Ազգային արժեքների վաճառքը աղքատության վերջին ցուցիչն է

Կարդացի «Իրատեսի» 2017 թ. հունիսի 30-ի համարում զետեղված «Տեսնում եմ ոչ միայն իմ, այլև Ձեր և ողջ հասարակության մեղքը» հարցազրույցը արդարադատության նախարար Դավիթ Հարությունյանի հետ և ցանկանում եմ իմ` հայ կոմունիստիս մտահոգությունները կիսել պետության գլխավոր արդարադատի հետ: Հարցազրույցում նախարարի պատասխանը հավաստի էր և տեղին, մեջբերեմ. «Որովհետև բոլորս պետք է ամեն ինչ անենք, որ արդարությունը կայանա: Երբ յուրաքանչյուրը մտածում է, որ իր համար օրենքը պարտադիր չէ, բայց մյուսի համար պարտադիր է, այ, այստեղ է հիմնական խնդիրը»:

Հարգելի ընթերցող, սխալված չեմ լինի, եթե նշեմ, որ արդարադատության նախարարը իր գիտակցական մակարդակով ոչ միայն բարձր է կանգնած մեր այսօրվա պետական չինովնիկներից, այլև համապատասխանում է միջազգային գործչին ներկայացվող բարձր նորմերի պահանջներին: Իրավիճակից դուրս գալու ուղին նախարարը տեսնում է լրագրողի հարցին չպատասխանելու և էթիկապես կրթվելու հորդոր անելու մեջ. մեջբերեմ` կրթվել, կրթվել և էլի կրթվել: Հարգելի արդարադատության նախարար, էթիկական դաստիարակության Ձեր հորդորն ընդունելի է, բայց այսօր այն առաջնահերթություն չէ, ոչ էլ հրատապ կենսական պահանջ: Գուցե դուք հուշեք` իրավաբանական ո՞ր «կանալներով» երկրից թալանված 30 միլիարդ դրամը հետ բերենք ու ներդնենք տնտեսության մեջ, միաժամանակ փակելով 6 միլիարդ դոլարի արտաքին պարտքը: Ձեր նախորդը` Արփինե Հովհաննիսյանը, ներկայիս Ազգային ժողովի փոխնախագահը, այս լրջագույն խնդիրը երկու տարի ուսումնասիրելուց հետո եզրակացրեց, որ սահմանադրական նորմ է` օրենքը հետադարձ ուժ չունի, թալանչիները կարող են հանգիստ վայելել գողոնը: Սակայն ո՞րն է տարբերությունը, պարոն գլխավոր արդարադատ, եթե 1915 թ. թուրք բռնակալը ծեծելով սպանել է Վանեցյան ընտանիքի անդամներին, խլելով նրանցից ոսկիներն ու անասունները, իսկ 1996 թվականին անկախ Հայաստանում կոլեկտիվ տնտեսությանը պատկանող անասունները, գույքը խլում են ժողովրդից և, մասնավորեցման անվան տակ, նվիրում ցանկալի մարդուն` ի տնօրինում: «Խավարի տիրակալի» արհեստավարժ տղերքը, մանկապարտեզի երեխաների պես միմյանց հրմշտելով, գործարան գործարանի հետևից թալանեցին: Իրավական դաշտում եկեք քննարկենք` ո՞րն է թուրք բռնակալի և անկախ Հայաստանի իշխանությունների վարած քաղաքականության տարբերությունը։

«Քաղաքականություն», որն այսօր թանձր մառախուղի պես նստել է հոգնած, ամեն ինչից հիասթափված հայ ժողովրդի ուսերին։ Որտե՞ղ է ձեր` պետական այրերի մարդկային խիղճը, ինչպես Ալեքսանդր Շիրվանզադեն իր հերոսի բերանով էր ասում. «Խիղճդ հանձնել ես Սադայելին, հոգիդ դրել ես գրպանդ»:
1995-96 թթ. պետականորեն օրինականացվեց և դրվեց թալանի հիմքը` հեռախոսակապի, կոնյակի գործարանի և ազգային ավիացիայի մասնավորեցմամբ: Եթե հայ հասարակությունը սեղմեր ատամները և տեր կանգներ իրեն պատկանող արժեքներին, անօրեն իշխանավորների տռզած այտերին հասցներ իր շառաչուն ապտակը, այսօր ժողովուրդը կապրեր իր երազած Հայաստանում, չէր լինի արտագաղթ, կկայունանար տնտեսությունը, հայը աշխատանք կունենար, չէր լքի երկիրը և չէր դառնա տարաշխարհիկ գնչու: Զարմանալի նմանություն կա միմյանց հաջորդող մեր պետական այրերի գործունեության ու մտածելակերպի միջև: 1990 թվականին ՀՀՇ-ականները հպարտանում էին, թե ջերմուկ վաճառելով հզոր Հայաստան պիտի կառուցեն, այսօրվա կառավարությունը հույսը կապում է տուրիզմի հետ և աճուրդի է հանել կոմունիստների ստեղծած վերջին 47 ձեռնարկությունները: Ազգային արժեքների վաճառքը աղքատության վերջին ցուցիչն է: ԽՍՀՄ-ի փլուզումից անցել է քառորդ դարից ավելի, իսկ մեր պետական այրերն այդպես էլ չեն ուզում հասկանալ, որ առանց արդյունաբերության զարգացման երկիրը չի կարող գոյատևել, այլ երկրների արտադրանքի ներկրումը սեփական երկրի կործանում է: Տնտեսագետների պնդմամբ` վերջին 9 տարիներին 7,9 միլիարդ դոլարի արտահոսք է եղել երկրից, և պատահական չէ, որ մարդիկ Հայաստանը չեն համարում ապահով երկիր, օտարերկրյա ներդրողներն էլ չեն գալիս Հայաստան:

Պարոն գլխավոր արդարադատ, Հայաստանի բնակչության 95 տոկոսը հայտնվել է դատարանների անօրինական խարդավանքների որոգայթներում, իսկ պետական չինովնիկները խրվել են կոռուպցիայի և կաշառակերության մեջ:
Քառորդ դարից ավելի է` մեր հողում մեզ հաջողությունների մղող դարավոր թրծվածքի բանալին չենք գտնում: Ի՞նչ պետություն ենք կառուցել, վերջապես ո՞րն է հայ տեսակին բնորոշ աշխարհընկալման պետական մոդելը:
Ոչ ոք չի կարող ժխտել, որ անկախության տարիներին մենք ազգովին բնաջնջեցինք արդարությունը, երբ այն նոր էր ծիլ տվել իր սաղմնային շապիկի մեջ: Այսօր օգտվում ենք դրա «բարիքներից»:

Միտքս ավարտում եմ Գարեգին Նժդեհի թևավոր խոսքով. «Մի ժողովուրդ, որի որդիները հավասար չեն օրենքի և մահվան առջև, հաղթական երկիր դառնալ չի կարող»:

Գեղամ ԳԱԼՍՏՅԱՆ
Հայ կոմունիստ

Մեկնաբանություններ