ դեպքում Հովիկ Աբրահամյանն է: Սակայն Ծառուկյանը նաև այլընտրանք է թողնում իր և Սերժ Սարգսյանի «արանքում», որի հետ, ի տարբերություն նախորդ անգամվա, բավականին զգույշ և հավատարիմ է «խաղում»: Ասում է` հնարավոր է և այդ «Խաչիկյանը» ես լինեմ` մի քանի ամսով:

Ի՞նչ է սա նշանակում: Սա նշանակում է, պարոն նախագահ, ֆորբսահայերի ձեռքից գուցե և 2018-ին, հնարավոր է և դժվար լինի անվտանգության բաղադրիչով` «զորքերի հարձակման և կամ հետքաշման հրաման տվող» դառնալ (այստեղ գուցե և Ծառուկյանին կարող են և հուշած լինել ԼՏՊ-ի` իշխանությունը թողնելու պատմությունը), իսկ ինքն ահա` կամավոր, մի քանի ամիս հետո կարող է թողնել վարչապետի պաշտոնը` հաշվի առնելով խնդրի կարևորությունը:
Հետաքրքիր է, չէ՞:
Բայց առավել հետաքրքիր է խնդրի այս կարգի «բալանսավորումը», երբ միայն խաղի «արբիտրը» գիտի` խաղացողներից որին, երբ, ինչքան առաջ բերել ու «հետ քաշել»:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1695