Բրուտը շաղելով փափուկ կավը` դնում է պտտվող գործիքի վրա և անոթ է շինում մեր բոլորի կարիքների համար, սակայն միևնույն կավից միանման շինված այդ անոթներից թե ո՛րն է ծառայելու սրբություններին, ո՛րը` բոլորովին հակառակ գործերի, թե ո՛րն ինչի հարկավոր կլինի, դրա համար նույն կավագործն է դատավորը և հոգածուն։
Եվ իզուր է, որ նա նույն կավից աստված է կերտում, քանզի ինքն էլ ոչ շատ ժամանակ առաջ ստեղծվել է հողից և քիչ ժամանակ հետո, երբ իր հոգու պարտքը պահանջվի, նույն հողին է գնալու, որից իր սկիզբն է առել։
Իմաստություն Սողոմոնի 15. 7-8